Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από οπαδό του Ολυμπιακού και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα http://www.redplanet.gr
Αν παραβλέψει ο αναγνώστης την οπαδική χρειά και θέση του συντάκτη, και αντικαταστήσει την ομάδα του Ολυμπιακού με οποιαδήποτε άλλη ομάδα, μπορεί να κάνει τις δικές του σκέψεις και τους προβληματισμούς τους, κατά πόσο είμαστε να δεχτούμε άπειρους νεαρούς παίκτες στην πρώτη ομάδα.
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Εδώ και καιρό, ακόμα περισσότερο μάλιστα μετά τη συμμετοχή της ομάδας νέων του Ολυμπιακού στο NextGen, είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι σχετικό με το "τι μέλλει γενέσθαι" των παικτών αυτών. Η αλήθεια είναι πως σκόπευα μάλιστα να το κάνω την προηγούμενη εβδομάδα.
Και ακριβώς εκεί που ήμουν έτοιμος να ανοίξω νέο έγγραφο στο Word, βλέπω τη δημοσίευση του άρθρου του Παναγιώτη του Γκαραγκάνη αναφορικά με το ίδιο θέμα και μου κόπηκε η όρεξη. Μην μας πούνε και αντιγραφείς κιόλας. Άσε που ο τίτλος "Αντέχουμε να δούμε τους μικρούς στην πρώτη ομάδα;" χτύπαγε ένα μείζον θέμα που ήθελα να θίξω και εγώ.
Επειδή όμως το "μικρόβιο" το είχα ήδη κολλήσει, αποφάσισα αφού περάσει λίγος χρόνος, να πω και εγώ αυτά που ήθελα να πω.
Καλώς ή κακώς δεν έχω την ίδια εικόνα για κάθε έναν από τους νέους παίκτες μας με αυτή που έχει ένας άνθρωπος που στο κάτω κάτω η δουλειά του είναι να έχει άποψη για αυτά τα θέματα. Το ευτύχημα όμως είναι ότι δεν είχα έτσι και αλλιώς σκοπό να κάνω ξεχωριστή αναφορά σε παίκτες και το ποιες πιστεύω πως είναι οι δυνατότητές τους. Προτιμώ να θίξω γενικότερα θέματα νοοτροπίας και να δώσω με αυτό τον τρόπο λίγη τροφή για σκέψη και συζήτηση.
Τι σημαίνει "προάγω παίκτες στην πρώτη ομάδα";
Πολλές φορές το ακούμε αυτό. Το βλέπουμε σχεδόν σε κάθε σεζόν. Τι εννοούμε όμως με αυτό; Εννοούμε απλά παίρνουμε τους παίκτες και τους βάζουμε να κάνουν προπονήσεις με την "μεγάλη" ομάδα; Ή μήπως θα έπρεπε να εννοούμε και να απαιτούμε κάτι διαφορετικό;
Να εξηγήσω τι προσπαθώ να πω. Το να πιάσω δύο, τρεις, δεκατρείς παίκτες από την ομάδα νέων και να τους ανεβάσω στην πρώτη ομάδα προσωπικά δεν μου λέει απολύτως τίποτα.
Πέρα από ένα (θεωρητικά) υψηλότερο επίπεδο προπόνησης και τη δυνατότητα να μάθουν κάποια πράγματα από πιο έμπειρους παίκτες, δεν βρίσκω άλλη σημαντική διαφορά, με την προϋπόθεση φυσικά ότι και στην ομάδα νέων γίνεται εξίσου καλή δουλειά και στα ίδια πρότυπα με αυτά της πρώτης.
Συνεπώς το να προαχθεί ένας παίκτης στην πρώτη ομάδα για εμένα σημαίνει ότι αυτός ο παίκτης είναι έτοιμος να παίξει και να προσφέρει. Ίσως όχι σαν βασικός, ίσως όχι στο εκτός έδρας ματς με τη Μπαρτσελόνα αλλά παρόλα αυτά έτοιμος. Όχι να είναι τρία κλικ πίσω από τη βασική ομάδα και να ελπίζουμε ότι σε δύο ή σε τρία χρόνια ο παίκτης αυτός θα είναι έτοιμος να προσφέρει.
