Η αλήθεια είναι ότι κάθε προικισμένος αθλητής-ποδοσφαιριστής που χάνεται είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και μια ξεχωριστή ιστορία. Υπάρχουν διάφορες ιστορίες και διάφοροι λόγοι. Συνήθως οι προικισμένοι παίκτες απαιτούν δύο πράγματα που σπάνια βρίσκουν: μια ιδιαίτερη μεταχείριση σε προσωπικό επίπεδο από προπονητές και προέδρους και μια ομάδα-Ακαδημία στα μέτρα τους ικανή να κερδίσει αξιοποιώντας το ταλέντο τους.
Αυτά στην Ελλάδα γίνονται δύσκολα: οι προπονητές αρέσκονται στο να δείχνουν ότι αντιμετωπίζουν όλους τους παίκτες με τον ίδιο τρόπο, έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από νεαρά παιδιά, κάποιοι δεν είναι ικανοί στον τομέα της ψυχολογίας, μοιράζουν εύκολα κατηγορίες και δύσκολα «μπράβο» και συχνά προτιμούν μια σίγουρη λύση, δηλαδή έναν δοκιμασμένο 30άρη από έναν ανερχόμενο πιτσιρικά.
Καθαρά εμπειρικά, θα κατηγοριοποιούσαμε τα ταλέντα στις εξής κατηγορίες:
1) Τεμπέληδες: Κάποια ταλέντα προτιμούν να βασίζονται πάνω στο ταλέντο τους, ξεχνώντας ότι για να φτάσει κάποιος στην κορυφή, σε οποιοδήποτε άθλημα, αλλά κυρίως για να κρατηθεί εκεί απαιτείται εκτος από ταλέντο και σκληρή δουλειά.
2) Φοβιτσιάρηδες: Κάποιοι άλλοι, κάνουν πράγματα και θαύματα στην προπόνηση, με εξωπραγματικές επιδόσεις, αλλά την ώρα του αγώνα δεν μπορούν να αποδώσουν το ίδιο καλά. Κάποιοι, ακόμα χειρότεροι, αν σε κάποιο αγώνα νοιώσουν ότι απειλούνται από κάποιο αντίπαλο, προφασίζονται ότι δικαιολογία υπάρχει για να αποφύγουν να αγωνιστούν.
3) Κακοί χαρακτήρες. Η χειρότερη κατηγορία ταλέντων. Αυτοί οι αθλητές είναι υπερόπτες, ξερόλες, με κακή συμπεριφορά προς συναθλητές, διαιτητές, γονείς, προπονητές κλπ. Διαχειρίζονται πολύ άσχημα την ήττα αφού πάντα φταίνε άλλοι, και διάφορα άλλα τέτοια. Αυτοί σπάνια φτάνουν στις αντρικές/γυναικείες κατηγορίες αφού αργά ή γρήγορα τα τερτίπια τους μπαίνοντας στη ζυγαριά θα είναι περισσότερα από το ταλέντο τους και δεν θα γίνονται ανεκτά από τους γύρω τους.
4) Ευαίσθητοι σε τραυματισμούς: Αυτή η κατηγορία συναντιέται πολύ συχνά, και δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι λάθος των προπονητών τους και όχι των ίδιων. Αυτό γιατί, κάποιοι προπονητές με το που θα αναγνωρίσουν το ταλέντο που έχουν στα χέρια τους, αντί να το διαχειριστούν σωστά και με μέτρο έτσι ώστε να αναπτύξει αυτό το ταλέντο πλήρως στην κατάλληλη ηλικία, φορτώνουν το παιδί προπόνηση μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, με αποτέλεσμα το λεγόμενο «κάψιμο» του αθλητή.
5) Με δύσκολες συνθήκες στην ζωή τους: Αυτή είναι και η πιο αδικιμένη κατηγορία ταλέντων. Κάποιος να είναι ταλέντο, να έχει όλα τα σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά, αλλά οι συνθήκες της ζωής του να είναι τέτοιες που να μην του επιτρέπουν να προπονηθεί σωστά. Μπορεί να μιλάμε για μη υποστηρικτικούς γονείς, για φτώχεια και εννοούμε αυτόν που πρέπει να εργαστεί για να επιβιώσει μη μπορώντας να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο στόχο του.
6) Μαχητές με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους: Τελευταία κατηγορία αυτός που συνδιάζει όλα τα απαιτούμενα στοιχεία. Συνδιάζει δηλαδή όλα τα σωματικά, ψυχολογικά και πνευματικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται, να έχει σωστό προπονητή/τρια και να έχει την απαραίτητη υποστήριξη από το σπίτι του.
Δεν πέρνει χαμπάρι τίποτα, έχει τσαγανό και στηριζόμενος στο ταλέντο του αρχίζει να μετρά τα... άστρα!!!
Τμήμα ειδήσεων Sports-Academies.gr
