Καλώς ήλθατε στο Ιστολόγιο του mesologgi-sport

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΤΟΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ - ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ










ΜΗΝΙΣΚΟΣ – ΒΛΑΒΕΣ - ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Ο μηνίσκος είναι μια ανατομική δομή του γόνατος που λόγω της τοποθέτησής της μεταξύ του μηριαίου οστού και της κνήμης δέχεται ισχυρά συμπιεστικά αλλά και στροφικά φορτία. Οι τραυματισμοί μπορούν να συμβούν σε κάθε ηλικιακή ομάδα. Στα νεαρά άτομα επειδή η κατασκευή του μηνίσκου είναι συμπαγής, σταθερή και με αρκετή ελαστικότητα, οι βλάβες συμβαίνουν μετά από εφαρμογή έντονου και βίαιου στροφικού φορτίου. Σε μεγαλύτερα άτομα ο μηνίσκος είναι πιο αδύνατος και οι βλάβες μπορούν να συμβούν ακόμη και μετά από σχετικά μικρά φορτία όπως το ανασήκωμα από την καθιστή θέση.
Το παρακάτω κείμενο θα σας βοηθήσει να καταλάβετε:
- που βρίσκεται ο μηνίσκος στην άρθρωση του γόνατος
- πως ένας τραυματισμός στον μηνίσκο δημιουργεί προβλήματα
- ποια είναι η θεραπεία για βλάβη στον μηνίσκο
Ανατομία
Τι ακριβώς είναι ο μηνίσκος και ποια είναι η λειτουργία του;

Οι διάρθριοι µηνίσκοι, ο έσω και ο έξω, είναι δυο ινοχόνδρινοι µηνοειδείς δίσκοι, που παρεµβάλλονται µεταξύ των κονδύλων του µηριαίου και των κνηµιαίων γληνών και καταλαµβάνουν περίπου τα δυο έξω τριτηµόρια της σύστοιχης κνηµιαίας γλήνης. Με τους µηνίσκους η κνηµοµηριαία διάρθρωση διαιρείται στην άνω ή µηνισκοµηριαία και την κάτω ή µηνισκοκνηµιαία διάρθρωση. Κάθε µηνίσκος εµφανίζει δυο χείλη, το έξω και το έσω, δυο επιφάνειες, την άνω και την κάτω, δυο άκρα, που ονοµάζονται κέρατα, το πρόσθιο και το οπίσθιο και λεπτύνεται βαθµιαία από την περιφέρεια προς το κέντρο. Το πρόσθιο κέρας του έσω µηνίσκου και το πρόσθιο υπόκυρτο χείλος του έξω µηνίσκου, συνδέονται µεταξύ τους µε τον εγκάρσιο σύνδεσµο. Ο έσω µηνίσκος, έχει ηµικυκλικό σχήµα, µεγαλύτερο µήκος από τον έξω και προσφύεται µε το πρόσθιο κέρας στον πρόσθιο µεσογλύνιο βόθρο, µπροστά από την έκφυση του πρόσθιου χιαστού, ενώ µε το οπίσθιο κέρας προσφύεται πίσω από την πρόσφυση του έξω µηνίσκου και µπροστά από την έκφυση του οπισθίου χιαστού. Η περιφέρεια του έσω µηνίσκου συνάπτεται στενά µε το έσω θυλακοσυνδεσµικό σύστηµα(αρθρικό θύλακο και έσω πλάγιο σύνδεσµο),είναι εποµένως λιγότερο ευκίνητος από τον έξω, γεγονός που µαζί µε το υµικυκλικό σχήµα του, ερµηνεύει τη µεγαλύτερη συχνότητα των ρήξεων του έσω µηνίσκου,ως προς τον έξω. Ο έξω µηνίσκος, έχει σχεδόν κυκλικό σχήµα, είναι µικρότερος από τον έσω και προσφύεται µε το πρόσθιο κέρας του µπροστά από το µεσογλήνιο έπαρµα,πίσω και έξω από την έκφυση του οπίσθιου χιαστού, ενώ µε το οπίσθιο κέρας προσφύεται στην οπίσθια επιφάνεια του µεσογλήνιου επάρµατος. Η οπίσθια µοίρα του έξω χείλους του έρχεται σε σχέση µε τον τένοντα του ιγνυακού µυός, µε τον οποίο χωρίζεται από τον έξω πλάγιο σύνδεσµο. Το οπίσθιο κέρας του ενισχύεται σε πολλές περιπτώσεις από τον οπίσθιο µηνισκοµηριαίο, τον σύνδεσµο του Humphry και την περιτονία που καλύπτει τον ιγνυακό µυ και το τοξοειδές σύµπλεγµα, στην οπίσθια-έξω γωνία του γόνατος. Η περιφέρεια του έξω µηνίσκου, δεν έρχεται σε επαφή µε τον έξω πλάγιο σύνδεσµο του γόνατος, είναι εποµένως περισσότερο ευκίνητος από τον έσω, γεγονός που µαζί µε το σχεδόν κυκλικό σχήµα του, ερµηνεύει τη µικρότερη συχνότητα ρήξεων, ως προς τον έσω µηνίσκο. Η αιµάτωση των µηνίσκων γίνεται από τη µέση αρθρική και τις κάτω αρθρικές αρτηρίες του γόνατος, που σχηµατίζουν αρτηριακά τόξα µόνο στο έξω χείλος του µηνίσκου, ενώ αντίθετα το υπόλοιπο τµήµα του είναι ανάγγειο και διατρέφεται από το αρθρικό υγρό. Λόγω της ιδιαιτερότητας της αιµάτωσης, η επούλωση µε συντηρητική αγωγή είναι δυνατή µόνο σε µικρής έκτασης ρήξεις,που εντοπίζονται στην περιφερειακή µοίρα του µηνίσκου. Οι µηνίσκοι περιορίζουν τη δυσαρµονία µεταξύ των αρθρικών επιφανειών του µηριαίου και της κνήµης,αυξάνοντας το βάθος των κνηµιαίων γληνών,διευκολύνουν τις στροφικές κινήσεις του γόνατος,ενώ παράλληλα κατανέµουν οµοιόµορφα και αµβλύνουν τους κραδασµούς,που προκαλούνται κατά τη φόρτιση του σκέλους. Η άµβλυνση των κραδασµών γίνεται προς όλες τις κατευθύνσεις (κάθετα,οβελιαία και εγκάρσια).
Κατά την κάµψη και έκταση του γόνατος οι µηνίσκοι ακολουθούν την κίνηση της κνήµης ,η µέση όµως µοίρα ακολουθεί τον έσω µηριαίο κόνδυλο,υπάρχει εποµένως πιθανότητα να υποστεί κάκωση κατά τις στροφικές κινήσεις. Ο έξω µηνίσκος,ακολουθεί και αυτός τον έξω µηριαίο κόνδυλο κατά τις στροφές του γόνατος,λόγω όµως της συνάφειας του µε τους συνδέσµους του Wrisberg και του Humphry,µειώνονται οι πιθανότητες κάκωσης του.Επιπλέον κατά την έσω στροφή της κνήµης,µε το γόνατο σε κάµψη,ο ιγνυακός µυς έλκει την οπίσθια µοίρα του έξω µηνίσκου προς τα πίσω,αποτρέποντας την παγίδευση τους µεταξύ µηριαίου και κνηµιαίου κονδύλου.



Οι ρήξεις των µηνίσκων είναι σπάνιες στη παιδική και στην προεφηβική ηλικία και καθίστανται συχνότερες στην εφηβική, πιθανόν λόγω αύξησης της µυικής δύναµης και µεταβολών στην υφή των
µηνίσκων. Στα παιδιά οι µηνίσκοι αποτελούνται συνήθως από ένα πυκνό δίκτυο κολλαγόνων ινών, οι οποίες ανθίστανται στις κακώσεις, ενώ η αιµάτωση, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την επιφάνεια των µηνίσκων, είναι 46 εντονότερη στο έξω τριτηµόριο. Με τη πάροδο της ηλικίας η αιµάτωση περιορίζεται στο έξω τριτηµόριο των µηνίσκων, που καθίστανται λιγότερο ανθεκτικοί, λόγω της αραίωσης του δικτύου των κολλαγόνων ινών. Μηνίσκοι που εµφανίζουν περιφερικές κύστες ή έχουν καταστεί
λιγότερο ευκίνητοι λόγω προηγούµενης κάκωσης, είναι δυνατό να υποστούν ρήξη, ακόµα και µε άσκηση µικρότερης βίας. Συγγενείς ανωµαλίες, όπως ο δισκοειδής έξω µηνίσκος, προδιαθέτουν µηνισκικές ρήξεις ή πρώιµες εκφυλιστικές αλλοιώσεις. Η καταπόνηση των µηνίσκων χωρίς απαραίτητα να οδηγεί σε ρήξη, προκαλεί διαταραχή του µεταβολισµού της ανάγγειας περιοχής, µεταβολή της ινοχόνδρινης σύστασής τους και µειώνει την αντοχή του στις κακώσεις. Στην αύξηση της καταπόνησης των µηνίσκων συµβάλλουν η δυσαρµονία των αρθρικών επιφανειών µηριαίου και κνήµης, η µεταβολή των φυσιολογικών αξόνων του γόνατος, η συνυπάρχουσα συγγενής ή επίκτητη συνδεσµική χαλαρότητα και η ελάττωση της µυικής ισχύος του τετρακεφάλου και των οπισθίων µηριαίων.

Η συχνότητα ρήξης του έσω ως προς τον έξω µηνίσκο είναι περίπου 5:1 και οφείλεται:
1) Στο ηµικυκλικό σχήµα του έσω µηνίσκου.
2) Στη στερεή πρόσφυσή του µε το έσω θυλακοσυνδεσµικό
σύστηµα , που το καθιστούν λιγότερο ευκίνητο από τον έξω.
3) Στην ενίσχυση του οπισθίου κέρατος του έξω µηνίσκου από τον
οπίσθιο µηνισκοµηριαίο , τον σύνδεσµο του ‘Humphry και την
περιτονία που καλύπτει τον ιγνυακό µυ και το τοξοειδές
σύµπλεγµα, στην οπίσθια- έξω γωνία του γόνατος.