Άρα λοιπόν τίθεται το εύλογο ερώτημα ποιος είναι ο βαθμός ετοιμότητας των παιδιών που βγαίνουν από τις ακαδημίες. Ή καλύτερα, ποιο θα έπρεπε να είναι το επίπεδο που να επιζητούμε να έχει ένας παίκτης βγαίνοντας από τις ακαδημίες.
Δεν πιστεύω σε κάποια εγγενή κατωτερότητα ταλέντου των Ελλήνων παικτών σε σχέση με άλλων χωρών. Καλοί εν δυνάμει παίκτες υπάρχουν παντού. Το θέμα είναι παντού και πάντα το πως δουλεύονται, όχι μόνο από πλευράς τεχνικής αλλά και από πλευράς νοοτροπίας. Ως γνωστόν στο θέμα της δουλειάς στους νέους παίκτες έχουμε έλλειμμα σαν χώρα. Τόσο λόγω μη ανεπτυγμένου συστήματος σε τοπικό επίπεδο, όσο και του ότι δεν φροντίζουμε να περάσουμε στα παιδιά αυτά από νωρίς τη νοοτροπία του επαγγελματία αθλητή.
Πάρτε παράδειγμα δύο τυχαίους νεαρούς παίκτες, ένα από τη Γαλλία (χώρα με δυνατή παράδοση ακαδημιών) και ένα από την Ελλάδα. Έστω ότι και οι 2 έχουν την δυνατότητα να φτάσουν ένα επίπεδο άλφα στο ζενίθ της καριέρας τους. Η διαφορά τους όμως είναι ότι ο Γάλλος όταν θα βγει από τις ακαδημίες της (πολλές φορές και παντελώς άσημης) ομάδας του, θα έχει υλοποιήσει ήδη το 70 με 75% του εν δυνάμει ταλέντου του. Ο Έλληνας αντίθετα θα θεωρείται και καλοδουλεμένος αν έχει φτάσει στο 40%.
Τι αποτελέσματα έχει αυτό; Αφ' ενός μειώνεται δραστικά η πιθανότητα ο παίκτης να καταφέρει να μετουσιώσει όλη του την δυνητική ικανότητα σε πραγματική ικανότητα, μια και ένας παίκτης δεν βελτιώνεται εσαεί παρά μόνο μέχρι μια ορισμένη ηλικία. Και αφ' ετέρου ο παίκτης που είναι μόλις στο 40% δεν έχει πολύ απλά τα φόντα να παίξει στην πρώτη ομάδα!
Το οποίο φυσικά σημαίνει ότι μη παίρνοντας συμμετοχές επιβραδύνεται ακόμα περισσότερο η εξέλιξή του και τελικώς καταλήγει να μένει αιώνιο ταλέντο.
Που καταλήγω; Ότι αν ο Ολυμπιακός θέλει να λέει ότι κάνει σοβαρή δουλειά στον τομέα των νέων πρέπει να βγάζει από τις ακαδημίες έτοιμους παίκτες.
Δεν περιμένω φυσικά να φτάσουμε μέσα σε μια νύχτα τα επίπεδα ομάδων και χωρών με τεράστια παράδοση στο αντικείμενο, αλλά αν μείνουμε στα (επιεικώς κάτω του μετρίου) ελληνικά δεδομένα, δεν θα πρέπει να περιμένουμε και πολλά πράγματα. Από το λίγο που βλέπω ο Στορκ κάνει αξιόλογη δουλειά και βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. Η μακροχρόνια και συστηματική παραμέληση όμως θέλει και αντίστοιχο χρόνο για να αντιστραφεί.
Και επίσης, πρέπει και να μην ντρεπόμαστε να πούμε ότι ένας νεαρός παίκτης δεν κάνει για τον Ολυμπιακό! Δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά αυτό. Είναι άπειρες οι περιπτώσεις που έχουν κραχτεί προπονητές και διοικήσεις επειδή δεν εμπιστεύτηκαν κάποιον νεαρό παίκτη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι ο κάθε μικρός ένας εκκολαπτόμενος Μέσσι που τον καίει ο κακός προπονητής του.
