Πού παίζει ο Πανναυπλιακός, ο Ολυμπιακός Λιοσίων, η Χαλκίδα, η ΑΕ Μεσολογγίου, ο Παν ναξιακός, ο Πολυκράτης, ο Χολαργός, η Κασσάνδρα, το Σουφλί, η Λαμία, ο Μεσσηνιακός, ο ΟΦΙεράπετρας, η Λευκίμμη, η Νέα Ιωνία, ο Ατρόμητος Πειραιά, η Νέα Σάντα, η Σπάρτης, ο ΑΟ Χανίων και εκατοντάδες άλλες ομάδες των οποίων οι αγώνες αποτελούσαν μέρος της ζωής των φιλάθλων, της πόλης, της κωμόπολης, του χωριού.
Τα τελευταία χρόνια όμως οι νεκροθάφτες του ποδοσφαίρου, φρόντισαν να διαλύσουν στον βωμό του χρήματος, την αθλητική και κοινωνική ζωή της γειτονιάς, τον ιστό που κρατούσε ζωντανές τις σχέσεις, την αλληλεγγύη, την συναδέλφωση, την προσπάθεια, τους κοινούς αγώνες. Κατάφεραν να εξαφανίσουν τις αλάνες και να γονατίσουν το κύτταρο ζωής του ποδοσφαίρου που ήταν η ομάδα της περιοχής.
Δεν είναι ρομαντική η εποχή που απασχολούσε το αν θα παίξει την Κυριακή ο Παναγιώτης, αν είναι καλύτερος ο Γιώργης ο ψηλός στα χαφ, ή στο κέντρο της άμυνας, ποια λάθη έκανε ο Μπάμπης στον πάγκο, αν έπρεπε να πάρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής ο Άγγελος, αν την κοπάνησε απ' τα Αγγλικά ο Κώστας για να προλάβει την προπόνηση.
Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο χτυπήθηκε απ' την Πολιτεία που εξαφάνισε τις επιχορηγήσεις των σωματείων. Φθάσαμε στο σημείο να δίνεται από τίποτα έως μερικές εκατοντάδες ευρώ που δεν φθάνουν ούτε για μια εμφάνιση. Αυτό όμως που αποτέλεσε την χαριστική βολή, ήταν η δημιουργία τηλεφιλάθλων.
Χθες από τις 16:00 μέχρι τις 23:00, στην τηλεόραση μεταδίδονταν αγώνες της Super League. Παράλληλα υπήρχε ακόμη πιο νωρίς βομβαρδισμός αναμετρήσεων ξένων πρωταθλημάτων. Ποιος να πάει στο γήπεδο να δει τα παιχνίδια της Γ ΄ Εθνικής και των Ενώσεων;
Κι αν πιάσουν και τα κρύα... Πάνε τα εισιτήρια, πάει το κουτί που ο καθένας έριχνε ότι ήθελε για να πάρουν από ένα σάντουϊτς τα παιδιά, πάει ο ενθουσιασμός των παραγόντων που ένιωθαν κάτι σαν... δήμαρχοι και κοινοτάρχες στην περιοχή τους, πάνε οι πιτσιρικάδες που δεν έχουν κάποιον να τους φωνάξει «μπράβο», να τους ενθαρρύνει, να τους δώσει κουράγιο στις στραβές.
Η καταρράκωση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, δεν αποτελεί σημείο των καιρών. Αποτελεί αναφορά του ξεπεσμού των παραγόντων που έχουν τις τύχες του ποδοσφαίρου στα χέρια τους. Και που ίσως ποτέ δεν πέρασαν απ' το σωματειάκι για να νιώσουν, την χαρά, τον πόνο, την πίκρα, την αγανάκτηση, τον ενθουσιασμό, την ικανοποίηση.
Για να δουν πόσο ζωντανές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις ώστε να κοκκινίσουν από ντροπή για τις αποφάσεις που παίρνουν και την ταφόπλακα που βάζουν σ' αυτές και το τελευταίο λαϊκό κίνημα. Το ποδόσφαιρο.
grasidi.gr