Μηχανισµοί κάκωσης του µηνίσκου

Ο συνηθισµένος µηχανισµός τραυµατισµού των µηνίσκων είναι η στροφική κίνηση του µηρού επάνω στη κνήµη, ενώ είναι ακινητοποιηµένη µε το γόνατο σε ελαφριά κάµψη. Ο ελιγµός αυτός παγιδεύει το µηνίσκο µέσα στην άρθρωση από την παραγόµενη πίεση και στροφή. Η έσω στροφή τραυµατίζει τον έσω µηνίσκο ενώ η στροφή µε την αντίθετη διεύθυνση, τον έξω µηνίσκο. Οι µηνίσκοι µπορούν να τραυµατιστούν επίσης σε υπερβολικές κάµψεις ή εκτάσεις της άρθρωσης του γόνατος.
Στα µεγαλύτερα άτοµα ο εκφυλισµός του µηνίσκου τον κάνει περισσότερο ευαίσθητο σε τραυµατισµούς και οι αθλητές αυτοί είναι δυνατόν να υποστούν ρήξεις σε πολύ απλές κινήσεις. Οι ρήξεις στους µηνίσκους σε νέους και δραστήριους αγωνιστικά αθλητές, είναι κάθετες και προέρχονται κυρίως από τραυµατισµό, ενώ ο τραυµατισµός είναι σοβαρός, συµβαίνει κλείδωµα του γόνατος. Η αιτία γι’ αυτό είναι η ρήξη στο 1/3 του µηνίσκου και η είσοδός του µεταξύ µηρού και κνήµης. Στη θέση αυτή µπλοκάρεται η έκταση του γόνατος από το τµήµα του µηνίσκου που έχει υποστεί σε ρήξη.
Τα συµπτώµατα της ρήξης του µηνίσκου είναι ο πόνος, ο οποίος εντοπίζεται στην έσω αρθρική σχισµή για τον έσω µηνίσκο και στην έξω αντίστοιχα για τον έξω µηνίσκο κατά τη διάρκεια της αθλητικής
δραστηριότητας. Πιθανόν να υπάρχει κλείδωµα του γόνατος και ο αθλητής να µη µπορεί να κάνει πλήρη κάµψη ή έκταση. Το κλείδωµα µπορεί να είναι στιγµιαίο ή µόνιµο, ανάλογα µε τη βλάβη. Όταν έχει
βλάβη ο έσω µηνίσκος µπορεί να υπάρχει πόνος στην έσω πλευρά κατά την υπερβολική κάµψη ή έκταση, ή σε στροφή της κνήµης προς τα έξω, ενώ το γόνατο είναι σε κάµψη. Σε περίπτωση βλάβης του έξω µηνίσκου, υπάρχει το ίδιο σύµπτωµα στην έξω πλευρά, ενώ γίνεται έσω στροφή 90ο
Άλλο ένα βασικό σηµείο που προϋποθέτει βλάβη στους µηνίσκους, είναι το ύδραρθρο και το οίδηµα στην άρθρωση του γόνατος που είναι αποτέλεσµα αντίδρασης του αρθρικού υγρού, στον τραυµατισµό. Ο αθλητίατρος µε τα κλασικά τεστ και µε το ιστορικό όταν εδραιώσει τη διάγνωση χειρουργεί το τραυµατισµένο γόνατο και αφαιρεί το κοµµένο κοµµάτι ή και ολόκληρο το µηνίσκο ή ακόµα, ράβει το τραυµατισµένο µέρος, ανάλογα µε τη βλάβη. Σήµερα η αφαίρεση γίνεται µε την τεχνική
της αρθροσκόπησης η οποία έχει γρηγορότερη αποκατάσταση από τη
κλασική µέθοδο.
Ο φυσιοθεραπευτής µπορεί να βοηθήσει τον αθλητή µε κάκωση στους µηνίσκους, κυρίως στο οξύ στάδιο και όταν στο γόνατο υπάρχει οίδηµα. Εδώ το χρήσιµο µέσο, εκτός απ΄ τη κρυοθεραπεία, είναι τα
Laser, τα οποία µε την αντιφλεγµονώδη και αντιοιδηµατική τους δράση, βοηθούν να υποχωρήσει το οίδηµα. Προεγχειρητικά, αφού εδραιωθεί η διάγνωση και αποφασισθεί αρθροσκόπηση ο φυσιοθεραπευτής µε πρόγραµµα άσκησης προσπαθεί να διατηρήσει τη δύναµη του τετρακέφαλου. Μετεγχειρητικά, οι επεµβάσεις στους µηνίσκους σήµερα δε παρουσιάζουν προβλήµατα και ο φυσιοθεραπευτής µπορεί να αρχίσει αµέσως κινητοποίηση, βοηθούµενος και από τα φυσικά µέσα θεραπείας όπως δινόλουτρα, υπέρυθρες και θερµά επιθέµατα.
Ο Smillie εξηγεί τους µηχανισµούς ρήξης των µηνίσκων: « Το σχήµα η ελαστικότητα και η κινητικότητα των µηνίσκων δεν επιτρέπουν την ολίσθησή του προς το κέντρο της άρθρωσης, όπου είναι
δυνατό να παγιδευτούν και να υποστούν ρήξη. Κατά τη ραιβοποίηση ή τη βλαισοποίηση του γόνατος, δεν υπάρχει κίνδυνος µηνισκικής ρήξης. Αντίθετα κατά την εφαρµογή στροφικών δυνάµεων ενώ το γόνατο βρίσκεται σε ελαφριά κάµψη µεταβάλλεται η σχέση των µηνίσκων ως προς τους µηριαίους κονδύλους, περιορίζεται η σχετική κινητικότητά τους και ολισθαίνουν προς το κέντρο της άρθρωσης ».

Ταξινόµηση των µηνίσκων

Οι ρήξεις των µηνίσκων διακρίνονται σε

1) Επιµήκεις
2) Εγκάρσιες και οριζόντιες
3) Σύνθετες επιµήκεις και εγκάρσιες

Οι επιµήκεις ρήξεις αποτελούν το συνηθέστερο τύπο ρήξεων, εντοπίζονται συχνότερα στο οπίσθιο κέρας του έσω ή έξω µηνίσκου και διακρίνονται σε ατελείς και πλήρεις. Στον έσω µηνίσκο οι επιµήκεις
ρήξεις αφορούν συνήθως το οπίσθιο κέρας σε ποσοστό 78% περίπου. Οι εγκάρσιες και οριζόντιες ρήξεις είναι σπανιότερες, αφορούν κυρίως τον έξω µηνίσκο και εντοπίζονται συνήθως µεταξύ του προσθίου και µέσου τριτηµορίου του. Λόγω του σχεδόν κυκλικού σχήµατός του, ο έξω µηνίσκος υφίσταται συχνότερα από τον έσω εγκάρσιες ρήξεις.

Κλινική εικόνα

Τα συµπτώµατα συνίστανται σε ευαισθησία ή πόνο κατά την πίεση του έξω ή του έσω µεσαρθρίου διαστήµατος, οίδηµα της άρθρωσης, επώδυνη περιορισµένη κινητικότητα ή ‘εµπλοκή’ του γόνατος, αίσθηµα αστάθειας του γόνατος, ενώ σε χρόνιες περιπτώσεις παρατηρείται ατροφία του τετρακέφαλου. H ευαισθησία ή ο πόνος εντοπίζονται κατά µήκος του έσω ή του έξω µεσαρθρίου διαστήµατος, κυρίως στην οπίσθια – έσω ή οπίσθια – έξω µοίρα επειδή η πλειονότητα των ρήξεων αφορά το οπίσθιο κέρας των µηνίσκων. Ο πόνος οφείλεται στην υµενίτιδα και όχι στη κάκωση του µηνίσκου, επειδή ο µηνίσκος διαθέτει νεύρωση µόνο στη περιφέρειά του.

Το οξύ οίδηµα του γόνατος οφείλεται σε αίµαρθρο, λόγω της αιµορραγίας που προκαλείται σε περιφερικές ρήξεις του µηνίσκου ή σε παράλληλη κάκωση του αρθρικού υµένα, του θυλάκου ή των χιαστών συνδέσµων. Σε χρόνιες περιπτώσεις παρατηρείται διαλείπων ύδραρθρος που οφείλεται σε υµενίτιδα, λόγω της επαναλαµβανόµενης κάκωσης. Η απουσία υδράρθρου δεν αποκλείει την ύπαρξη µηνισκικής ρήξης.
Η κινητικότητα του γόνατος είναι περιορισµένη και επώδυνη, ενώ σε ορισµένες περιπτώσεις ο αθλητής παρουσιάζει ‘εµπλοκή’ του γόνατος που συνίσταται σε αδυναµία πλήρους έκτασης του γόνατος, η οποία
υπολείπεται κατά 10ο ως 20ο
.

Η ‘εµπλοκή’ του γόνατος παρατηρείται συχνά σε ρήξεις ‘δίκην λαβής κάδου’ και οφείλεται σε παρεκτόπιση του κεντρικού τµήµατος του µηνίσκου προς το κέντρο της άρθρωσης και παγίδευσή του, κατά κανόνα, µεταξύ έσω µηριαίου και κνηµιαίου κονδύλου. Ψευδής ‘εµπλοκή’ του γόνατος οφείλεται στον αίµαρθρο και τον σπασµό των οπισθίων µηριαίων, που εµποδίζουν την πλήρη έκταση.
Η ‘εµπλοκή’ του γόνατος δεν θεωρείται παθογνωµονικό στοιχείο της ρήξης ‘δικην λαβής κάδου’, επειδή παρατηρείται και σε παθήσεις, όπως τα οστεοχόνδρινα ελεύθερα σωµάτια, το υποτροπιάζον εξάρθρηµα
της επιγονατίδας και τα κατάγµατα του µεσοκονδυλίου επάρµατος. Το αίσθηµα αστάθειας του γόνατος έχει σχετική κλινική σηµασία. Σε ρήξη του οπισθίου κέρατος του µηριαίου ο αθλητής έχει το αίσθηµα
αστάθειας κατά τις στροφικές κινήσεις της άρθρωσης και συνήθως αναφέρει ότι «Το γόνατο βγαίνει απ τη θέση του»
Στο γόνατο που εµφανίζει αστάθεια, λόγω ρήξης του προσθίου χιαστού, οι µηνίσκοι, ιδιαίτερα ο έσω, καθώς και οι αρθρικοί χόνδροι, είναι δυνατό να υποστούν διαφόρου βαθµού κακώσεις. Στις περιπτώσεις
αυτές εφ’ όσον αποκατασταθεί η σταθερότητα του γόνατος διαφυλάσσεται η ακεραιότητα των µηνίσκων και των αρθρικών χόνδρων και προλαµβάνεται ή καθυστερεί η εµφάνιση οστεοαρθριτικών
αλλοιώσεων.

Μετά από ρήξη του οπισθίου χιαστού παρατηρούνται λιγότερες µηνισκικές ρήξεις και βλάβες του αρθρικού χόνδρου από ότι σε ρήξεις του προσθίου χιαστού επειδή η ρήξη του οπισθίου χιαστού συνδέσµου προκαλεί γραµµική αστάθεια, ενώ του προσθίου, στροφική.
H ατροφία του τετρακέφαλου εγκαθίσταται ηµέρες ή εβδοµάδες µετά την κάκωση και αφορά τον έσω πλατύ. Ο αθλητής έχει το αίσθηµα αστάθειας κατά την κάθοδο της σκάλας ή την κάµψη του γόνατος υπό αντίσταση.
Πριν από την κλινική εξέταση είναι απαραίτητη η λήψη ενός λεπτοµερούς ιστορικού. Η αρχική κάκωση προκαλείται κυρίως κατά την άσκηση στροφικής βίας µε το γόνατο σε ελαφριά κάµψη και το πόδι
σταθερό στο έδαφος.
Συχνά µε την υποχώρηση των συµπτωµάτων, όπως του πόνου, του οιδήµατος και της περιορισµένης κινητικότητας, ο αθλητής αναφέρει επεισόδια εµπλοκής που ακολουθούνται από αποκατάσταση της πλήρους έκτασης του γόνατος συνοδευόµενα από πόνο, αίσθηµα κινουµένου σώµατος στο εσωτερικό της άρθρωσης ή και ήχου ‘κλικ’.
Στα µεσοδιαστήµατα ο αθλητής αισθάνεται το γόνατό του να λειτουργεί φυσιολογικά, εκτός εάν υπάρχει συνοδός κάκωσης των πλαγίων και των χιαστών συνδέσµων, στην οποία το κεντρικό τµήµα του
µηνίσκου έχει παγιδευτεί στη µεσοκονδύλιο περιοχή ή εάν υφίσταται έκδηλη ατροφία του τετρακέφαλου.
Από την κλινική εξέταση διαπιστώνεται πόνος ή ευαισθησία κατά την πίεση του έξω ή του έσω µεσαρθρίου διαστήµατος, οίδηµα της άρθρωσης, περιορισµένη, επώδυνη κινητικότητα και σύσπαση των
οπισθίων µηριαίων. Εάν υπάρχει ‘εµπλοκή’ του γόνατος, η άρθρωση βρίσκεται σε κάµψη 10ο µε 20ο
,η πλήρη έκταση είναι αδύνατη και η προσπάθεια έκτασης του γόνατος προκαλεί πόνο, ενώ ο εξεταστής
αισθάνεται ότι η άρθρωση προβάλλει ελαστική αντίσταση. Η κάµψη είναι δυνατή, προκαλεί όµως πόνο στις τελευταίες µοίρες του τόξου κίνησης.
Επειδή ο κλινικός έλεγχος είναι συχνά δύσκολος ή και αδύνατος λόγω του οιδήµατος της άρθρωσης και του πόνου, το γόνατο ακινητοποιείται µε γύψινο νάρθηκα για διάστηµα 2 έως 3 εβδοµάδες, µετά το πέρας των οποίων είναι εφικτή η λεπτοµερής κλινική εξέταση λόγω υποχώρησης του οιδήµατος και του πόνου. Στη διάρκεια της ακινητοποίησης συνιστάται στον αθλητή η εκτέλεση ισοµετρικών ασκήσεων του τετρακέφαλου, ώστε να αποφευχθεί ή τουλάχιστον να περιοριστεί η ατροφία του µυός.
Στη διάγνωση των µηνισκικών ρήξεων συµβάλλουν οι κλινικές δοκιµασίες Mc Murray και Apley, που όµως δεν είναι απόλυτα καθοριστικές στις τελικές διάγνωσης. Η αξιολόγηση των δοκιµασιών
γίνεται συγκριτικά µε το αντίθετο γόνατο.

∆οκιµασία Mc Murray

Η δοκιµασία Mc Murray γίνεται µε τον εξεταζόµενο σε ύπτια θέση. Ο εξεταστής συγκρατεί µε το ένα χέρι το πόδι και µε το άλλο το γόνατο του αθλητή, ενώ µε τις άκρες των δακτύλων ψηλαφά το έσω ή το έξω µεσάρθριο διάστηµα.
Αφού ο εξεταστής φέρει το γόνατο σε πλήρη κάµψη, προκαλεί τη µέγιστη δυνατή έξω στροφή της κνήµης, για έλεγχο του έσω µηνίσκου και έσω στροφή της κνήµης για έλεγχο του έξω µηνίσκου. Στη συνέχειαο εξεταστής εκτείνει βαθµιαία το γόνατο και καθώς ο έσω ή ο έξω µηριαίος κόνδυλος κυλίονται πάνω από τη περιοχή της µηνισκικής ρήξης, είναι δυνατόν να ακουστεί ή να γίνει αντιληπτό ένα ‘κλικ’, που χαρακτηρίζεται ως θετικό σηµείο Mc Murray.
Σε ρήξη του οπισθίου κέρατος το ‘κλικ’ παρατηρείται µεταξύ πλήρους κάµψης και 90ο, ενώ εάν συµβεί κατά την έκταση πέραν των 90ο πιθανολογείται ρήξη της µεσότητας ή του προσθίου κέρατος του
µηνίσκου. Το θετικό σηµείο αποτελεί στοιχείο µηνισκικής ρήξης, το αρνητικό όµως σηµείο δεν αποκλείει την ύπαρξη ρήξης.