Η πλειοψηφία ΔΕΝ θα είναι επιπέδου Ολυμπιακού. Μέσα στις αρμοδιότητες του προπονητή πρέπει να είναι και να κάνει το ξεσκαρτάρισμα.
Από την άλλη όμως πρέπει και οι φίλαθλοι να σταματήσουμε την καραμέλα του "ο Ολυμπιακός τρώει τα παιδιά του". Δεν γίνεται πάντα έτσι. Είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις παικτών που έγινε ολόκληρο θέμα η μη χρησιμοποίησή τους και τελικά αποδείχθηκαν "φούσκες". Δεν υπάρχουν στην δεύτερη ομάδα 20 παίκτες που να μπορούν εν δυνάμει να παίξουν στην πρώτη.
Αν υπάρχουν 4 θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι.
Δανεικοί;
"Δηλαδή φιλαράκο αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να παίξει στην πρώτη ομάδα τον πετάμε;". Κατ' αρχάς να πω αυτό που ξέρουμε όλοι. Ο Ολυμπιακός δεν είναι α) φιλανθρωπικό ίδρυμα ή β)ομάδα που παλεύει κάπου στη μέση της βαθμολογίας. Είναι ομάδα που κάνει κάθε χρόνο πρωταθλητισμό και συνεπώς δεν έχει την πολυτέλεια να διατηρεί στους κόλπους της παίκτες που δεν είναι έτοιμοι να προσφέρουν. Αυτό είναι ευλογία και κατάρα μαζί, διότι ναι μεν βλέπουμε τρόπαια αλλά από την άλλη οι ευκαιρίες σε νέους παίκτες περιορίζονται δραστικά.
Τι συμβαίνει λοιπόν αν για κάποιο λόγο κάποιος δεν είναι έτοιμος να προσφέρει άμεσα; Στις περισσότερες περιπτώσεις η λογική υπαγορεύει το "καλή τύχη στη συνέχεια της καριέρας σου". Υπάρχουν και περιπτώσεις όμως που πιστεύουμε πως ο παίκτης έχει πολύ καλές προοπτικές ακόμα και αν για κάποιο λόγο δεν είναι ακόμα στο επιθυμητό επίπεδο. Και εκεί υπάρχει λύση. Λέγεται δανεισμός.
Το μεγάλο πρόβλημα με τους δανεισμούς είναι ότι πολλές φορές τους κάνουμε άρπα-κόλλα. Δηλαδή πάρτε δανεικό τον παίκτη για ένα χρόνο, με γεια σας, να 'στε καλά. Ενώ αντίθετα θα έπρεπε να γίνονται ψαγμένα, με ρήτρες συμμετοχών, σε ομάδα που παίζει σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Αν είναι μάλιστα δυνατόν και σε ομάδες του εξωτερικού (δεν αναφέρομαι στο Τατζικιστάν όταν μιλάω για εξωτερικό).
Τι να το κάνω να δώσω τον παίκτη δανεικό άμα δεν παίζει; Ας μείνει σε μένα να ξέρω τουλάχιστον και τι προπόνηση του κάνω και να παίζει σε γήπεδο, όχι σε χωράφι. Ενώ αν φύγει και πάρει συμμετοχές, κερδίζει από όλες τις πλευρές. Κώστας Μήτρογλου, μην κοιτάξετε παραπέρα.
Και να προσθέσω ότι αν δοθεί κάποιος παίκτης δανεικός, αφού εξασφαλιστεί το ότι θα παίρνει συμμετοχές, θα πρέπει να του γίνει σαφές το ότι ο δανεισμός έγινε επειδή η ομάδα τον πιστεύει. Πως αν δεν τον πίστευε, θα τον αποδέσμευε απλά. Να υπάρχει και ένας άνθρωπος να παρακολουθεί τους δανεικούς. Να ξέρουμε την πορεία τους αλλά να νιώθουν και αυτοί ότι η ομάδα ενδιαφέρεται, ότι αν δείξουν βελτίωση έχουν ακόμα ελπίδες να κερδίσουν τη θέση τους σε αυτήν. Με το να τους στέλνουμε μακριά και από κει και μετά να αγνοείται η τύχη τους, δουλειά δεν κάνουμε.
