Είναι τελικά το ρόστερ του Παναθηναϊκό τόσο μετρίων δυνατοτήτων όσο παρουσιάζεται μετά την εικόνα που έβγαλε σ' αυτές τις πρώτες τέσσερις «στροφές» της Superleague; Η προσωπική μου άποψη είναι όχι! Και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αποδεχθώ για το συγκεκριμένο υλικό την περίφημη λαϊκή ρήση πως «...αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει».
Πολύ απλά διότι εκτιμώ πως το εφετινό ρόστερ των «πρασίνων» και μπορεί και ΟΦΕΙΛΕΙ να βγάλει πολύ καλύτερο «τυρί». Η πλειοψηφία των «καλών» μεταγραφών του εφετινού Παναθηναϊκού είχαν μία «ευχή» και μία «κατάρα».
Η «κατάρα» είναι πως άπαντες (με εξαίρεση τον «Σίφο») προέρχονται από μεγάλη αγωνιστική «αποχή». Δεν είχαν δηλαδή ρυθμό και παιχνίδια στα πόδια τους και η «επιστροφή» τους στη δράση χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο. Ο Μέντες (που εξακολουθώ να πιστεύω πως μπορεί να εξελιχθεί σε παίκτη κλειδί του Παναθηναϊκού) έμεινε απ' τον Φλεβάρη χωρίς ομάδα, όταν «έσπασε» το συμβόλαιό του με τη Σάλτσμπουργκ. Ο Μπεργκ είχε περιοριστεί σε 3η και 4η επιλογή στην επίθεση του Αμβούργου, ενώ την άνοιξη έβγαλε έναν τραυματισμό στο ισχίο που τον οδήγησε στο χειρουργείο.
Ο Μπαϊράμι ξεκίνησε με φουλ αγώνες την περσινή σεζόν στη Μονακό, αλλά στη συνέχεια ο Ρανιέρι τον έβγαλε από την ενδεκάδα και τον οδήγησε μέχρι τη β' ομάδα. Ο Πράνιτς για δύο μήνες και κάτι ψιλά ήταν σε «καραντίνα» στη β' ομάδα της Σπόρτινγκ μέχρι να λύσει το συμβόλαιό του, ενώ ο τελευταίος των μεταγραφών, Φιγκερόα είχε να κάνει προπονήσεις από τον Μάιο.
Είχαμε πει απ' το καλοκαίρι πως η εφετινή προετοιμασία του Παναθηναϊκού ήταν μακράν η πιο «περίεργη» και δύσκολη, αφού ο Αναστασίου και το υπόλοιποι τεχνικό τιμ, θα έπρεπε να κάνουν διπλή και τριπλή δουλειά και να συνεχίζουν διαρκώς ένα... αέναο «μοντάρισμα» του «τριφυλλιού», όσο οι προσθήκες αργούσαν να γίνουν. Κι αυτό αν μη τι άλλο είχε και έχει τον αγωνιστικό αντίκτυπό του.
Αυτό βεβαίως δεν απαλλάσσει τον 40χρονο τεχνικό απ' το μερίδιο των ευθυνών που του αναλογεί. Ναι, ουδείς είπε ότι ο Παναθηναϊκός θα πάει φέτος για πρωτάθλημα και άπαντες καταννοούν τη δυσκολία του πρότζεκτ που χαράχθηκε τον περασμένο Μάιο. Δυσκολίες που πολλαπλασιάστηκαν στην πορεία με την -σε ορισμένες περιπτώσεις- αργοπορημένη ενσωμάτωση των νέων αποκτημάτων (κάτι λογικό, αφού ελλείψει χρημάτων οι «πράσινοι» θα έπρεπε να περιμένουν και να φέρουν τα οικονομικά δεδομένα στα δικά τους στάντερ), αλλά και των τραυματισμών.