∆οκιµασία Apley

H δοκιµασία Αpley ή δοκιµασία συµπίεσης των µηνίσκων, γίνεται µε τον ασθενή σε πρηνή θέση το γόνατο σε κάµψη 90ο και τον µηρό σταθερό στην εξεταστική κλίνη. Ο εξεταστής πιέζει το πόδι και την
κνήµη προς τα κάτω συµπιέζοντας τους µηνίσκους και στρέφει την κνήµη προς τα έσω και έξω κάµπτοντας και εκτείνοντας το γόνατο. Αν υπάρχει µηνισκική ρήξη τότε µπορεί να ακουστεί ένα ‘κλικ’ µε πόνο στο µεσάρθριο διάστηµα και χαρακτηρίζεται θετικό σηµείο. Έπειτα έλκει το πόδι προς τα πάνω και στρέφει την κνήµη προς τα έσω και έξω. Αν υπάρχει κάκωση η δοκιµασία είναι επώδυνη.
Ιδιαίτερη θέση στη διάγνωση και αντιµετώπιση των µηνισκικών βλαβών κατέχει η αρθροσκόπηση, µε την οποία είναι δυνατό να αποκαλυφθούν όχι µόνο η ακριβής θέση και η έκταση της βλάβης, αλλά
και κακώσεις των συνδέσµων ή του αρθρικού χόνδρου και να διερευνηθεί η ύπαρξη υµενικής πτυχής και ελεύθερων σωµατιδίων. Η αρθροσκόπηση, χωρίς να υποκαθιστά την κλινική εξέταση, παρέχει τη
δυνατότητα παράλληλης διάγνωσης και αντιµετώπισης µεγάλου αριθµού παθήσεων και κακώσεων του γόνατος.
Με την εξέλιξη της µαγνητικής τοµογραφίας, έχουν επιτευχθεί υψηλά ποσοστά ακριβείας στη διάγνωση των ρήξεων των µηνίσκων. Η ακρίβεια της διάγνωσης ανέρχεται στο 98% για ρήξεις του έσω µηνίσκου
και το 90% για ρήξεις του έξω µηνίσκου.

Η διαφορική διάγνωση γίνεται από

1. Ελεύθερα οστεοχόνδρινα σωµάτια στο εσωτερικό της άρθρωσης, η παγίδευση των οποίων µεταξύ των κονδύλων µηριαίων και κνήµης, µπορεί να προκαλέσει ‘εµπλοκή’ του γόνατος.
2. Ευκίνητο ή εξαρθρούµενο µηνίσκο, ο οποίος µπορεί ναπαγιδευτεί µεταξύ των κονδύλων του µηριαίου και τηςκνήµης, µπορεί να προκαλέσει ‘εµπλοκή’ του γόνατος.
3. Ρήξη του έσω πλαγίου συνδέσµου, ο οποίος συµφύεται στενά µε την έσω µοίρα του αρθρικού θυλάκου και τον έσω µηνίσκο και ο µηχανισµός ρήξης καθώς και τα συµπτώµατα είναι ανάλογα µε εκείνα της ρήξης του έσω µηνίσκου. Κατά τη δοκιµασία βλαισοποίησης του γόνατος, είναι δυνατό να παρατηρηθεί διεύρυνση του έσω µεσαρθρίου διαστήµατος, γεγονός που δηλώνει ρήξη του έσω πλαγίου συνδέσµου.
4. Ρήξη των χιαστών συνδέσµων, που προκαλείται µε µηχανισµό ανάλογο της ρήξης των µηνίσκων. Στη διάγνωση συµβάλλουν οι λειτουργικές δοκιµασίες των χιαστών.
5. Θλάση ή ρήξη του τένοντα του ιγνυακού µυός, ο οποίος έρχεται σε σχέση µε την οπίσθια µοίρα του έξω χείλους του έξω µηνίσκου και παρεµβάλλεται µεταξύ αυτού και τουέξω πλαγίου.
6. Χονδροµαλάκυνση της επιγονατίδας.
7. Υµενική πτυχή, είτε έσω υµενική πτυχή είτε υπερεπιγονατιδική υµενική πτυχή.
8. Τραυµατική υµενίτιδα




Αντιµετώπιση

Στόχος της θεραπευτικής αγωγής είναι η διατήρηση µεγαλύτερου κατά το δυνατό τµήµατος του µηνίσκου, ώστε να περιοριστούν οι αρνητικές συνέπειες της µηνισκεκτοµής. Κάθε µηνίσκος διαιρείται κατά µήκος σε 3 µοίρες και κατ’ εφαπτοµένη σε 4 ζώνες, από έξω προς τα
έσω.

1. Συντηρητική θεραπεία
Η συντηρητική θεραπεία εφαρµόζεται σε µικρής έκτασης, σταθερές ρήξεις της αγγειουµένης περιφέρειας του µηνίσκου, που έχουν µήκος µικρότερο του 1.5 cm και καταλαµβάνουν κάτω του ½ του πάχους του µηνίσκου. Η επάνοδος σε αθλητική δραστηριότητα επιτρέπει 6 ως 8 εβδοµάδες, µετά τη κάκωση.
2. Μερική µηνισκεκτοµή
Η µερική µηνισκεκτοµή εφαρµόζεται σε µεγαλύτερης έκτασης, ασταθείς, επιµήκεις, εγκάρσιες ή σύνθετες ρήξεις της κεντρικής ανάγγειας περιοχής του µηνίσκου, ρήξεις ‘δίκην λαβής κάδου’ και σε κρηµνούς, που συνδέονται µε το πρόσθιο ή το οπίσθιο κέρας.
3. Ολική µηνισκεκτοµή
Η ολική µηνισκεκτοµή προτιµάται σε εκτεταµένες µηνισκικές ρήξεις, επειδή η διατήρηση τµήµατος του µηνίσκου µπορεί να προκαλέσει βλάβες στον αρθρικό χόνδρο των µηριαίων κονδύλων.
Μετά τη µερική ή ολική µηνισκεκτοµή εφαρµόζεται κρυοθεραπεία, ενεργητική κινησιοθεραπεία, µε ισοµετρικές, ισοτονικές και ασκήσεις ενίσχυσης των µυών, ιδίως του τετρακεφάλου, ενώ η σταδιακή φόρτιση αρχίζει µετά από περίπου 2 εβδοµάδες.
Η επάνοδος σε αθλητική δραστηριότητα επιτρέπεται µετά από 6 ως 8 εβδοµάδες, µετά την επέµβαση.
Η ισορροπία της άρθρωσης επηρεάζεται στον ίδιο βαθµό, µετά από ανοικτή ή αρθροσκοπική µηνισκεκτοµή. Η διαφορά µεταξύ των δύο µεθόδων συνίσταται στο χρόνο κινητοποίησης της άρθρωσης, που επιτυγχάνεται ταχύτερα µετά από µία αρθροσκοπική µηνισκεκτοµή,
επειδή η επέµβαση πραγµατοποιείται χωρίς τη διενέργεια τοµής.
4. Συρραφή του µηνίσκου
H συρραφή του µηνίσκου συνιστάται σε µερικού ή ολικού πάχους επιµήκεις ρήξεις της αγγειούµενης περιφέρειας ή της περιοχής µετάπτωσης της αγγειούµενης στην ανάγγειο κεντρική µοίρα του µηνίσκου και σε πρόσφατες ρήξεις ‘δίκην λαβής κάδου’
Με την ανάπτυξη αρθροσκοπικών τεχνικών συρραφής του µηνίσκου, µε διεκβολή των ραµµάτων από έσω προς τα έξω, από έξω προς τα έσω ή µε εσωτερική συρραφή, είναι δυνατή η αποτελεσµατικότερη
αποκατάσταση των βλαβών της περιφερικής µοίρας και του οπισθίου κέρατος του µηνίσκου.
Μετεγχειρητικά τοποθετείται λειτουργικός νάρθηκας, ο οποίος σταθεροποιούµενος στις 0 µοίρες, επιτρέπει τη µερική φόρτιση του σκέλους µε το γόνατο σε έκταση, 2 εβδοµάδες περίπου κατά τη συρραφή. Ενεργητική κινησιοθεραπεία εφαρµόζεται µέχρι την επίτευξη πλήρους κινητικότητας του γόνατος, σε 6 εβδοµάδες περίπου και περιλαµβάνει ισοµετρικές και ισοτονικές ασκήσεις.
Η επάνοδος σε αθλητική δραστηριότητα επιτρέπεται 4 µήνες
περίπου, µετά τη συρραφή του µηνίσκου.
5. Υποβοήθηση της επούλωσης
Για την αντιµετώπιση περιφερικών ρήξεων του µηνίσκου, έχουν περιγραφεί διάφορες τεχνικές υποβοήθησης της επούλωσης. Μία από τις πρώτες τεχνικές που παρουσιάστηκαν είναι η δηµιουργία ‘διόδων αγγειακής προσέγγισης’ , που έχει ως στόχο την ‘αγγειακή σύνδεση’ της
ικανοποιητικά αγγειούµενης περιφέρειας, µε την ανάγγειο κεντρική µοίρα του µηνίσκου.
Στις τεχνικές δηµιουργίας ‘διόδων αγγειακής προσέγγισης’ περιλαµβάνονται οι εξής τεχνικές
Α. Τρυπανισµοί.
Η µέθοδος στηρίζεται στην ιδιότητα των αγγείων να ‘µεταναστεύουν’ κατά µήκος δηµιουργούµενων διόδων και συνίσταται σε οριζόντιες διατρήσεις, µε υποδερµική βελόνα 18G ή µεγαλύτερη, οι
οποίες έχουν κατεύθυνση από την περιοχή της ρήξης προς την αγγειούµενη περιφέρεια του µηνίσκου.
Β. ∆ηµιουργία υµενική κρηµνο.
Από τον πλούσια αιµατούµενο αρθρικό υµένα, µε τον οποίο συνάπτεται η περιφέρεια του µηνίσκου. Η βάση του κρηµνού συνδέεται µε τον αρθρικό υµένα, ενώ η κορυφή του αναστρέφεται και συρράπτεται
στα τοιχώµατα της µηνισκικής ρήξης. Η κλινική εφαρµογή της τεχνικής δεν έχει τεκµηριωθεί.
Γ. Απόξεση του αρθρικού υµένα, µε ειδική ράσπα, µε σκοπό τη δηµιουργία αγγειακού πάννου ο
οποίος εξαπλώνεται στη µηριαία και κνηµιαία επιφάνεια του µηνίσκου.
Η µέθοδος εφαρµόζεται κυρίως σε ρήξεις της περιοχής 2 (R-W), στην οποία η αιµάτωση είναι σχετικά ικανοποιητική και υπάρχουν αυξηµένες πιθανότητες επούλωσης της βλάβης.
6. Θρόµβος ινικής
Ο θρόµβος ινικής τοποθετείται στο χάσµα της ρήξης, σε περιορισµένης έκτασης επιµήκεις ρήξεις της περιοχής 2 (R-W) στην οποία η αγγείωση είναι µειωµένη. Από µελέτες σε πειραµατόζωα έχει παρατηρηθεί ότι όταν το χάσµα καλυφθεί από θρόµβο ινικής, η βλάβη επουλώνεται σε πολλές περιπτώσεις και ο ιστός που συµπληρώνει το κενό της ρήξης, έχει οµοιότητες µε το φυσιολογικό µηνίσκο.
7. Αντικατάσταση του µηνίσκου
Η αντικατάσταση του µηνίσκου βρίσκεται σε πειραµατικό στάδιο καΙ περιλαµβάνει την τοποθέτηση αυτοµοσχευµάτων από την πλατεία περιτονία, το λιπώδες σώµα και συνδέσµους, νωπών ή συντηρηµένων ετεροµοσχευµάτων και µοσχευµάτων από κολλαγόνο και συνθετικά πολυµερή. Τα µοσχεύµατα που χρησιµοποιήθηκαν µέχρι σήµερα δεν έχουν τις απαιτούµενες µορφολογικές οµοιότητες µε τους φυσιολογικούς µηνίσκους και δεν παρέχουν σταθερότητα.