Έμφαση στα βασικά
Μίλησα παραπάνω για το ότι θα πρέπει να περιμένουμε οι ακαδημίες να βγάζουν έτοιμους παίκτες. Εδώ αξίζει μια μικρή επιπλέον διευκρίνηση σχετικά με το τι δουλεύουμε στους μικρούς. Το πρώτο και βασικότερο που πιστεύω πως πρέπει να δουλεύουμε είναι η φυσική κατάσταση. Δύναμη, επιτάχυνση, ταχύτητα, αντοχές. Αυτά είναι εκ των ουκ άνευ για νεαρούς παίκτες.
Όση μπάλα και να ξέρει κάποιος, αν δεν μπορεί να τρέξει ή να έχει ένα στοιχειώδες επίπεδο μυϊκής δύναμης, δύσκολα θα μπει στην πρώτη ομάδα με αξιώσεις.
Προφανώς και δεν έχουν όλοι οι νεαροί παίκτες τα ίδια φυσικά προσόντα. Άλλον είναι ψηλότερος, άλλος πιο "βαρύς" και ούτω καθεξής. Αλλά η βελτίωση πρέπει να ξεκινήσει από εκεί.
Από τη φυσική κατάσταση. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί ταχύτητα, δύναμη και αντοχές. Αυτά είναι στοιχεία που διαμορφώνονται σε νεαρή ηλικία και όχι μεταγενέστερα.
Επίσης, αν κάποιος παίκτης τύχει να παίξει δανεικός σε χαμηλότερη κατηγορία, τα φυσικά προσόντα μετράνε περισσότερο από τα τεχνικά.
Τα τεχνικά βελτιώνονται και αργότερα, μέσα και από την εμπειρία. Αν όμως δεν είναι σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο από σωματικής ("αθλητικής" αν θέλετε) πλευράς τη στιγμή που θα έρθει η ώρα της μετάβασης στην πρώτη ομάδα, σκούρα τα πράγματα.
Και κατά δεύτερον, πολύ σημαντικός είναι ο τομέας της νοοτροπίας. Εκεί πάσχουμε γενικότερα ως Έλληνες. Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο για ένα νέο παιδί να βρεθεί στα 20-21 του χρόνια να παίζει στο Θρύλο και να πρέπει να διαχειριστεί την κατάσταση αυτή (ξέρετε, τα γνωστά: λεφτά, γυναίκες, αμάξια, παραλιακή, σελεμπριτιλίκι κτλ).
Ειδικά από τη στιγμή που τα αγαπητά μας ΜΜΕ κάνουν τα πάντα για να διογκώσουν το μυαλό τους (Έλληνας Μέσσι, Τζόλε της Ρούμελης, Μαραντόνα της Κάτω Παναγιάς και δε συμμαζεύεται). Εκεί λοιπόν χρειάζεται οι ακαδημίες να μάθουν στον παίκτη να κρατάει το κεφάλι χαμηλά, να λέει λίγα και να δουλεύει πολύ. Καριέρα με τα λόγια δεν έκανε κανείς.
Η ερώτηση για τα πολλά λεφτά
Απλή, απλούστατη. Δεχόμαστε σαν οπαδοί το να δούμε χρησιμοποίηση των παιδιών από την ομάδα νέων στην πρώτη ομάδα; Όχι, δεν θέλω απαντήσεις του κ...λου τύπου "μα φυσικά και θέλουμε, για αυτό φωνάζουμε τόσα χρόνια". Αν έχω μάθει κάτι όλο τον καιρό που υποστηρίζω το Θρύλο είναι το ότι το να λένε οι οπαδοί κάτι δεν σημαίνει που αυτό θέλουνε κιόλας. Αναπροσαρμόζω λοιπόν. Δεχόμαστε να διακινδυνεύσουμε αποτελέσματα με στόχο να δώσουμε ευκαιρίες σε νέους παίκτες; Γιατί εκεί είναι το θέμα. Ότι θα διακινδυνεύσουμε γκέλες. Παίρνουμε το ρίσκο;
Εδώ θα σας απαντήσω και ας μην αρέσει η απάντηση. Όχι δεν το δεχόμαστε. Και καλύτερο παράδειγμα δεν θα μπορούσα να βρω από το φετινό του Βλαχοδήμου.