Ενα πρότζεκτ σαν κι αυτό που ξεκίνησε ο Παναθηναϊκός θέλει υπομονή και προσεκτικούς χειρισμούς, όμως απ' την άλλη η δυναμική της ομάδας είναι τέτοια (ανεξάρτητα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται) που η πίεση για τα αποτελέσματα θα πολλαπλασιάζεται μέρα με τη μέρα. Ειδικά εδώ που βρισκόμαστε, όπου κλείνει ένας μήνας απ' την πρώτη (και τελευταια ως τώρα) νίκη του «τριφυλλιού».
Εδώ κολλάει το περί «προσεκτικών χειρισμών» που ανέφερα πιο πάνω. Ο Αναστασίου είναι ένας νέος και φιλόδοξος τεχνικός, με αρκετές «φρέσκιες» ιδέες και αγωνιστική νοοτροπία που προσπαθεί να την «κουμπώσει» πάνω σ' αυτή που έχει χαράξει εδώ και μία τριετία ο Γιάννης Σαμαράς στην ακαδημία. Δημιουργώντας μία συνολική κι ενιαία «Παναθηναϊκή φιλοσοφία», όπως είχε πει στην απολογιστική του συνέντευξη μετά το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας στην Ολλανδία. Μέχρι τώρα όμως, σε αρκετές περιπτώσεις ο Παναθηναϊκός «πληρώνει» και την απειρία του προπονητή του.
Και πολύ περισσότερο τη «διαχείριση» τόσο αγωνιστικά όσο κι εντός των αποδυτηρίων. Αντί να «φορτώνει» ψυχολογικά ένα γκρουπ παικτών που στην πλειοψηφία του αποτελείται από παίκτες 19 έως 22-23 ετών με επικριτικές και «σκληρές» ομιλίες περί «...της βαριάς φανέλας που φοράτε και δεν το έχετε καταλάβει ακόμη...», θα μπορούσε να κρατήσει τα εν οίκω, εν... Απήλιον και να επικεντρωθεί στο πως θα βρει τρόπους για να «τσιτώσει» και να «ξυπνήσει» αγωνιστικά με επιπλέον δουλειά τους παίκτες του.
Δεν νοείται έπειτα από σχεδόν τρεις μήνες προπονήσεων (μολονότι το ρόστερ ολοκληρώθηκε πριν από 10 μέρες) να μην μπορεί να βγάλει ο Παναθηναϊκός μία κομπίνα κι ένα «σύστημα» σε στημένη φάση. Σε 12 φιλικά και επίσημα παιχνίδια από την αρχή της προετοιμασίας οι «πράσινοι» έχουν βγάλει γκολ μόλις μία φορά από στημένο κι αυτό λόγω της αβλεψίας του Μπόζοβιτς που «γκρέμισε» τον Κουτρουμπή στο 2ο λεπτό της πρεμιέρας με τον Παναιτωλικό. Πέραν τούτου ουδέν!
Στον αντίποδα οι στημένες φάσεις των αντιπάλων έχουν εξελιχθεί πλέον σε... εφιάλτη. Δύο γκολ από τη Νόριτς, γκολ από τον Πανιώνιο (το 2-0 ξεκινάει από εκτέλεση φάουλ), γκολ από τη Βέροια και τώρα ακόμη ένα από τον Πλατανιά. Για να μην θυμηθούμε τα της προετοιμασίας με Ανόρθωση και Γάνδη. Μήπως εντέλει η ζώνη στις αμυντικές στημένες φάσεις δεν μπορεί να αφομοιωθεί από ένα ούτως ή άλλως νεανικό αμυντικό σχήμα και θα πρέπει να αναζητηθεί εναλλακτική;
Το πλέον εκνευριστικό δε, είναι τα σημάδια χαλαρότητας και νωθρότητας που βγάζει συνολικά ως ομάδα ο Παναθηναϊκός σε πολλά σημεία του αγώνα. Παραείναι soft εν ολίγοις. Οι «πράσινοι» δεν... δαγκώνουν στο γήπεδο και όποτε κλέβουν μπάλες, δίπλα στον παίκτη που την κερδίζει δεν τρέχει κανείς για στήριγμα και «σκαλοπάτι». Δέχεται γκολ και «παγώνουν» τα πάντα, με αποτέλεσμα να χρειάζονται 15 και 20 λεπτά κθε φορά, μέχρι να συνέλθει η ομάδα. Βάζει γκολ (όπως π.χ το 1-1 στα Περιβόλια) και γυρίζει ενστικτωδώς πίσω αντί να βγει μπροστά και να κυνηγήσει λυσσασμένα το δεύτερο τέρμα. Και σε πολλές περιπτώσεις βγάζει φόβο. Φόβο στην πάσα, φόβο στην τελική προσπάθεια. Φόβο για το λάθος...
