.jpg)
Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο ακούμε για ανυπαρξία του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη… και διαβάσαμε και ακούσαμε πολλά σχετικά με την βαριά ήττα του Ολυμπιακού στην Ισπανία από τη Λεβάντε πρίν από λίγο καιρό…
Πέρα από όλες τις εικασίες και τις εξηγήσεις, θεωρώ ότι η πιο απλή εξήγηση για τις μέτριες εμφανίσεις των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη, είναι καθαρά η ποιότητα και η φθίνουσα πορεία του ελληνικού πρωταθλήματος. Ένα πρωτάθλημα καθόλου ανταγωνιστικό, ένα πρωτάθλημα που δεν μπορεί να στείλει τις ομάδες με πολλά εφόδια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Και βέβαια οι ομάδες που βγαίνουν στην Ευρώπη , πληρώνουν αυτήν την εικόνα εξαθλίωσης του συγκεκριμένου πρωταθλήματος.
Με ποιό τρόπο την πληρώνουν;
- Με το φορμάρισμα των παικτών. Ποια ομάδα θα μπορέσει να βρει φόρμα, όταν ποτέ δεν είναι στην ‘’τσίτα’’, και όταν τα ματς κινούνται σε χαμηλό επίπεδο; Αυτό το είδαμε καθαρά στον Ολυμπιακό στον οποίο δεν υπάρχει ισχυρό κίνητρο στην ελληνική λίγκα.
- Δεν υπάρχει αγωνιστικός ρυθμός σε υψηλό επίπεδο. Οι περισσότερες ομάδες, για να πάρουν ένα αποτέλεσμα αμύνονται κυρίως στο μισό γήπεδο και αυτό είναι θεμιτό. Κυνηγούν όμως την ουσία με τη λογική τύπου «ένα γκολ θα το βάλουμε». Αυτό το στοιχείο δείχνει βέβαια την έλλειψη ποδοσφαιρικής κουλτούρας και βέβαια την μέτρια δουλειά που γίνεται στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες, στις οποίες αντί να είναι στόχος η παραγωγή παικτών και η σωστή εκπαίδευση τεχνικών και τακτικών στοιχείων, στόχος είναι μόνο η νίκη, σε κάποιο ματς που το επόμενο πρωί κανένας δεν θα θυμάται…
Επιβάλλεται πλέον μετά και από επιταγές των Διεθνών Ομοσπονδιών, αλλά και την παγκόσμια οικονομική κρίση, να στραφούμε όλοι σοβαρά στην εκπαίδευση και ανάδειξη νεαρών παικτών. Ειδικά στην πατρίδα μας αυτό θα είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει την τρέχουσα περίοδο…
- Η κακή φυσική κατάσταση των ομάδων. Δεν υπάρχουν παιγνίδια πολύ υψηλής έντασης στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όταν το ανέφερε αυτό ο περσινός προπονητής του ΠΑΟΚ Λάζλο Μπόλονι, ότι ‘’στην Ελλάδα παρατηρώ ότι γίνεται χαλαρή και χωρίς εξειδίκευση προπόνηση, και ότι οι αγώνες είναι μέτριας έντασης’’, κάποιοι του είπαν ότι ’’μιλάς εσύ που η ομάδα σου ήταν γεμάτη θλάσεις;’’. Κανένας όμως δεν είπε τίποτα όταν μέσα στο Λονδίνο ο ΠΑΟΚ του Σταφυλίδη, του Αθανασιάδη και του Μαλεζά σμπαράλιασε την Τότεναμ του Μπέιλ, του Αντεμπαγιόρ και του Μόντριτς. Ερχόμενος βέβαια από τον ανύπαρκτο ρυθμό του ελληνικού πρωταθλήματος.
- Πλέον οι ομάδες που αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα , βλέπουν την ευρωπαική τους συμμετοχή σαν μια πηγή εγγυημένων εσόδων από την UEFA. Τα καλά λεφτά όμως είναι μόνο στο Champions League, μια διοργάνωση που η θέση εκεί είναι καπαρωμένη από τον Ολυμπιακό, οπότε μη νομίζεται ότι οι άλλοι τρελαίνονται , ντε και καλά να πάνε στην Ευρώπη…
Οι περισσότερες προκρίσεις ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κύπελλα, είναι κατά καιρούς ‘’πυροτεχνήματα’’. Έγιναν όμως σε εποχές που υπήρχε τουλάχιστον στο εγχώριο πρωτάθλημα, μια ανταγωνιστικότητα και ταλαντούχοι Έλληνες παίκτες και κάποιοι καλοί ξένοι.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Παναθηναικό των Ρότσα, Ζάετς, Σαραβάκου, τον Ολυμπιακό των Τζόρτζεβιτς, Τζιοβάνι, Γιαννακόπουλου ή την Α.Ε.Κ. των Τσάρτα, Κασάπη, Σαβέβσκι και Νικολαίδη;
Τότε όμως υπήρχε ανταγωνιστική Θεσσαλονίκη, σπουδαία Λάρισα, δυνατός Ο.Φ.Η., Ηρακλής των Κωφίδη – Χατζηπαναγή, ισχυρότερη Ξάνθη, παλιότερα ισχυρότερος Πανιώνιος κ.ο.κ. Τώρα τι ανταγωνισμός υπάρχει, όταν η ΑΕΚ και ο Άρης έψαχναν τρόπο να μην πέσουν στη Β΄ Εθνική;
Ένα άλλο σοβαρό στοιχείο που τα παιγνίδια στην Ελλάδα δεν έχουν πιεστικά τρεξίματα και γενικότερα ρυθμό, είναι τα συχνά σφυρίγματα των διαιτητών.