Επούλωση των µηνίσκων

Είναι γεγονός ότι για να δοθεί η ευκαιρία να επουλωθεί η βλάβη ενός µηνίσκου, πρέπει ο τραυµατισµός να έχει γίνει σε αγγειούµενη περιοχή. Η διαδικασία επούλωσης συνίσταται στη δηµιουργία ενός ινοαγγειακού ουλώδους ιστού που ‘κολλά’ τις πληγωµένες πλευρές µαζί και εµφανίζεται να έχει συνέχεια µε το φυσιολογικό µηνίσκο. Έχει αποδειχθεί πειραµατικά ότι πολλές βλάβες που εντοπίζονται κοντά σε
αγγειούµενες περιοχές, µπορεί να επουλωθούν. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η ακτινωτή ρήξη.
Ο χρόνος που απαιτείται για να αποκτήσει τα φυσιολογικά οργανικά χαρακτηριστικά ο µηνισκικός ιστός, απαιτεί αρκετούς µήνες. Οι περισσότερες όµως βλάβες συµβαίνουν στη µάζα του µηνίσκου και αυτές είναι δύσκολο να επουλωθούν. Αν όµως γίνει σύνδεση της τραυµατισµένης περιοχής µε ένα αγγειακό κανάλι µε την καλύτερα αγγειούµενη περιφέρεια, ο µηνίσκος θα επουλωθεί.

Αναγέννηση των µηνίσκων

∆εν υπάρχουν αποδείξεις ερευνητικές, που να πείθουν ότι µετά από µια µηνισκεκτοµή υπάρχει αντικατάσταση του µηνίσκου. Οι έρευνες που έχουν γίνει σε πειραµατικά µοντέλα έχουν δείξει ότι, πιθανόν να υπάρχει η σύνθεση κάποιου µηνισκικού ιστού, που είναι σχεδόν ίδιος µε τον
πραγµατικό, αλλά το ίδιο δεν µπορεί να συµβεί στον άνθρωπο.
Αυτές οι αντιφάσεις προέρχονται κυρίως από σύγχυση, σχετικά µε την έκταση της µηνισκεκτοµής και το θέµα δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισµένο.
Συµπερασµατικά µπορούµε να πούµε ότι, οι αγγειούµενες περιοχές µπορεί να δηµιουργήσουν, µετά από µια µερική ή ολική αφαίρεση, ένα µηνίσκο, που έχει εµφάνιση ινοχόνδρου. Η αναγέννηση αυτή δεν
συµβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις και πολλές φορές δεν είναι δυνατόν να είναι πλήρης.

Eκφυλισµός των µηνίσκων

Ερευνητικές εργασίες επιχείρησαν να αποδείξουν ποια περιοχή του µηνίσκου υφίσταται εκφυλιστικές αλλαγές. Συνήθως είναι το παχύτερο µέρος του µηνίσκου, όπου η διάχυση των θρεπτικών συστατικών είναι περιορισµένη µέσα στο µηνισκικό ιστό.
Σαν εκφύλιση χαρακτηρίζεται η αλλαγή στα συστατικά της ουσίας των µηνίσκων µε αύξηση στα χονδροκύτταρα και σχηµατισµό µικροκύστεων. Κάτι άλλο που συµβαίνει τοπικά και χαρακτηρίζει την
εµφάνιση ρωγµών µέσα στο µηνίσκο είναι η αύξηση τωνπρωτεινογλυκών. Οπωσδήποτε αυτό δεν έχει ξεκαθαρισθεί. Άλλες ερευνητικές εργασίες έχουν αποδείξει ότι οι δέσµες των κολλαγόνων ινών του µηνισκικού ιστού τραυµατίζονται ευκολότερα, όταν αυξηθούν τα πρωτεινογλυκά.
Συµπερασµατικά λοιπόν µπορούµε να πούµε ότι, όταν µια άρθρωση δεν είναι σταθερή και υπόκειται σε εκφυλιστικές αλλαγές σε συνδυασµό µε τις αλλαγές στην ουσία του µηνίσκου, τον κάνουν περισσότερο
ευάλωτο σε χτυπήµατα και εύθραυστο.

Επιπτώσεις της µηνισκεκτοµής

Οι µηνίσκοι βοηθούν στην ελάττωση της δυσαρµονίας µεταξύ των 57 αρθρικών επιφανειών των µηριαίων και των κνηµιαίων κονδύλων, στην οµοιόµορφη κατανοµή και άµβλυνση των κραδασµών, που προκαλούνται κατά τη φόρτιση του σκέλους, στη σταθεροποίηση του γόνατος, στον
περιορισµό της υπερέκτασης και υπέρκαµψης του γόνατος, στη λίπανση και στη διατροφή της άρθρωσης.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες ο έσω µηνίσκος δέχεται το 60% της φόρτισης του έσω ηµιµορίου του γόνατος, ενώ ο έξω 75% της φόρτισης του έξω ηµιµορίου. Ο ρόλος των µηνίσκων είχε παλαιότερα υποτιµηθεί σε µεγάλο βαθµό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Sutton το 1897, θεωρούσε τους µηνίσκους ως ‘µυϊκά υπολείµµατα’. Παρά τις πρωτοποριακές µελέτες του Κing και Fairbank οι λειτουργίες και η χρησιµότητα των µηνίσκων δεν είχαν γίνει απολύτως κατανοητές, µέχρι τη δεκαετία του ’60.
Κατά τους Ηechne µετά από ολική µηνισκεκτοµή η επιφάνεια επαφής µεταξύ µηριαίων και κνηµιαίων κονδύλων ελαττώνεται κατά 46% περίπου ενώ µετά από µερική µηνισκεκτοµή η αντίστοιχη ελάττωση
δεν υπερβαίνει το 12%. Στο φυσιολογικό γόνατο οι δυνάµεις συµπίεσης που ασκούνται στις αρθρικές επιφάνειες των κονδύλων της κνήµης κατά τη βάδιση είναι 15kg/cm µετά όµως από ολική µηνισκεκτοµή φθάνουν τα 60 kg/cm. Μετά από ολική µηνισκεκτοµή, οι δυνάµεις συµπίεσης είναι αυξηµένες, επειδή κατανέµονται σε µικρότερη επιφάνεια και υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες εµφάνισης πρώιµης οστεοαρθρίτιδας του γόνατος.
Η οστεοαρθρίτιδα χαρακτηρίζεται από σχηµατισµό οστεοφύτων, βλάβες του αρθρικού χόνδρου, στένωση του µεσαρθρίου διαστήµατος και ελάττωση της καµπυλότητας των µηριαίων κονδύλων, αλλοιώσεις που επηρεάζουν την εµβιοµηχανική του γόνατος. Σύµφωνα µε τις σύγχρονες απόψεις σχετικά µε το ρόλο των µηνίσκων, επιβάλλεται η διάσωση ολοκλήρου του µηνίσκου ή
τουλάχιστον του µεγαλύτερου τµήµατός του.

Αναγέννηση του µηνίσκου

Η ικανότητα αναγέννησης του µηνίσκου µετά από µηνισκεκτοµή, αναφέρθηκε αρχικά από τον Mand και επεβεβαιώθηκε από τον King. Οι προσπάθειες του Stone και των συνεργατών του για πρόκληση
αναγέννησης του µηνίσκου άρχισαν το 1986 και στηρίχτηκαν στις παρατηρήσεις του Smillie και στις πειραµατικές εργασίες του Armoczky & Webber, από τις οποίες διαπιστώθηκε, ότι τα κύτταρα του µηνίσκου έχουν την ικανότητα να παράγουν εξωκυττάριο ουσία, να πολλαπλασιάζονται και να µεταναστεύουν Κατά τον Smillie, µετά από ολική µηνισκεκτοµή παρατηρείται πλήρης αναγέννηση του µηνίσκου και ο ‘νέος’ µηνίσκος έχει οµοιότητες µε εκείνον που αφαιρέθηκε. Ο ‘µηνίσκος’ αυτός σπάνια υφίσταται ρήξεις, γεγονός που αποδίδεται στη µικρότερη εγκάρσια διάµετρο και το µικρότερο πάχος του. Οι απόψεις του Smillie επηρέασαν την ορθοπεδική για 35 χρόνια και οδήγησαν σε επιλογή της µηνισκεκτοµής ως θεραπευτική µέθοδο, σε κάθε µηνισκική ρήξη. Με τη σύγχρονη εργαστηριακή έρευνα σε πειραµατόζωα εξετάζεται η δυνατότητα χρησιµοποίησης των υποστρωµάτων που περιέχουν ως βάση την πολυµερή κολλαγονο-γλυκοζαµινο-γλυκάνη. Τα υποστρώµατα δηµιουργούνται µε ανασύνθεση ενζυµατικά καθαρθέντος κολλαγόνου που προέρχεται από τον Αχίλλειο τένοντα βοοειδούς. Η µέθοδος συνίσταται σε µηνισκεκτοµή κατά 80% και εµφύτευση ‘φόρµας’
κολλαγόνου .
Παρά το ότι εργαστηριακά και κλινικά ευρήµατα επιβεβαιώνουν την ικανότητα των κυττάρων του µηνισκικού υπολείµµατος να παράγουν εξωκυττάριο ουσία να πολλαπλασιάζονται και να µεταναστεύουν, δηµιουργώντας ένα νέο ‘µηνίσκο’, η πρώιµη οστεοαρθρίτιδα του γόνατος
αποτελεί µια από τις σηµαντικότερες επιπτώσεις της µηνισκεκτοµής και αποδίδεται στη λειτουργική ανεπάρκεια του ‘αναγεννηθέντος’ µηνίσκου.

∆ΙΣΚΟΕΙ∆ΗΣ ΜΗΝΙΣΚΟΣ

Ο δισκοειδής µηνίσκος αποτελεί ανωµαλία, συνήθως του έξω µηνίσκου του οποίου το σχήµα αντί του ηµισεληνοειδούς, προσοµοιάζει µε κυκλικό (δισκοειδής). Η πρώτη ανακοίνωση δισκοειδούς µηνίσκουέγινε από τον Young, το 1889, ενώ ως κλινική οντότητα περιγράφηκε από τον Watson-Jones, το 1930 και από τους Cave % Staples, 1941.


Κατά τη γέννηση του ατόµου οι µηνίσκοι έχουν ηµισεληνοειδές σχήµα και ο δισκοειδής µηνίσκος αποτελεί επίκτητη ανωµαλία. Λόγω ανώµαλων συνδέσεων µε την άρθρωση, παρατηρείται υπερβολική
χαλαρότητα του έξω µηνίσκου, µε αποτέλεσµα η άσκηση των δυνάµεων συµπίεσης και ολίσθησης να προκαλεί αποπλάτυνση και υπερτροφία του µηνίσκου, ο οποίος καλύπτει τελικά σχεδόν ολόκληρο τον έξω κνηµιαίο κόνδυλο. Η µηνισκοκνηµιαία σύνδεση του οπισθίου κέρατος του έξω
µηνίσκου είναι ορισµένες φορές ανεπαρκής ή ανύπαρκτη και το οπίσθιο κέρας συνδέεται µόνο µε τον έσω µηριαίο κόνδυλο, µέσω του συνδέσµου του Wrisberg. Η ανεπαρκής στήριξη καθιστά το µηνίσκο ιδιαίτερα ευκίνητο, κυρίως σε πλάγιες κινήσεις. Λόγω του σχήµατος, της υπερβολικής ευκινησίας και της µεγάλης ποσότητας του ινοχονδρίνου ιστού του, ο δισκοειδής µηνίσκος υφίσταται
ευκολότερα ρήξεις, υπό την επίδραση συµπιεστικών και στροφικών δυνάµεων.
Κλινική εικόνα
Συνήθως το µόνο σύµπτωµα είναι το ‘κλικ’ που παράγεται κατά την κάµψη και έκταση του γόνατος, ενώ συχνά αναφέρεται ‘εµπλοκή’ του γόνατος και διαλείπων ύδραρθρος. Σε νεαρά άτοµα παρατηρείται
αστάθεια, ελαφρό οίδηµα και αδυναµία πλήρους έκτασης του γόνατος. Τα συµπτώµατα υποχωρούν σε 2 ως 4 ηµέρες.
Αντιµετώπιση
Η θεραπεία είναι χειρουργική και συνίσταται σε µερική µηνισκεκτοµή και διαµόρφωση του έσω χείλους του µηνίσκου. Εάν υφίσταται ρήξη στο περιφερικό αγγειούµενο χείλος του µηνίσκου, συνιστάται συρραφή του µηνίσκου, µε παράλληλη µηνισκεκτοµή και διαµόρφωση του έσω χείλους του µηνίσκου.