Ολα τα παραπάνω είναι πράγματα στα οποία καλείται να επικεντρωθεί ο Αναστασίου και οι συνεργάτες του. Ναι, συμφωνώ απόλυτα να δοθεί χρόνος στον 40χρονο τεχνικο και σωστά στηρίζεται απ' τη διοίκηση του Παναθηναϊκού, διότι κι αυτή η διαδικασία με το «ράβε-ξήλωνε» κάθε λίγο και λιγάκι κατάντησε κουραστική. Να πάρει λοιπόν την ευκαιρία του ο Αναστασίου και να πάει το πλάνο μέχρι τέλους, για να βγάλει στο γήπεδο αυτό που πιστεύει κι ο ίδιος ότι μπορεί να βγάλει ως ομάδα ο Παναθηναϊκός μετά από 1-2 μήνες. Όταν και θα έχουν αφομοιωθεί όλοι οι νέοι παίκτες στη φιλοσοφία του.
Εν γνώση όλων πως θα πέσουν και αγωνιστικές «σφαλιάρες». Το ζητούμενο ωστόσο για τον ίδιο τον Αναστασίου είναι μαζί με την ομάδα του, να εξελίσσεται κι ίδιος... Να βλέπει τις αδυναμίες του, τα περιορίσει τα λάθη του και να βρει την απαιτούμενη ισορροπία. Αν το καταφέρει ο χρόνος θ' αρχίσει να κυλάει και πάλι υπέρ του. Αν όχι η πίεση θα πολλαπλασιαστεί και τα στηρίγματα θ' αρχίσουν να υποχωρούν.
Υ.Γ.: Προσωπική μου άποψη είναι πως το πιο «ευαίσθητο» κομμάτι του Παναθηναϊκού παραμένει η αμυντική συμπεριφορά του στον άξονα. Και μετά η απειρία και τα λάθη στα μετόπισθεν. Και ματς σαν και το χθεσινό (Κυριακή 15/9) με τον Πλατανιά επιβεβαιώνουν πως οι «πράσινοι» δεν χειρίστηκαν σωστά το θέμα του Χαμπιμπ Σο, διότι ο Σενεγαλέζος είχε και παραείχε θέση σ' αυτό το ρόστερ. Ναι δεν ήταν και το καλύτερο... παιδί, ναι η συμπεριφορά του πριν το μπαράζ με την Ξάνθη τον Μάιο ήταν τραγική, αλλά ρε φίλε σε μία σχέση θα πρέπει να υπάρχει πάντα και η δυνατότητα του ελιγμού.
Υ.Γ.1: Ο Στέφανος Καπίνο εξακολουθεί να είναι «σκιά» του εαυτού του και είναι κρίμα για τις δυνατότητές του να εκτίθεται αγωνιστικά κατά αυτόν τον τρόπο. Καταννοώ ότι η πίεση του Νο1 μετά την πώληση του Καρνέζη είναι μεγάλη, όπως και η «κληρονομιά» που άφησε την τελευταία διετία ο Ορέστης. Ομως αυτό το ξεπερνάς μόνο μέσα από τη δουλειά, όπως έκανε και ο «Ορέ». Μέχρι να συνέλθει λοιπόν ο Καπίνο, ίσως θα έπρεπε να κοιτάξει ο Αναστασίου και την προοπτική του Ταμπάκη, που περιμένει καρτερικά την ευκαιρία του. Και ίσως στο βάθος μ' αυτο τον τρόπο καταφέρει εντέλει να «κερδίσει» και τους δύο γκολκίπερ ο Παναθηναϊκός...
sentragoal.gr