Αν παρατηρήσουμε ματς ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, θα δούμε από τα στατιστικά και την Pro-Zone, ότι ο καθαρός χρόνος παιγνιδιού εκεί, από τα δικά μας ματς, είναι πολύ μεγαλύτερος, σε πολύ πιο γρήγορο τέμπο, και στην ανασταλτική φάση, και στη φάση κατοχής της μπάλας, αλλά και στο transition game τις λεγόμενες άμεσες μεταβάσεις από φάση άμυνας σε φάση επίθεσης και το αντίστροφο.
Αυτό το τελευταίο στοιχείο της μετάβασης, είναι το πλέον σημαντικό στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, και πρέπει οι έλληνες διαιτητές, και όλοι όσοι εμπλέκονται με τη διαιτησία, να βρουν τρόπο να μειωθούν τα συνεχή σφυρίγματα, προκειμένου να αυξηθεί η ένταση των αγώνων και ο βαθμός δυσκολίας, που αυτόματα θα φέρει ατομική και ομαδική βελτίωση.
Στην χώρα μας είναι εντελώς άγνωστη η έννοια “αθλητική παιδεία”! Εντελώς. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τους στοιχειώδεις κανόνες του αθλήματος και τον τρόπο που αυτό εξελίσσεται κάθε χρόνο. Πολλοί νομίζουν πως μια πολυδάπανη μεταγραφή ισούται με παίκτη που θα κάνει πάταγο και μόλις ακούν “Τουρέ” ή “Ορμπάιθ”, ξεκινάνε τα γνωστά ‘’κουβαλήσατε πάλι, παίκτη των 500.000 ευρώ, κάνα παλτό θα είναι ή σακάτης” και ούτω καθεξής…
Και καλά, αυτό από τον απλό φίλαθλο, καταπίνεται. Όταν όμως γράφουν ό,τι τους κατέβει άνθρωποι που έχουν βήμα σε εφημερίδες, ιστοσελίδες κτλ., τότε…
Παίκτες όπως π.χ. ο Ζέτερμπεργκ που είχαν βαφτιστεί “παλτά” τον πρώτο καιρό, στη συνέχεια έγιναν υπερπαίκτες. Και παίκτες που ήταν “εργαλεία” (π.χ. Ορμπάιθ) δεν είχαν την ανάλογη προβολή, με πιο φαντεζί συμπαίκτες τους διότι δεν έκαναν “ποδιές” και τακουνάκια..
Σε γενικές γραμμές, το εκνευριστικότερο της υπόθεσης είναι πως η κρίση μας για έναν παίκτη ή προπονητή, εξαρτάται από το αν μας αρέσει η μούρη του, οι αλλαγές που κάνει, αν βάζει γκολ, αν μπορεί να περάσει πέντε παίκτες με μισή ντρίμπλα και άλλα πολλά… ποδοσφαιρικά. Το αν ένας προπονητής προσπαθεί να χτίσει κάτι, και να δώσει μια σύγχρονη φιλοσοφία σε βάθος χρόνου, ή αν οι παίκτες που έχουμε είναι αυτοί που ταιριάζουν στη φιλοσοφία μας (αλλά δεν είναι “ζογκλέρ”…) λίγη σημασία έχει…
Μέσα από όλη αυτή τη φιλολογία, το ευχάριστο είναι ότι βγαίνουν νέοι καλοί προπονητές. Στην τελευταία σχολή προπονητών UEFA B’ που έγινε στη Λιβαδειά και είχα την τύχη να συμμετάσχω, ο καθηγητής μας, ο Στράτος Βουτσακέλης, ένας πολύ καταρτισμένος και σοβαρός άνθρωπος, μας είπε ότι ήταν ενθουσιασμένος από την όρεξη και τη γνώση της προπονητικής, που έδειξαν τα παιδιά που πέρασαν από το UEFA pro, και που τώρα βρίσκονται σαν βοηθοί ή πρώτοι προπονητές στις επαγγελματικές κατηγορίες.
Το άλλο για μένα ελπιδοφόρο μήνυμα, έρχεται από τον ομοσπονδιακό μας προπονητή τον Φερνάντο Σάντος.