ΚΥΣΤΗ ΜΗΝΙΣΚΟΥ

Πρόκειται για τραυµατικής αιτιολογίας κυστική εκφύλιση, που εµφανίζεται συνήθως στην περιφέρεια του έξω µηνίσκου και φέρεται προς τα έξω, µέσω περιοχής ‘ήσσονος αντιστάσεως’ του αρθρικού θυλάκου. Η κύστη του µηνίσκου είναι πολύχωρη και περιέχει διαυγές, ζελατινώδους σύστασης υγρό.
Κύστες παρατηρούνται εννέα φορές συχνότερα στον έξω µηνίσκο, σε σχέση µε τον έσω και ως πιθανότερος παθογενετικός µηχανισµός θεωρείται η επαναλαµβανόµενη κάκωση του µηνίσκου, που προκαλεί πρωτοπαθώς τοπική εκφύλιση και δευτεροπαθώς βλεννώδη και κυστική εκφύλιση στην περιφέρεια του µηνίσκου.Οι κύστες του µηνίσκου συνδέονται συχνά µε µηνισκικές ρήξεις, επειδή ο κυστικός µηνίσκος είναι λιγότερο ευκίνητος και εµφανίζει µειωµένη αντοχή. Κατά την άσκηση άµεσης βίας στην περιφέρεια του κυστικού µηνίσκου, προκαλείται ευθειασµός της κυρτής πλευράς του και
υπάρχει πιθανότητα πρόκλησης εγκάρσιας ρήξης.
Κλινική εικόνα
Συνηθέστερο πρόβληµα είναι ο πόνος, που επιτείνεται κατά τις κινήσεις του γόνατος και κυρίως κατά την έκταση. Η κύστη του έξω µηνίσκου ψηλαφάτε αµέσως εµπρός και επάνω από την κεφαλή της
περόνης και εµπρός από τον έξω πλάγιο σύνδεσµο του γόνατος.
Η κύστη είναι συνήθως ακίνητη, συνάπτεται στενά µε τον αρθρικό θύλακο και καθίσταται εµφανέστερη όταν το γόνατο βρίσκεται σε έκταση, ενώ υποχωρεί κατά την κάµψη.
Μικρού µεγέθους κύστες εξαφανίζονται κατά την κάµψη του γόνατος, ενώ ευµεγέθεις κύστης του οπισθίου τριτηµορίου του µηνίσκου, που προβάλλουν στην ιγνυακή κοιλότητα, είναι δυνατό να συγχέονται µε την ιγνυακή κύστη.
Αντιµετώπιση
Η θεραπεία είναι χειρουργική και συνίσταται σε αφαίρεση του
µηνίσκου. Η αφαίρεση µόνο της κύστης δεν επαρκεί, επειδή συχνά
παρατηρείται υποτροπή.







ΦΥΣΙKΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Η αξιολόγηση είναι ένα µεγάλο και πολύ σηµαντικό κοµµάτι στηνφυσικοθεραπεία. O φυσικοθεραπευτής υποχρεούται να γνωρίζει παρά πολύκαλά πως γίνεται µια σωστή αξιολόγηση και να την εφαρµόζει σε κάθε ασθενήτου, όχι µόνο στην αρχή της θεραπείας αλλά και κατά διαστήµατα κατά τηνδιάρκεια της θεραπείας. Θα πρέπει να γίνει µια πολύ καλή αξιολόγηση του ασθενή µε κάκωσηµηνίσκου και των συµπτωµάτων του, έτσι ώστε διαχωριστεί και από οποιαδήποτε άλλη πάθηση που µπορεί να µπερδευτεί στην άρθρωση τουγόνατος µε σχετικά ίδια συµπτώµατα. Σε καµιά περίπτωση η αξιολόγηση του φυσικοθεραπευτή δεν αντικαθιστά τη διάγνωση του γιατρού, σε συνεργασία όµως πάντα µε τον ορθοπεδικό ο φυσικοθεραπευτής συλλέγει και ταξινοµεί τις πληροφορίες και εποµένως
οργανώνει καλύτερα το πρόγραµµα αποκατάστασης.

Ορισµός- στόχοι φυσικοθεραπευτικής αξιολόγησης

Φυσιοθεραπευτική αξιολόγηση ορίζεται ως η µεθοδολογία της συλλογής όλων
των υποκειµενικών και αντικειµενικών στοιχείων, γενικών και ειδικών καθώς και επεξεργασία αυτών, προκειµένου να χρησιµοποιηθούν όσο το δυνατόν καλύτερα στην οργάνωση και εκτέλεση της θεραπείας. Η φυσικοθεραπευτή αξιολόγηση περιλαµβάνει τη συλλογή των υποκειµενικών ευρηµάτων (Υ), την συλλογή των αντικειµενικών ευρηµάτων (Α), την
συνεκτίµηση των συλλεγόντων στοιχείων (Σ) και την οργάνωση του
προγράµµατος της φυσικοθεραπευτικής αντιµετώπισης (Ο).
Είναι µια δυναµική έννοια, που σηµαίνει ότι µπορεί και πρέπει να τροποποιείται κάθε φορά ανάλογα µε την εξέλιξη και τις απαιτήσεις της παθήσεως σε όλη τη χρονική διάρκεια της θεραπείας.

Στόχοι της φυσικοθεραπευτικής αξιολόγησης είναι:

• ∆ηµιουργία βάσης δεδοµένων που αφορούν τη γενικότερη κατάσταση της υγείας του ασθενή.
• ∆ηµιουργία βάσης δεδοµένων από την οποία αντλούµε πληροφορίες για το επίπεδο λειτουργίας και τα προβλήµατα του ασθενή µε βάση το ιδιαίτερο πρόβληµα του.
• Αξιολόγηση του προγράµµατος θεραπείας.
• Τροποποίηση του προγράµµατος θεραπείας σύµφωνα προς τα νεότερα δεδοµένα.
• Πρόγνωση της πορείας του ασθενή.
• Κωδικοποίηση στοιχείων για την καλύτερη επικοινωνία µε όλα τα µέλη της οµάδας αποκατάστασης.




Αξιολόγηση υποκειµενικών ευρηµάτων

Η λήψη του ιστορικού του ασθενή αποτελεί το πρώτο και απαραίτητο βήµα για µια πιο σωστή αξιολόγηση των προβληµάτων του ασθενή. Το ιστορικό του ασθενή διακρίνετε απο:

1. Κοινωνικό και οικογενειακό ιστορικό.
2. Προηγούµενο ιατρικό ιστορικό.
3. Ιστορικό της παρούσας κατάστασης.

Κοινωνικό και οικογενειακό ιστορικό

Το κοινωνικό και οικογενειακό ιστορικό περιλαµβάνει πληροφορίες που έχουν σχέση µε συστηµατικές παθήσεις µελών της οικογένειας του, οι οποίες πιθανών να έχουν σχέση µε το πρόβληµά του. Περιλαµβάνει επίσης πληροφορίες όσον αφορά την ηλικία, το επάγγελµα και τις δραστηριότητες του ασθενή, καθώς επίσης και πληροφορίες που αφορούν την προπονητική του δραστηριότητα ( π.χ. ψυχολογική επιβάρυνση λόγω του τραυµατισµού ή της
δεχόµενης πίεσης από τον προπονητή ή τους γονείς εάν πρόκειται για νεαρό άτοµο).

Προηγούµενο ιατρικό ιστορικό

Το προηγούµενο ιατρικό ιστορικό αποτελεί καταγραφή πληροφοριών που αφορούν την κλινική εικόνα του ασθενή στο παρελθόν και τη συσχέτιση της µε τη σηµερινή κλινική του κατάσταση. Στο ιστορικό αυτό λαµβάνονται πληροφορίες για κάθε ιατρικό ιστορικό που έχει σχέση µε τα σηµερινά συµπτώµατα, για προηγούµενα επεισόδια παρουσίας της ίδιας κλινικής παθολογικής κατάστασης και για τα αποτελέσµατα κάθε προηγούµενης
αποκατάστασης.

Ιστορικό παρούσας κατάστασης

Το πρώτο που ζητείτε από τον ασθενή είναι να περιγράψει το πρόβληµα του και να µας αναφέρει το κύριο σύµπτωµα του, που συνήθως είναι ο πόνος, αν και σε µερικές περιπτώσεις ο ασθενής αναφέρει σαν κύριο σύµπτωµα τη δυσλειτουργία.
Στη συνέχεια ακολουθεί ερωτηµατολόγιο που έχει σαν στόχο να συλλέξει πληροφορίες για την εντόπιση του πόνου, την ποιότητα, την ένταση και το βάθος του πόνου, την ακτινοβολία του σε άλλες περιοχές, τις µεταβολές του σε σχέση µε τις δραστηριότητες και πώς επηρεάζεται από αυτές, την συµπεριφορά του κατά τη διάρκεια του 24ώρου, την παρουσίαση άλλων συµπτωµάτων καθώς και αν υπάρχει κάποια συσχέτιση µεταξύ τους.
Ειδικότερα για ένα αθλητή, το ιστορικό που θα ληφθεί θα πρέπει να περιλαµβάνει και τα ακόλουθα: σε ποια θέση στο άθληµα του αγωνίζεται, σε τι στυλ προπονείται, ποια η διάρκεια και η ένταση των προπονήσεων σε ηµερήσια και εβδοµαδιαία βάση και σε ποιο σηµείο της αθλητικής περιόδου βρίσκεται.
Ο χρόνος επιστροφής στις προπονήσεις είναι ένας απο τους βασικούς στόχους της αποκατάστασης. Όλα θα διαφοροποιηθούν µε βάση την φάση της αθλητικής περιόδου στην οποία βρίσκεται ο εκάστοτε αθλητής. Έτσι ο αθλητής θα πρέπει να ερωτηθεί εάν πλησιάζει κάποια σηµαντική διοργάνωση στην οποία πρέπει να λάβει µέρος και ποιοι οι στόχοι του σχετικά µε την επιστροφή στις προπονήσεις αλλά και µε τους αγώνες που ακολουθούν.
Ο ασθενής – αθλητής πρέπει να ερωτηθεί σχετικά µε τα συµπτώµατα που έχει στο γόνατο, ποτέ ο πόνος είναι πιο έντονος και ποτέ είναι πιο ήπιος κατά την διάρκεια του τρεξίµατος, άλµατος και ποτέ τα συµπτώµατα αυξάνονται ή µειώνονται.


Αξιολόγηση αντικειµενικών ευρηµάτων

Εάν τα αποτελέσµατα της υποκειµενικής αξιολόγησης καταλήγουν ότι η πιθανή πηγή προέλευσης των συµπτωµάτων είναι το γόνατο τότε πρέπει να γίνει µια εξέταση των παραπλήσιων περιοχών του, που µπορεί να σχετίζονται µε τον πόνο στο γόνατο. Με αυτό τον τρόπο µπορεί να αποκλεισθεί η πιθανή εµπλοκή των παραπλήσιων περιοχών στο πρόβληµα. Αν συµβεί κάτι τέτοιο, µπορεί να οφείλεται σε προβλήµατα της ποδοκνηµικής άρθρωσης, του ισχίου ή ακόµη και της οσφυϊκής µοίρας της σπονδυλικής στήλης.
Στη συνέχεια, ακολουθεί µια αξιολόγηση της άρθρωσης του γόνατος στην οποία πρέπει να γίνει µια προσεκτική οπτική επισκόπηση, ακολουθούµενη από µια λεπτοµερή ψηλάφηση των οστών και των µαλακών ιστών. Ο καθορισµός του εύρους κίνησης, ο µυϊκός έλεγχος, η νευρολογική εκτίµηση και οι ειδικές δοκιµασίες συµπληρώνουν την εξέταση.