Ξεκινάμε τη σεζόν χωρίς να έχουμε εξασφαλισμένο το πρωτάθλημα. Είχα εκφράσει και τότε την πεποίθησή μου ότι ο Βλαχοδήμος στην παρούσα φάση δεν είναι έτοιμος για βασικός.
Αλλά το αφήνω στην άκρη. Παίζεται το πρώτο μισό και παίρνει ελάχιστες ευκαιρίες. Κατακρίνεται ο προπονητής που δεν του δίνει ευκαιρίες, ενόσω ακόμα το πρωτάθλημα δεν έχει ξεκαθαρίσει.
Το πρωτάθλημα ξεκαθαρίζει, ο προπονητής αλλάζει και ο νέος του δίνει (και του παραδίνει) ευκαιρίες.
Αποδεικνύεται και στην πράξη ότι όσο ταλέντο και να έχει, έτοιμος για να πάρει τη φανέλα σπίτι του δεν είναι. Δεν έχει όμως σημασία μια και το πρωτάθλημα δεν αμφισβητείται πλέον.
Το μόνο που διακινδυνεύουμε είναι μερικά άσχημα αποτελέσματα. Και παρόλο που δεν θυσιάζουμε κάτι παρά μόνο την οπαδική μας κ...λα, ειδικά μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ κράζουμε το Μίτσελ που τον βάζει να παίξει. Δηλαδή φωνάζαμε που δεν έπαιζε όταν θα υπήρχαν πιθανώς σοβαρότερες συνέπειες και πάλι φωνάζουμε που παίζει όταν οι συνέπειες είναι οι ελαφρότερες δυνατές. Καταλήξαμε να μην γκρινιάζω π.χ. εγώ που εξαρχής δεν θεωρούσα ότι είναι έτοιμος και να γκρινιάζουν αυτοί που ζήταγαν να πάρει ευκαιρίες όταν το πρωτάθλημα παιζόταν.
Θα μου πείτε, μα εσύ δεν μας είπες παραπάνω ότι οι νέοι παίκτες πρέπει να είναι έτοιμοι να προσφέρουν; Και μετά δεν μας λες ότι ο Βλαχοδήμος δεν είναι έτοιμος;
Δέχομαι ότι αν ο Βλαχοδήμος ήταν στο επίπεδο που θεωρώ ότι πρέπει να απαιτούμε να έχει ένας νέος παίκτης, θα βλέπαμε και καλύτερα πράγματα.
Αλλά ακόμα και αν ήταν στο 70-75% που αναφέρω παραπάνω (ενδεικτικά προσωπικά αυτή τη στιγμή τον θεωρώ γύρω στο 50%) πάλι θα έκανε και άσχημα ματς.
Πάλι κάπου θα τα χάλαγε. Πάλι κάπου θα έβγαινε η απειρία του.
Ακόμα και ο (σαφέστατα πιο έτοιμος) Μανωλάς έκανε αρκετές γκέλες μέχρι να σταθεροποιηθεί η απόδοσή του.
Θεωρώ ότι η ενσωμάτωση παικτών από τις ακαδημίες ενέχει ρίσκα. Εντάξει, δεν είπα και καμιά εξυπνάδα τώρα αλλά υπάρχει λόγος που το λέω. Υπάρχουν ρίσκα και ρίσκα.
Ρίσκο είναι το να διακινδυνεύσεις το πρωτάθλημα. Ρίσκο είναι και το να διακινδυνεύσεις γκέλες σε σημαντικά (έστω και από πλευράς γοήτρου) ματς. Θα καταλάβαινα ίσως το να μην θέλουμε να ρισκάρουμε το πρωτάθλημα. Αλλά αν έχει γίνει σωστή δουλειά στις ακαδημίες, αν παραλαμβάνουμε έτοιμους παίκτες, αν οι δανεισμοί γίνουν ορθολογικά τότε το ρίσκο περιορίζεται στο να χαθούν ορισμένοι αγώνες.