Η Εθνική μας ομάδα από το 2004 και μετά συγκαταλέγεται στις καλές δυνάμεις του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, σε επίπεδο εθνικών ομάδων, δίνοντας το παρών, σχεδόν σε όλα τα μεγάλα ραντεβού.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπήκε σε ένα καλούπι από τον Ρεχάγκελ και πλέον με τον Σάντος βλέπει ακόμη πιο μακριά στο μέλλον.
Αυτό εξάλλου είναι το νόημα του Στρατηγικού Πλάνου Ανάπτυξης των Εθνικών ομάδων το οποίο εκπόνησε ο Πορτογάλος τεχνικός και το οποίο παρουσίασαν δημόσια, οι Τάκης Φύσσας και Λεωνίδας Βόκολος.
Ένα πλάνο που έχει στόχο από την μικρότερη Εθνική ομάδα (Κ-15), τα παιδιά να μαθαίνουν με σωστό τρόπο το παιχνίδι της Εθνικής και σταδιακά να στελεχώσουν την Εθνική μας ομάδα των Ανδρών, η οποία έχει στόχο να πρωταγωνιστήσει και τα επόμενα χρόνια, είτε είναι ο Σάντος στην Εθνική, είτε όχι.
Στόχος λοιπόν του πλάνου ανάπτυξης που εκπόνησε ο Σάντος, είναι η δημιουργία μιας βάσης ποδοσφαιριστών, που θα αφομοιώσουν την Τακτική, την Τεχνική, την κουλτούρα και το πνεύμα της Εθνικής.
Στο οργανόγραμμα έχουν προβλεφθεί σχεδόν όλες οι λεπτομέρειες, όπως αυτή των προπονητών που θα έχει η κάθε ομάδα, των βοηθών τους, αλλά και των προπονητών τερματοφυλάκων, που θα είναι ένας ανά τρεις ομάδες.
Τα ταλέντα, θα επιλέγονται ανάλογα με το πως θα δουλεύουν στις προπονήσεις, θα διδάσκονται να συμπεριφέρονται, και θα διδάσκονται πως θα παίζουν στους αγώνες. Αυτό είναι ενιαίο κομμάτι και αφορά στην κουλτούρα της εθνικής ομάδας.
Η βάση της Ανδρών και η φιλοσοφία
Η νέα Εθνική (Κ15) θα αποτελεί ουσιαστικά τη βάση της Εθνικής Ανδρών, σύμφωνα με όσα παρουσίασαν οι Τάκης Φύσσας και Λεωνίδας Βόκολος. Η στελέχωσή της θα ξεκινά από τα πρωταθλήματα Κ-14 των Ενώσεων, και στη συνέχεια από τα τουρνουά Περιφερειών και Ζωνών. Από εκεί θα επιλέγονται 44 παίκτες (4 για κάθε θέση) εκ των οποίων θα στελεχώσουν την Εθνική Κ-15 οι 25.
Επίσης, υπάρχει και η προοπτική για την δημιουργία της Εθνικής Κ-23 ώστε να υπάρχει ένας πολύ δυνατός ανταγωνισμός σε διεθνές επίπεδο.
Σε ότι αφορά την φιλοσοφία της Εθνικής, αυτό που θέλει να περάσει ο Φερνάντο Σάντος, είναι από την πιο μικρή Εθνική, μέχρι την Ανδρών να υπάρχει μια ταυτότητα.
Το μεγάλο “όπλο” της Εθνικής είναι η άμυνα, και από εκεί θα ξεκινούν όλα. Δηλαδή δημιουργώντας συμπαγές ομάδες που κοιτάνε τα νότα τους, και σταδιακά εμφανίζουν και τις επιθετικές τους αρετές.
Μάλιστα, σύμφωνα με το πλάνο Ανάπτυξης, όλες οι Εθνικές ομάδες θα ακολουθούν ένα σύστημα το 4-3-3, το οποίο είναι ευέλικτο και μπορεί να μετατραπεί εύκολα, σε 4-4-2 και 4-2-3-1.
Έτσι ο στόχος είναι να υπάρχει και ένα κοινό αγωνιστικό πλάνο σε όλες τις Εθνικές, ώστε να προσαρμόζονται εύκολα οι ποδοσφαιριστές.
Πλέον η Εθνική μας ομάδα βαδίζει σε άλλα μονοπάτια θέλοντας να δημιουργήσει την δική της αγωνιστική ταυτότητα, ώστε να συνεχίσει να συγκαταλέγεται στις μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις και τα επόμενα χρόνια και να δίνει το παρόν στα σημαντικά ραντεβού.
Ας καταλάβουμε λοιπόν όλοι μας ότι με βάση πάντα τη σωστή οργάνωση και τη δουλειά ‘’ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ΄΄…
* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ είναι προπονητής ποδοσφαίρου
football-academies.gr