Επισκόπηση

Η εξέταση του γόνατος µπορεί να γίνει τόσο στην όρθια στάση όσο και στην ύπτια και πρηνή θέση κατακλίσεως. Γίνεται µια καλή παρατήρηση για τυχών βιοµηχανικές παρακλήσεις των κάτω ακρών, του άκρου ποδός, για παρουσία υπέρµετρου πρηνισµού, για πλατυποδία ή κοιλοποδία τα οποία αλλάζουν την κατανοµή των φορτίσεων καθώς και για βλαισότητα ή ραιβότητα στα γόνατα. Στην όρθια θέση σηµειώνονται παραµορφώσεις για βλαισό και ραιβό γόνατο, ατροφία µυών ή διόγκωση της άρθρωσης. Από τη όρθια στάση, ζητείτε από τον ασθενή να βαδίσει. Όταν αρχίσει να βαδίζει προς το χώρο της εξέτασης, το βάδισµα του θα πρέπει να γίνεται µε οµαλή και ρυθµική κίνηση. Η πιο σηµαντική παρατήρηση κατά τη βάδιση είναι κατά πόσο ο ασθενής φορτίζει το πάσχον σκέλος. Οποιοδήποτε άλλο βάδισµα πέραν του φυσιολογικού θα παραπέµπει σε παθολογικό και θα υποδεικνύει ότι υπάρχει κάποιο πρόβληµα. Το βάδισµα όπως και το βαθύ κάθισµα, τα πηδηµατάκια, το ανέβασµα και το κατέβασµα σκάλας, το τρέξιµο είναι κάποιες δυναµικές δοκιµασίες στις οποίες υποβάλλουµε τον ασθενή µας και κατά την διάρκεια των οποίων παρατηρούµε τη σταθερότητα της άρθρωσης , η κατάσταση των υποστηρικτικών δοµών (µυς, σύνδεσµοι) και γίνεται µια πρόωρη εκτίµηση της λειτουργικότητας του κάτω άκρου.
Ακολούθως, ζητείτε από τον ασθενή να βγάλει τα ρούχα του από την µέση και κάτω. Ενώ ο ασθενής γδύνεται, ο φυσιοθεραπευτής πρέπει να παρακολουθεί προσεκτικά τις κινήσεις του ασθενή, ούτος ώστε να αντιληφθεί κάθε ανώµαλη κίνηση που γίνεται και να αντισταθµίσει κάποιο πόνο ή δυσκολία στην κάµψη του γόνατος.
Από ύπτια και πρηνή θέση µπορεί να παρατηρηθεί η συµµετρία των µυών για ορατή µυϊκή ατροφία, ιδιαίτερα του τετρακέφαλου µυός και του δικέφαλου µηριαίου. Η µάζα του τετρακέφαλου µυός είναι ένας ευαίσθητος δείκτης για την παρουσία παθολογικών καταστάσεων στο γόνατο. Ιδιαίτερα ο έσω πλατύς, συχνά ατροφεί ύστερα από τραυµατισµό ή χειρουργική επέµβαση στο γόνατο.
Στη συνέχεια ο φυσικοθεραπευτής περνά στη διαδικασία της ψηλάφησης από την ύπτια θέση για την εκτίµηση της θερµοκρασίας του γόνατος, την παρουσία διόγκωσης και τον έλεγχο της κατάστασης των διάφορων µυών που περιβάλλουν την άρθρωση του γόνατος.
Το πρόσθιο χείλος του έσω µηνίσκου είναι µόλις ψηλαφητό στο βάθος της έσω µεσάρθριας σχισµής και η ψηλάφηση του µπορεί να παρουσιαστεί επώδυνη ευαισθησία στα χείλη της όρθωσης όταν υπάρχει κάκωση. Από την άλλη, σε περίπτωση κάκωσης του έξω µηνίσκου κάνει την περιοχή της έξω µεσάρθριας σχισµής πιο ευαίσθητη και την ψηλάφηση επώδυνη.

Έλεγχος του εύρους κίνησης

Και οι δυο µέθοδοι δοκιµασίας, ενεργητική και παθητική χρησιµοποιούνται για να καθοριστούν µε ακρίβεια οι δοµές που προκαλούν περιορισµό στη κινητικότητα της άρθρωσης.
Η παθητική εξέταση πρέπει να γίνεται ανεξάρτητα αν ο ασθενής έχει δυσκολία να κάνει τις ενεργητικές κινήσεις. Όταν όµως ο ασθενής µπορεί και ολοκληρώνει µια πλήρη σειρά ενεργητικών κινήσεων χωρίς να αισθάνεται πόνο ή ταλαιπωρία, τότε δεν υπάρχει ανάγκη να υποβληθεί και σε παθητική δοκιµασία.
Μια παθητική δοκιµασία χρησιµοποιείται για να διαπιστωθεί αν ένας περιορισµός του πλάτους κίνησης οφείλεται ή όχι στην µυϊκή δύναµη. Όταν ο
περιορισµός διαπιστώνεται κατά την παθητική δοκιµασία, η µυϊκή αδυναµία συνήθως παραβλέπεται ως η κύρια αιτία και τότε περισσότερο πιθανή είναι µια οστική (ενδοαρθρική) ή των µαλακών µορίων (εξωαρθρική) δυσχέρεια.



Ελέγχονται και αξιολογούνται, παθητικά και ενεργητικά όλες οι κινήσεις που γίνονται στο γόνατο:

1. Η κάµψη (συνδυασµένη µε το γλίστρηµα της αρθρικής επιφάνειας της
κνήµης πάνω στους µηριαίους κονδύλους).
2. Η έκταση (συνδυασµένη και αυτή µε το γλίστρηµα των αρθρικών
επιφανειών).
3. Η προς τα έσω και προς τα έξω στροφή.


Μυϊκός έλεγχος

Ο µυϊκός έλεγχος περιλαµβάνει αξιολόγηση της µυϊκής δύναµης, αντοχής και
ελαστικότητας. Όσο αφορά την ελαστικότητα του µυοτενόντιου συνόλου,
ουσιαστικά αυτή αξιολογείται κατά την εκτίµηση του εύρους κίνησης. Η
δύναµη µπορεί να αξιολογηθεί µε την διεξαγωγή µυϊκού test, µέσω συστολής
υπό σταθερή αντίσταση ή µέσω εξοπλισµού όπως το ισοκινητικό
δυναµόµετρο, το δυναµόµετρο χειρός ή άλλες κατασκευές µέτρησης τάσεως.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΥΩΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΝΤΡΙ∆ΡΑΣΗ

5= Φυσιολογική Πλήρες εύρος κίνησης ενάντια στη
βαρύτητα µε µεγάλη αντίσταση.
4 =Καλή Πλήρες εύρος κίνησης ενάντια στη
βαρύτητα µε αρκετή αντίσταση.
3 =Μέτρια Πλήρες εύρος κίνησης ενάντια στη
βαρύτητα. (κατακόρυφο επίπεδο).
2 =Φτωχή Πλήρες εύρος κίνησης χωρίς
βαρύτητα. (οριζόντιο επίπεδο).
1= Ελάχιστη Καµία ορατή κίνηση στην άρθρωση.
Μικρή µυϊκή σύσπαση.
0 =Μηδέν Καµία ένδειξη µυϊκής σύσπασης.



Η δοκιµασία των µυών του γόνατος περιλαµβάνει τέσσερις κινήσεις:

1. Έκταση γόνατος :
• Ορθός µηριαίος
• Έσω πλατύς
• Μέσος πλατύς
• Έσω πλατύς
• Τείνων την πλατεία περιτονία

2. Κάµψη γόνατος :
• ∆ικέφαλος µηριαίος
• Ηµιυµενώδης
• Ηµιτενοντώδης
• Ισχνός προσαγωγός
• Ραπτικός
• Μακρός πελµατικός
• Γαστροκνήµιος
• ΙγνυακόςΑρέστη Αντώνης 48
3. Έσω στροφή γόνατος:
• Ηµιυµενώδης
• Ηµιτενοντώδης
• Ιγνυακός
• Ισχνός προσαγωγός
• Ραπτικός
• Γαστροκνήµιος
4. Έξω στροφή γόνατος :
• ∆ικέφαλος µηριαίος




ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Το πρόγραµµα αποκατάστασης θα πρέπει να είναι καταρτισµένο και να αρµόζει στα µέτρα του ασθενή, µε βάση φυσικά και τις απαιτήσεις του, είτε είναι αθλητής είτε όχι.
Κατά την διάρκεια της θεραπείας ο φυσικοθεραπευτής θα πρέπει να επαναξιολογεί τον ασθενή και αναλόγως µπορεί να διαφοροποιεί, να αλλάζει ή να αυξάνει την ένταση του προγράµµατος. Η επιτυχία της αποκατάστασης θα εξαρτηθεί από την καλή συνεργασία και
επικοινωνία που υπάρχει µεταξύ φυσικοθεραπευτή-ασθενή δια τον λόγο ότι ο ασθενής θα πρέπει να εφαρµόζει πλήρως το πρόγραµµα ασκήσεων που θα του δοθεί για το σπίτι.

Προεγχειρητική φυσικοθεραπεία

Στην προεγχειρητική φάση ο φυσικοθεραπευτής αξιολογεί τη λειτουργικότητα του ασθενούς και τη φυσική του κατάσταση και τον προετοιµάζει για το πρόγραµµα που θα ακολουθήσει µετά το χειρουργείο (αρθροσκόπηση).
Συγκεκριµένα, επικεντρώνεται στο επίπεδο του πόνου προεγχειρητικά, το εύρος κίνησης του γόνατος, τη µυϊκή δύναµη του ασθενούς και τη λειτουργική του ικανότητα στις καθηµερινές δραστηριότητες και την εργασία του. Γι’ αυτό εξάλλου ο χρόνος που διαρκεί αυτή η φάση δεν µπορεί να καθοριστεί, αφού πρέπει πρώτα να υποχωρήσει ο πόνος και το οίδηµα και µετά να
ακολουθήσει η εγχείρηση. Σηµαντικό ρόλο παίζει η αξιολόγηση της αναπνευστικής ικανότητας του ασθενούς, ειδικά σε άτοµα µεγάλης ηλικίας. Οι αναπνευστικές ασκήσεις,
άλλωστε, είναι οι πρώτες που θα κάνει ο ασθενής αµέσως µετά το χειρουργείο, προκειµένου να αποφευχθούν επιπλοκές όπως η πνευµονία ή άλλες λοιµώξεις.
Το πρότυπο βάδισης του ασθενούς και η κατάσταση του µυοσκελετικού του
συστήµατος πριν από την εγχείρηση καθορίζουν σε µεγάλο βαθµό το
µετεγχειρητικό πρόγραµµα φυσικοθεραπείας.

Στόχοι προεγχειρητικής φυσικοθεραπείας

• Μείωση του πόνου
• Περιορισµός και απορρόφηση του οιδήµατος
• ∆ιατήρηση του εύρους κίνησης και της µυϊκής ισχύος των µυϊκών
οµάδων που περιβάλλουν την άρθρωση του γόνατος, (π.χ.
τετρακέφαλος, ισχιοκνηµιαίοι).
• Πρόληψη συρρικνώσεων και συµφύσεων

Μέσα φυσικοθεραπείας

• Κρυοθεραπεία
• Ενεργητική και παθητική κινησιοθεραπεία




Κρυοθεραπεία

Η χρήση του κρύου συµβάλει στην τοπική µείωση της θερµοκρασίας. Αυτή η µείωση της θερµοκρασίας των ιστών προκαλεί:
• Αγγειοσυστολή.
• Ελάττωση της αιµατικής ροής.
• Αναστολή έκκρισης ισταµίνης που είναι υπεύθυνη για την αγγειοδιαστολή και τον σχηµατισµό οιδηµάτων,
• Ελάττωση του µεταβολισµού.
• Ελάττωση του πόνου και του µυϊκού σπασµού.
Λόγω αυτών των φυσιολογικών αντιδράσεων, η κρυοθεραπεία ενδείκνυται στις περιπτώσεις φλεγµονώδους διεργασίας γιατί ουσιαστικά καταπολεµά όλα τα συµπτώµατα της φλεγµονής. Η άµεση εφαρµογή του κρύου µπορεί να µειώσει την ένταση της τοπικής κυτταρικής καταστροφής, να ελαττώσει ή να σταµατήσει την αιµορραγία, να περιορίσει το αιµάτωµα και το οίδηµα, να ελαττώσει τις µεταβολικές ανάγκες των τραυµατισµένων ιστών και άρα να
περιορίσει την παραγωγή µεταβολιτών και θερµότητας, να µειώσει τον πόνο και τον µυϊκό σπασµό.
Η κρυοθεραπεία αντενδείκνυται:
• Σε άτοµα µε καρδιακά και αναπνευστικά προβλήµατα.
• Σε ανοιχτά τραύµατα.
• Σε περιοχές µε υπαισθησία.
• Σε άτοµα µε υπερευαισθησία στο κρύο.
• Σε ψύξεις.
• Σε παρέσεις νεύρων.
• Σε µυϊκές αδυναµίες ή παραλύσεις.
• Σε δύσκαµπτες αρθρώσεις πριν την κινητοποίηση τους.

Αντενδείξεις προεγχειρητικής φάσης

• Θερµότητα.
• Μάλαξη.
• Κινήσεις που ξεπερνούν τα όρια του πόνου.
• Αντίσταση στις κινήσεις.
• Πλήρη στήριξη στο άκρο που υπέστη τη ρήξη µηνίσκου.