Με βάση αυτό που ζω τόσα χρόνια και κυρίως με αυτή την τόσο διδακτική εμπειρία του παραδείγματος του Βλαχοδήμου, βλέπω πως οι φίλαθλοι άλλα λένε τη μια μέρα και άλλα την άλλη. Από τη μια ζητάνε ευκαιρίες στους νέους παίκτες, από την άλλη όταν αυτές οι ευκαιρίες συμβάλλουν στην απώλεια βαθμών (προφανώς και δεν λέω πως μόνο εξαιτίας του Βλαχοδήμου γκελάραμε με τον ΠΑΟΚ, ήταν όμως στους αρνητικούς του ματς), τότε αμέσως αλλάζει το τροπάριο.
Από τη στιγμή που δεν είμαστε προετοιμασμένοι να δεχτούμε το κόστος της ένταξης νέων παικτών τότε τι το συζητάμε;
Με το Βλαχοδήμο πήραμε το μικρότερο δυνατό ρίσκο, διακινδυνεύοντας ουσιαστικά μόνο το γόητρο της ομάδας και πάλι κράξιμο πέφτει.
Τι θα γινόταν δηλαδή αν του χρόνου στο πρώτο ματς κατεβάσουμε ομάδα με 2 ή 3 παίκτες από την νέων και χάσουμε; Η επανάσταση του '21, απαντώ. Μέχρι να βάλουμε καλά στο κεφάλι μας τους κινδύνους του εγχειρήματος και να τους αποδεχτούμε εκ των προτέρων, κάθε κουβέντα για ένταξη νεαρών παικτών στην ομάδα θα είναι απλά φιλολογική.
Ολυμπιακός Β' για επιδόρπιο
Πολύ το ακούω αυτό το σενάριο, αν και ταπεινή μου άποψη πως επειδή ζούμε στην Ελλάδα, αμφιβάλλω αν θα το προλάβω όσο ακόμα ζω. Πάντως η αλήθεια είναι πως μόνο θετικά έχει.
Θα μπορούν οι νέοι παίκτες να αγωνιστούν πολύ συντομότερα σε πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον και όχι στα πρωταθλήματα νέων που όπως και να το κάνουμε στο Ελλαδιστάν είναι της πλάκας. Συν τοις άλλοις δεν θα υπάρχει και μεγάλη ανάγκη αμφίβολης αποτελεσματικότητας δανεισμών σε ομάδες της Έξω Πέρα Ραχούλας.
Θα γίνεται δουλειά μέσα στους κόλπους της ομάδας, με τη φιλοσοφία της ίδιας της ομάδας και όχι με του χ άσχετου. Αλλάζουν δηλαδή άρδην τα δεδομένα όλης της ανάλυσης που επιχείρησα μέχρι στιγμής.
Άλλα επειδή όπως είπα δεν το βλέπω να γίνεται στο άμεσο (να μην πω ούτε στο μακρινό) μέλλον, θα καταλήξω να πω πως ακόμα και τις καλύτερες ακαδημίες της Ευρώπης να κάνουμε, ακόμη και τους πιο σούπερ δανεισμούς να κανονίσουμε για τους παίκτες μας, αν δεν φροντίσουμε και εμείς οι οπαδοί να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας και να κοιτάξουμε και λίγο πέρα από το σήμερα, θα συνεχίσουμε τις ατέρμονες συζητήσεις περί νέων παικτών χωρίς αποτέλεσμα. Όποια μέτρα και να πάρουμε, μόνο ελαχιστοποίηση του ρίσκου μπορεί να γίνει. Δεν μπορεί να γίνει εξαφάνισή του.
Αν κάποτε το αποδεχτούμε αυτό (και με την προϋπόθεση πως έχουμε κάνει και ό,τι πρέπει όσον αφορά στη λειτουργία των ακαδημιών και τη διαχείριση των νεαρών παικτών), τότε πιθανώς να δούμε και παίκτες από την ομάδα νέων να μπαίνουν σιγά σιγά και στην πρώτη ομάδα. Ως τότε απλά θα αμπελοφιλοσοφούμε...
John-Γιάννης Λεονταρής
redplanet.gr
acadimies.gr/
