Γράφει ο Κώστας Παζαρλόγλου
Αξιοποιώντας την πολύχρονη ενασχόλησή μου με τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και τα τμήματα υποδομής, αλλά και από τη θέση του γονιού θα ήθελα να καταθέσω κάποιες απόψεις μου, να καταγράψω κάποιες παρατηρήσεις, να θέσω προβληματισμούς, να εκφράσω τις ευχές μου και να ψάλω σε κάποιους (ετεροχρονισμένα) τα κάλαντα, χωρίς τάλαντα, αλλά για την αξιοποίηση των ταλέντων μας. Γύρισα, λοιπόν, το χρόνο 30 χρόνια πίσω και θυμήθηκα ότι οι συμμαθητές που έκαναν την τιμή να μου αναθέσουν τη δυνατότητα να σχηματίσω μία ομάδα από τη γειτονιά μου στο Κουλέ Καφέ, προκειμένου να συμμετάσχουμε στο ανοιξιάτικο τουρνουά που διοργάνωνε ο παλαίμαχος παίκτης του ΠΑΟΚ, Παπαδάκης για να ανακαλύψει ταλέντα ο δικέφαλος από τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Μαζευόταν πάνω από χίλιες μπαλαδόφατσες από 14 μέχρι 18 χρόνων, ξεδίπλωναν το ταλέντο τους στο ξερό γήπεδο της Προοδευτικής απέναντι από την Κεντρική είσοδο της Τούμπας και από το πρωί μέχρι να νυχτώσει έπαιζαν μπάλα...
Όνειρο των περισσοτέρων ήταν να φορέσουν την φανέλα του ΠΑΟΚ, να δουν έναν αγώνα του δικεφάλου και να παίξουν με την ομάδα της γειτονιάς τους στον τελικό του τουρνουά και να πατήσουν το χορτάρι της Τούμπας. Ύστερα από λίγα χρόνια το 1984 ήρθε η ΕΠΣΜ και διοργάνωσε επίσημα Παιδικά Πρωταθλήματα και με μαθηματική ακρίβεια αυξάνονται οι νεαροί και οι νεαρές που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και από 84 τμήματα υποδομής ύστερα από 25 χρόνια πλησιάσαμε αισίως τα 500 στο νομό Θεσσαλονίκης. Σήμερα ο πιτσιρικάς τα ίδια όνειρα δεν κάνει; Να φορέσει, δηλαδή, τη φανέλα μίας μεγάλης ομάδας και ενδεχομένως να εξασφαλίσει και κάποιο εισόδημα.
Όταν διαπιστώναμε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κάποια δυνατότερη ομάδα από τη δικιά μας ξέρετε ποια ήταν η πρώτη σκέψη που κάναμε. Να βρούμε από τη γειτονιά κανένα κοντούλη, αλλά καλό παίκτη και να τον παρουσιάσουμε ως μικρό ή να κάνουμε καμία μεταγραφή από τη διπλανή γειτονιά, αν η ομάδα των γειτόνων μας είχε αποκλειστεί από το τουρνουά ή δεν είχε καμία τύχη για διάκριση. Σήμερα, μήπως συμβαίνουν τα ίδια; Μήπως βάζουν οι προπονητές κάποιον μεγαλύτερο σε ηλικία για να κερδίζουν; Μήπως οι καλύτερα οργανωμένες ομάδες και οι κατά τεκμήριο πιο καλές δελεάζουν του μικρούς παίκτες και τους γονείς τους για να τους εντάξουν στις τάξεις τους.
Τότε οι μεγαλύτεροι της γειτονιάς δεν έκαναν κουμάντο στο σχηματισμό της ομάδας, σήμερα οι δυνατοί σε κάθε ομάδα δεν κάνουν κουμάντο. Γι’ αυτό δεν αναγκάζονται οι γονείς να ανακατεύονται στα κοινά της ομάδας για να μην αδικηθούν τα παιδιά τους και να πιέζουν με τον τρόπο τους για να παίζουν περισσότερο. Όλοι πιστεύουμε στην αξιοκρατία και στις ίσες ευκαιρίες, αλλά μόλις πρέπει να εφαρμοστούν αυτές οι αξίες για τα παιδιά μας, κάνουμε εκπτώσεις και αναφερόμαστε στις εξαιρέσεις του κανόνα.
Άκουσον, άκουσον μέχρι και μάνατζερ γίνονται οι γονείς για να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους και παρεμβαίνουν στο έργο των προπονητών τους, γιατί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αυτοί όλα τα γνωρίζουν. Οι επιστήμονες έχουν πολλές ελλείψεις.
Ευτυχώς σιγά σιγά οι γυμναστές πολλαπλασιάζονται στις ομάδες και λιγοστεύουν οι εμπειρικοί.
Παρ’ όλα αυτά το επίπεδο τους θέλει αναβάθμιση, εξειδίκευση και συνεχή σεμινάρια.