Ασκήσεις στον ασθενή από διάφορες θέσεις

Οι ασκήσεις που υποβάλλει ο φυσικοθεραπευτής στον ασθενή σε αυτό το στάδιο θεραπείας έχουν σαν στόχο την ενδυνάµωση των µυών γύρω από το γόνατο, την µείωση του πόνου και την αποσυµφόρηση του οιδήµατος στην άρθρωση του γόνατος και των περιαρθρικών ιστών, την αύξηση της τροχιάς της κίνησης και τη βελτίωση της ποιότητας στη συγκεκριµένη άρθρωση. Οι ασκήσεις αυτές είναι ισοµετρικές και ενεργητικές και εκτελούνται από τον
ασθενή από την ύπτια, πλάγια και πρηνή θέση µε τη βοήθεια του φυσικοθεραπευτή.
1. Ύπτια θέση
Ξαπλώνει ο ασθενής είτε σε ένα κρεβάτι είτε σε ένα δωµάτιο γυµναστικής, µε το πάσχων πόδι τεντωµένο και κάτω από το πάσχον πόδι τοποθετείτε µια πετσέτα. Κάνοντας ισοµετρική σύσπαση του τετρακέφαλου, ο ασθενής προσπαθεί να πιέσει την πετσέτα προς τα κάτω µε το γόνατο του ενώ η ποδοκνηµική έρχεται σε ραχιαία κάµψη. Ακολούθως, ο ασθενής κρατάει τη σύσπαση για 6΄΄, χαλαρώνει και επαναλαµβάνει την άσκηση.
Από την ίδια θέση ο ασθενής εκτελεί ισοµετρική σύσπαση τετρακέφαλου και κρατώντας το γόνατο σε έκταση το σηκώνει προς τα πάνω. Η ποδοκνηµική βρίσκεται σε ραχιαία κάµψη. Ο ασθενής κατεβάζει κάτω το πόδι, χαλαρώνει και επαναλαµβάνει. Παράλληλα, το υγιές πόδι βρίσκεται λυγισµένο. O ασθενής εκτελεί την ίδια ακριβώς άσκηση µε πριν, τώρα όµως του ζητείται να κάνει κάµψη του ισχίου περίπου 30 µοίρες και ακολούθως απαγωγή και
προσαγωγή του ισχίου. Στη συνέχεια φέρνει το άνω άκρο στο κέντρο και µετά
στην αρχική θέση, χαλαρώνει και επαναλαµβάνει. Ακολούθως, τοποθετείται από τον φυσικοθεραπευτή ένα µαξιλάρι ή µια σφήνα ανάµεσα στα πόδια του ασθενή και του ζητά να το πιέζει στα όρια του πόνου. Μετά ζητείται από τον ασθενή να εκτελέσει κάµψη του ισχίου και του γόνατος, σέρνοντας την πτέρνα του στο κρεβάτι. Με το ένα χέρι ο φυσικοθεραπευτής
σταθεροποιεί το κάτω τριτηµόριο της κνήµης και µε το άλλο πιάνει την ποδοκνηµική του ασθενή. Του ζητά να εκτελέσει ραχιαία-πελµατιαία κάµψη, ανάσπαση έσω-έξω χείλους και περιαγωγή της ποδοκνηµικής.
2. Πλάγια θέση
Ο ασθενής τοποθετεί το υγιές άκρο του από κάτω µε το ισχίο σε κάµψη 45 µοίρες και το γόνατο σε κάµψη 90 µοίρες για µεγαλύτερη βάση στήριξης. Ο φυσικοθεραπευτής ζητά από τον ασθενή να κάνει απαγωγή και έξω στροφή του ισχίου. Μετά ο ασθενής, κατεβάζει το πόδι του στο κρεβάτι για να χαλαρώσει και να επαναλαµβάνει την ίδια άσκηση για περίπου 10
επαναλήψεις.
3. Πρηνή θέση
Ο φυσικοθεραπευτής βάζει ένα µαξιλάρι κάτω από το γόνατο του ασθενή και του ζητά να εκτελέσει κάµψη του γόνατος, φέρνοντας τη πτέρνα στο γλουτό και µέχρι να φτάσει στα όρια του πόνου. Αφού θα ολοκληρωθούν οι ασκήσεις από τις διάφορες θέσεις, τότε ο
φυσιοθεραπευτής υποβάλλει τον ασθενή σε διατάσεις (οι οποίες θα περιγραφούν πιο κάτω).
Η χρήση του πάγου στην άρθρωση του γόνατος, µετά από το πρόγραµµα των ασκήσεων και των διατάσεων, είναι αναγκαία γιατί βοήθα στη µείωση του πόνου αλλά και στη µείωση της θερµοκρασίας της περιοχής.
Κατά την ανάπαυση του ασθενή συστήνεται από τον φυσικοθεραπευτή να τοποθετεί ένα ρολό κάτω από την πτέρνα του, ώστε να επέρχεται πλήρης έκταση του γόνατος µε τη βοήθεια της βαρύτητας. Επίσης ο φυσιοθεραπευτής συστήνει στον ασθενή να σηκώνεται και να βαδίζει αρκετές φορές τη µέρα, χρησιµοποιώντας πατερίτσες, φορτίζοντας το πάσχον σκέλος µέχρι να φτάσει στα όρια του πόνου.

Μετεγχειρητική φυσικοθεραπεία

Σήµερα η αρθροσκοπική αντιµετώπιση των µηνισκικών βλαβών δίνει την πιο αποτελεσµατική λύση και αποτελεί την πρώτη θεραπευτική επιλογή για τους χειρούργους. Αναλόγως της ρήξης του µηνίσκου ο χειρούργος θα προχωρήσει σε αρθροσκοπική µηνισκεκτοµή ή σε συρραφή της µηνισκικής ρήξης µέσω της αρθροσκόπησης, αν η βλάβη αφορά το περιφερικό τµήµα του µηνίσκου στο οποίο υπάρχουν αγγεία και αιµατώνεται και κατά συνέπεια
µπορεί η βλάβη να επουλωθεί. Πιο κάτω αναφέρεται αναλυτικά ένα πρόγραµµα φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης µετά από αρθροσκοπική µηνισκεκτοµή.

Φάση µέγιστης προστασίας (0-3 εβδοµάδες)

Στόχοι φυσικοθεραπείας

• Έλεγχος φλεγµονής και ύδραρθρου.
• Ανακούφιση από τον πόνο.
• Απόκτηση εύρους κίνησης στην άρθρωση του γόνατος (πλήρης έκταση και κάµψη µέχρι 90 µοίρες).
• Πρόληψη δυσκαµψιών και ρικνώσεων της άρθρωσης του γόνατος.
• Σταδιακή φόρτιση του πάσχοντος σκέλους.

Μέσα φυσικοθεραπείας

• Κρυοθεραπεία (ψυχρά επιθέµατα, µάλαξη µε πάγο, παγοκύστες).
• Παλµική και άθερµη διαθερµία.
• Υπέρηχα κύµατα.
• Τ.Ε.Ν.S
• Laser.
• Ιοντοφόρηση.
• ∆ιαδυναµικά ρεύµατα.
• Μάλαξη σε ανάρροπη θέση.
• Κινησιοθεραπεία (ενεργητική και παθητική).

Φάση µέτριας προστασίας (3-6 εβδοµάδες)

Στόχοι φυσικοθεραπείας

• Απόκτηση πλήρους έκτασης της άρθρωσης του γόνατος και κάµψης στις 120 µοίρες.
• Μέχρι και πλήρη φόρτιση του πάσχον σκέλους (περίπου την 5µε 6η εβδοµάδα).
• Μυϊκή ενδυνάµωση όλων των µυϊκών οµάδων που περιβάλλουν την άρθρωση του γόνατος µέσω ασκήσεων κλειστής κινητικής αλυσίδας.
• Επανάκτηση του φυσιολογικού προτύπου βάδισης.

Μέσα φυσικοθεραπείας

• Κρυοθεραπεία.
• Θερµοθεραπεία.
• ∆ιαθερµία βραχέων κυµάτων.
• ∆ιαθερµία µικροκυµάτων.
• Μάλαξη
• Υπέρηχα κύµατα
• ∆ιαδυναµικά ρεύµατα
• T.E.N.S
• Laser
• Ιοντοφόρηση
• Κινησιοθεραπεία
• Υδροθεραπεία





Ασκήσεις από την 3η µε 6η εβδοµάδα

1. Ο φυσικοθεραπευτής θα βάλει τον ασθενή να κάνει στατικό ποδήλατο για 15 λεπτά περίπου, έχοντας αρχικά το κάθισµα σε ψηλή θέση και η αντίσταση που θα έχει στα πετάλια να είναι πολύ λίγη, έτσι ώστε να µην γίνετε µεγάλη τριβή στην άρθρωση του γόνατος και να αποφεύγεται η πίεση στους µηνίσκους.
2. Ασκήσεις από την ύπτια θέση,
• Ο ασθενής πιέζει τις πτέρνες και τους ώµους του στο κρεβάτι µε σκοπό να ανασηκώσει τους γλουτούς και την οσφυϊκή µοίρα από το κρεβάτι.
• Ο ασθενής προσπαθεί να φέρει τα πέλµατα του σε θέση που να εφάπτονται στο κρεβάτι. Αυτό θα το πετύχει αφού φέρει τα γόνατα και τα ισχία του σε κάµψη. Στη συνέχεια, ο φυσικοθεραπευτής του ζητά να ανασηκώσει τους γλουτούς και την οσφυϊκή µοίρα από το κρεβάτι.
3. Ασκήσεις ενδυνάµωσης των µυών του πάσχον άκρου από διάφορες θέσεις υπό αντίσταση που ασκεί ο φυσικοθεραπευτής στον ασθενή.
4. Ο ασθενής βρίσκεται στην καθιστή θέση και ο φυσικοθεραπευτής του ζητά να έρθει στην όρθια θέση χρησιµοποιώντας µόνο τα κάτω άκρα για ώθηση. Αυτή η άσκηση του ζητείται να την κάνει αρκετές φορές.
5. Από όρθια θέση ο ασθενής ακουµπά την πλάτη του στον τοίχο και έχοντας λίγο λυγισµένα τα γόνατα, θα αφήσει το σώµα του να γλιστρήσει προς τα κάτω, χωρίς να φύγει η πλάτη του από τον τοίχο. Θα φτάσει αρχικά µέχρι 45ο κάµψης στα γόνατα και θα µείνει εκεί µετρώντας µέχρι το 10 και θα επιστρέψει αργά πάλι στην όρθια στάση. Αυτή την άσκηση ο ασθενής
µπορεί να την κάνει και απέναντι από ένα πολύζυγο όπου θα κρατιέται από εκεί στο ύψος περίπου των ώµων , µε ευθειασµένο τον κορµό.
6. Ο ασθενής στέκεται απέναντι από ένα καθρέφτη και του ζητείται από τον φυσικοθεραπευτή να σταθεί στις µύτες των ποδιών του για 10 δευτερόλεπτα περίπου. Ο καθρέφτης βοηθά τον ασθενή να διορθώνει τη στάση του σώµατος του και να εκτελεί σωστά την άσκηση.
7. Από όρθια θέση ζητείται από τον ασθενή να αναβαίνει και να κατεβαίνει πάνω σε ένα step, µε το καλό πόδι αρχικά, να κάνει µερικές επαναλήψεις και µετά αλλάζει και ανεβαίνει µε το πάσχον πόδι.
8. Σ΄ αυτό το χρονικό διάστηµα της αποκατάστασης ενδείκνυνται και οι ασκήσεις σε θερµαινόµενη πισίνα υπό την καθοδήγηση του φυσικοθεραπευτή. Ο ασθενής πρέπει να επισκέπτεται την πισίνα 2 µε 3 φορές την εβδοµάδα. Ορισµένες από τις ασκήσεις που εκτελούνται στην πισίνα είναι η κάµψη-έκταση-υπερέκταση, απαγωγή-προσαγωγή και
περιαγωγή του ισχίου µε το γόνατο σε έκταση, άλµατα µικρής έντασης, ελεύθερο κολύµπι, πλάγια βήµατα µε το πάσχον σκέλος σε απαγωγή και προσαγωγή και τέλος γρήγορο βάδισµα πότε εµπρός και πότε πίσω.

Τελικό στάδιο αποκατάστασης

Ο σηµαντικότερος στόχος στο στάδιο αυτό είναι η επιστροφή του ασθενή στις φυσιολογικές του δραστηριότητες πριν τον τραυµατισµό που είχε και στη λειτουργική του επανένταξη. Για την επιτυχία αυτού του στόχου πρέπει ο φυσικοθεραπευτής να θέσει κάποιους στόχους.

Στόχοι φυσικοθεραπείας

• Απόκτηση φυσιολογικού τρόπου βάδισης.
• Βελτίωση ιδιοδεκτικότητας και ισορροπίας.
• Πρόληψη επανα-τραυµατισµού.
• Ισχυροποίηση των µυών της άρθρωσης του γόνατος.

Μέσα φυσικοθεραπείας

• Κρυοθεραπεία.
• Θερµοθεραπεία .
• ∆ιαθερµία βραχέων κυµάτων.
• ∆ιαθερµία µικροκυµάτων.
• Μάλαξη.
• Υπέρηχα κύµατα.
• ∆ιαδυναµικά ρεύµατα.
• T.E.N.S
• Laser
• Ιοντοφόρηση.
• Κινησιοθεραπεία.
• Υδροθεραπεία

Ασκήσεις στο τελικό στάδιο αποκατάστασης

Ασκήσεις µυϊκής ενδυνάµωσης

Οι πιο κάτω ασκήσεις αφορούν την µυϊκή ενδυνάµωση των µυϊκών οµάδων στο άκρο που υπέστη τη ρήξη µηνίσκου.
1. Ο φυσικοθεραπευτής ζητά από τον ασθενή να εκτελέσει σε ισοµετρικό µηχάνηµα ασκήσεις για τον τετρακέφαλο και τους οπίσθιους µηριαίους. Ο ασθενής σε αυτό το µηχάνηµα µπορεί να δουλέψει και προσαγωγούς και απαγωγούς µυς.
2. Από όρθια θέση, ο ασθενής εκτελεί ασκήσεις όπως στην προηγούµενη φάση µε λάστιχο, µε τη διάφορα ότι τώρα τις εκτελεί µε την αντίσταση βάρους. Συσπώντας τον τετρακέφαλο του και κρατώντας το γόνατο σε έκταση εκτελεί ασκήσεις για τον τετρακέφαλο και τους οπίσθιους µηριαίους.
3. Από όρθια θέση, ο θεραπευτής βάζει τον ασθενή να αναβαίνει και να κατεβαίνει πάνω σε ένα step, όπως και στην προηγούµενη φάση της αποκατάστασης, µόνο που τώρα θα πρέπει να κρατάει στους όµως του µια µπάρα µε βάρος έτσι ώστε να δυσκολεύεται η κίνηση αφού θα αυξάνει το εξωτερικό βάρος ο φυσικοθεραπευτής.
4. Ζητείται από τον ασθενή να κάνει ηµικαθίσµατα στο smith machine.
5. Από όρθια θέση και πάλι ο ασθενής κρατώντας την µπάρα στους ωµούς του µε βάρος, θα κάνει προβολές προς τα µπροστά λυγίζοντας το γόνατο του. Αρχικά το κάνει λυγίζοντας το καλό πόδι και στη συνεχεία το πάσχων.
6. Ο φυσικοθεραπευτής ζητά από τον ασθενή να καθίσει στο Leg extension machine, να εκτελέσει µειοµετρικές ασκήσεις τετρακέφαλου, αλλά και πλειοµετρικές αφού καθώς θα κατεβάζει το πόδι αργά κάτω θα δουλεύει πλειοµετρικά ο τετρακέφαλος.
7. Επίσης ο ασθενής θα τοποθετηθεί στο Leg curling machine και seated Leg curling machine , για να εκτελέσει µειοµετρικές και πλειοµετρικές ασκήσεις των ισχιοκνηµιαίων µυών. Οι πλειοµετρικές στο Leg curling machine, θα εκτελούνται καθώς ο ασθενής θα κατεβάζει το πόδι αργά, οι ισχιοκνηµιαίοι θα δουλεύουν πλειοµετρικά. Ενώ στο seated Leg curling machine θα εκτελούνται καθώς ο ασθενής θα αφήνει το πόδι του να ανέβει αργά προς τα πάνω.
8. Ο ασθενής παίρνει θέση στο Leg Press machine και στο Hack Squat machine. Και στα δυο αυτά µηχανήµατα ο ασθενής θα δουλέψει τους τετρακέφαλους, µε την διάφορα ότι στο Leg Press machine θα δουλεύει σε ύπτια θέση ενώ στο Hack Squat machine θα δουλεύει σε µια θέση ηµικλινή. Στο Leg Press machine όταν θα σπρώχνει το βάρος και θα τεντώνει τα γόνατα του η άσκηση θα είναι µειοµετρική, ενώ όταν θα κατεβάζει αργά θα είναι πλειοµετρική του τετρακέφαλου και µειοµετρική των ισχιοκνηµιαίων.
Στο Hack Squat machine όταν θα κατεβαίνει προς τα κάτω θα είναι πλειοµετρική του τετρακέφαλου και µειοµετρική των ισχιοκνηµιαίων ενώ όταν θα ανεβαίνει θα είναι µειοµετρική του τετρακέφαλου
9. Τελευταία άσκηση που θα ζητήσει ο φυσικοθεραπευτής από τον ασθενή είναι η ενδυνάµωση των οπίσθιων κνηµιαίων µυών και ιδιαίτερα του γαστροκνηµίου ο οποίος ενεργεί και στο γόνατο. Η άσκηση αυτή γίνεται στο Calf machine



Ασκήσεις βελτίωσης της ιδιοδεκτικότητας και ισορροπίας

Πιο κάτω θα αναφερθούν ασκήσεις για τη βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας και ισορροπίας στο συγκεκριµένο πόδι αλλά και στο υγιές.

1. Μπορούµε να ζητήσουµε από τον ασθενή, από ύπτια θέση που θα βρίσκεται , να προσπαθήσει να ακουµπήσει µε τα πόδια του, πρώτα το καλό και µετά το πάσχων, διάφορα σηµεία που θα βάλουµε σε ένα τοίχο.
2. Από την ίδια θέση µε ποιο πάνω, θα του ζητήσουµε να προσπαθήσει µε τα πόδια του να φτάσει τα χέρια µας που θα τα τοποθετούµε σε διάφορες θέσεις.
3. Από όρθια θέση, θα τοποθετήσουµε κάποια σηµεία κάτω στο έδαφος και
θα του ζητήσουµε να περπατήσει πάνω στα σηµεία, αρχικά µε τα δυο
πόδια και µετά µε το ένα.
4. Από όρθια θέση θα του ζητήσουµε να γράψει µε το πόδι του τα γράµµατα του αλφαβήτου στο έδαφος.
5. Βάζουµε τον ασθενή σε balance και προσπαθεί στην αρχή να ισορροπήσει µε τα δυο πόδια και µετά µε το ένα πόδι.
6. Κάνει άλµατα σε τραµπολίνο µε τα δυο πόδια, µε το ένα πόδι, µε στροφή κορµού.
7. Άλµατα σε τραµπολίνο και πάλι, αλλά τώρα προσπαθεί να πιάσει µια µπάλα που του πετάµε.
8. Πηδηµατάκια στο έδαφος επί τόπου µε τα δυο πόδια και µετά µε το ένα.
9. Να αρχίσει να τρέχει ελαφριά σε οµαλό έδαφος σε ευθεία και να αυξάνει την ένταση της ταχύτητας του.
10. Να τρέξει σε ανώµαλο έδαφος, αρχικά ελαφριά και µετά µε µεγαλύτερη ταχύτητα.
11. Να τρέξει σε διαγώνια κατεύθυνση.

∆ιατάσεις

Οι διατάσεις πρέπει να εκτελούνται είτε µε τη βοήθεια του φυσικοθεραπευτή είτε από µόνος του ο ασθενής κατά τη διάρκεια του φυσικοθεραπευτικού προγράµµατος αποκατάστασης αφού υποχωρήσουν πλήρως τα συµπτώµατα πόνου. Οι διατάσεις εκτελούνται σε όλους τους µύες του πάσχον σκέλους για την αύξηση της ελαστικότητας των µυών. Πιο κάτω αναφέρονται οι διατάσεις ορισµένων µυϊκών οµάδων που σχετίζονται άµεσα µε την άρθρωση του γόνατος.
Η διάταση του τετρακέφαλου µυ, θα πρέπει στην αρχή να πραγµατοποιείται παθητικά από το φυσικοθεραπευτή και σε µετέπειτα στάδιο της αποκατάστασης ενεργητικά από τον ασθενή.
Παθητική διάταση του τετρακέφαλου γίνεται µε τον ασθενή σε πλάγια κατάκλιση µε το πάσχον µέλος από πάνω και τον φυσικοθεραπευτή πίσω από τον ασθενή. Κάµπτει το γόνατο του ασθενούς και προσπαθεί να το ακουµπήσει στους γλουτιαίους του.
Η ενεργητική διάταση γίνεται από τον ασθενή. Ο ασθενής πατάει το ένα του πέλµα στο έδαφος αφού κάνει κάµψη 90 µοίρες του γόνατος ενώ το άλλο γόνατο ακουµπά στο έδαφος προσπαθώντας να τραβήξει το πέλµα του στους γλουτιαίους του κρατώντας ευθειασµένο το κορµό του.
.
Η διάταση των οπίσθιων µηριαίων µπορεί να γίνει από την αρχή ενεργητικά από τον ασθενή. Κρατώντας τεντωµένο το µέλος που θέλει να διατείνει, ο ασθενής θα πρέπει να το ανυψώσει και να το ακουµπήσει σε ένα ύψος περίπου µέχρι την λεκάνη του, και ταυτόχρονα θα κάνει κάµψη του κορµό του και θα προσπαθήσει µε το χέρι του να πιάσει τα δάκτυλα του ποδιού του. Για να διατείνει κάθε µοίρα ξεχωριστά θα πρέπει για τον δικέφαλο µηριαίο να φέρει το πόδι σε έσω στροφή, ενώ για τον ηµιυµενώδη και ηµιτενοντώδη σε έξω στροφή ισχίου.
Η διάταση των οπίσθιων κνηµιαίων µυών θα πραγµατοποιηθεί ενεργητικά από τον ασθενή. Ο ασθενής βρίσκεται σε όρθια θέση και γέρνει το σώµα του µπροστά χωρίς να ανασηκωθούν οι φτέρνες του από το έδαφος και ακουµπάει σε ένα κρεβάτι που βρίσκεται µπροστά του. Με την κίνηση αυτή έρχονται σε διάταση οι µυς της πίσω επιφάνειας της κνήµης. Με τεντωµένο το γόνατο διατείνουµε το γαστροκνήµιο, ενώ µε λυγισµένο τον υποκνηµίδιο.




ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΜΗΝΙΣΚΟΥ ΑΛΛΟΓΡΑΦΙΚΑ


11. Rehabilitation Protocol 1) Maximal Protective Phase (1 – 4 wks) 2) Moderate Protective Phase (5 – 12 wks) The Stone Clinic Rehab Protocol: http://www.stoneclinic.com/rehabilitation
12. The Stone Clinic Postoperative Protocol Leave day of surgery with a knee brace to limit range of motion. Returned the day after surgery to initiate soft tissue mobilization, non-operative leg bicycling, and range-of-motion exercises. MD follow-up visits: 1 day, 8-10 days, 1 month, 4 months, 6 months, 1 year post-op Research follow-up visits: 2, 3, 5, 7, 10, 15+ years post-op
13. General Considerations Regular assessment of gait to avoid compensatory patterns Regular manual mobilizations to surgical wounds and associated soft tissue to decrease the incidence of fibrosis
14. Focus on control of pain and inflammation Iced for 20 min 5 times/day for first 3 – 4 days with Cryotherapy unit Elevate above the heart as much as possible Initial Postoperative Rehabilitation Week 1
15. Soft tissue treatments to musculature for edema and pain control Resisted plantar flexion and dorsiflexion at ankle Passive range-of-motion exercises with flexion ≤ 90°and extension ≥ 0° Sitting on edge of table, in dangling position Initial Postoperative Rehabilitation Week 1
16. Initial Postoperative Rehabilitation Week 1 Exercises Straight leg raise exercises (supine, and side lying) Quad sets – tightening muscles on front of and inner thigh for 5 seconds, 20 times, 10 times/day Once daily passive and active ROM Ankle pumps
17. Non-operative, single leg stationary cycling for 15 minutes per day with operative leg braced and supported Upper extremity, trunk, and trunk training using light weights and bands Initial Postoperative Rehabilitation Week 1 Exercises
18. Early Rehabilitation Weeks 2 – 4 Continuation of Week 1 Exercises Myofascial Release Soft tissue mobilization Daily manual patella glides (up/down/side-to-side) by therapist and patient
19. Manual treatments to restore range-of-motion up to 90° Extension should be equal bilaterally Trunk stabilization Pool / deep water workouts with brace once surgical wounds have healed Early Rehabilitation Weeks 2 – 4
20. Functional Phase Weeks 4 – 6 Combined Articular Cartilage Repair: Progression from partial to full weight bearing starting at 4 wks. Wean off use of brace. Stretching, manual treatments to improve ROM, with focus on flexion.
21. Incorporate functional exercises with focus on closed-chain movements (e.g., partial squats, leg presses, calf raises, mini step-ups, balance activities). Stationary bike with progression to road cycling as tolerated Walking on treadmill Functional Phase Weeks 4 – 6
22. Progressively and cautiously increase intensity of functional exercises Patients should be walking without a limp Flexion should be 120 degrees Functional Phase Weeks 6 – 8
23. Advanced Functional `Phase Weeks 8 – 12 Add lateral training exercises (e.g. side-step ups, Theraband resisted side-stepping, lateral stepping, etc.) Introduce more progressive single leg exercises. Initiate a home program with emphasis on sport-specific training.
24. Low-impact activities until 16 weeks. Increase intensity and strength of functional training for gradual return to all activities. Advanced Functional Phase Weeks 12 – 16
25. Return to sport is ultimately based on patient’s performance in functional tests which simulate the sport or activity. Comparisons should be made between the surgical and non-surgical legs. No high-impact, cutting or twisting activities for at least four months postoperatively. Advanced Functional Phase 16 Weeks On
26. Fitter, Faster, Stronger Patients go through surgery and extensive physical therapy to regain an active lifestyle. We encourage patients to enjoy life and stay active until the day they drop…
27. EXERCISE AND BIOLOGY Stay biologic so you can avoid being bionic Stay fit so you can enjoy every day of your life Stay light so can live without pain Have a good attitude = mind to body connection