Βελτιώθηκαν οι γηπεδικές εγκαταστάσεις, αλλά πάλι είναι λίγες. Θέλουμε κι άλλες. Θέλουμε σύγχρονα αθλητικά κέντρα. Φύγαμε από τα ξερά και πήγαμε στα πλαστικά. Τα παλιά τραύματα πιο εύκολα τα γιάτρευες, τώρα τα παιδιά υποφέρουν με τους χιαστούς, τους μηνίσκους και άλλων ειδών τραύματα. Η ποιοτικές υπηρεσίες στα παιδιά είναι ζητούμενο. Ευτυχές γεγονός η υγεία που αναδύει στα αποδυτήρια. Γιατί όταν ο πιτσιρικάς μαθαίνει από μικρή ηλικία να κάνει θυσίες και να είναι αγωνιστής, τότε σε μεγάλο ποσοστό όταν μεγαλώσει θα είναι αγωνιστής και θα μάθει να σέβεται την ανωτερότητα του άλλου.
Στο ποδόσφαιρο όταν μάθεις να χάνεις, τότε θα μάθεις πώς θα κερδίζεις στη ζωή σου. Κανένας νέος που ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, δεν ήταν βλάκας στη ζωή του. Ειδικά όταν μάθει να αναγνωρίζει την ανωτερότητα του αντιπάλου, τότε οπλίζεται με τη μεγαλύτερη αρετή. Γνωρίζει τις αδυναμίες του και προσπαθεί να τις βελτιώσει, προκειμένου να γίνει καλύτερος και να ξεπεράσει τον συναθλητή του. Νομίζω ότι τα σχολεία πρέπει να αγκαλιάσουν περισσότερο τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό, αρκεί να ζουν σε βάρος των άλλων και των συμμαθητών, δηλαδή λουφάρουν ή είναι κακοί μαθητές και μακάρι να φτάσουμε στο επιθυμητό επίπεδο όλους τους καθηγητές Φυσικής Αγωγής και εξειδικευμένους επιστήμονες να τους πληρώνει το Κράτος και τα παιδιά μας να πέφτουν σε καλά χέρια και όχι αμφιβόλου αξίας προπονητές ή λιγότερο διαβασμένους. Οι εξελίξεις τρέχουν και εμείς δεν πρέπει να μείνουμε στάσιμοι.
Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν πηγαίνω στα γήπεδα και ακούω χυδαίες βρισιές από τους γονείς ή γίνομαι μάρτυρας λεκτικών ή άλλων επιθέσεων σε μικρά παιδιά ή άλλους γονείς. Νομίζω ότι αυτοί οι θερμοκέφαλοι γονείς δεν πρέπει να περνούν ούτε έξω από το γήπεδο. Ειδικά όταν κάνουν επιθέσεις σε νέους διαιτητές που κάνουν τα πρώτα τους βήματα και αποκτούν τις πρώτες τους εμπειρίες, εκνευρίζομαι ακόμη περισσότερο. Όμως μαθαίνουν τα παιδιά τους να κάνουν λιγότερα λάθη όταν παίζουν και οι διαιτητές μαθαίνουν παίζοντας.
Στεναχωριέμαι όταν οι απαιτήσεις και τα κριτήρια των γονιών έχουν οικονομικό υπόβαθρο. Πρέπει να αφήνουν ελεύθερα τα παιδιά τους, προκειμένου να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και να είναι σίγουροι ότι αν αξίζουν θα βρουν το δρόμο τους, Κανένας δεν θα μπορεί να μπει εμπόδιο στα σχέδια τους και στις επιδιώξεις. Οι αξίες δεν χάνονται. Όσοι προωθούνται με μέσο εξαφανίζονται μέσα στο υγιή ανταγωνισμό, αφού φαίνονται οι αδυναμίες τους. Ειδικά σήμερα, όπου και οι έντεκα πρέπει να είναι κορυφαίοι, όχι ένας και να παρασύρει τους άλλους.
Ο Αθλητισμός είναι χαρά και υγεία. Αν θέλεις την υγειά σου, άλλαξε μυαλά – γυμνάσου. Προπονώντας μαθητές, φτιάχνουμε πρωταθλητές στη ζωή και στους αθλητικούς χώρους. Ήταν κάποια από τα συνθήματα που έχω χαραγμένα στο μυαλό μου και επιθυμώ και εύχομαι να εμπιστευόμαστε τα ελληνόπουλα, τα παιδιά μας. Έχουν δυνατότητες, έχουν ταλέντο. Δεν είναι ρατσιστικό αυτό που διατυπώνω, αλλά είναι στάση ζωής. Δεν παραδέχομαι ότι οι ξένοι είναι καλύτεροι. Πιστεύω στη φυλή μας, στις αρετές της και στις αξίες της. Θέλω ένα ελληνογενές πρωτάθλημα και όχι ένα μέτριο με αμφιβόλου αξίας ξενόφερτους. Αν ήταν διάνοιες θα διέπρεπαν στη χώρα τους.
Έχουμε προοδεύσει και δεν πρέπει να αδικούμε τα παιδιά μας. Αξίζουν καλύτερης τύχης και το δικαιούνται. Και μια παράκληση στους σπιτόγατους και στους απομακρυσμένους από τα γήπεδα: Αγκαλιάστε τους συλλόγους της γειτονιάς σας και της περιοχής σας. Χρειάζονται τη συμπαράστασή σας, ηθική και οικονομική, γιατί προσφέρουν τεράστιο κοινωνικό έργο.
Χώρια που είναι ανάχωμα σε κάθε αρρωστημένη κατάσταση.
Ο Κώστας Παζαρλόγλου είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος Τύπου της ΕΠΣ Μακεδονίας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ειδικό ένθετο της εφημερίδας Metrosport/ MetroTalent
acadimies.gr
