Η έντονη φημολογία που έλαβε μέρος τις τελευταίες μέρες σε διάφορα site και εφημερίδες, που έλεγε ότι ο Νίνης είναι στόχος της Manchester United και οι άνθρωποι της σκέφτονταν να δώσουν μέχρι και 10 εκατ. ευρώ για την απόκτηση του μικρού, με οδήγησε στην απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο, για να έχουμε μια γενική ιδέα των πραγμάτων, όσον αφορά τα ελληνικά ταλέντα.
Δε δουλεύουν επαγγελματικά…
Η δύσκολη αλήθεια για όλους εμάς τους ποδοσφαιρόφιλους, είναι ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι δεύτερης ή και τρίτης ταχύτητας. Η ακόμη πιο πικρή αλήθεια όμως είναι ότι αυτοί που εμείς θεωρούμε ως ταλέντα και μεγάλες ελπίδες για το ποδόσφαιρο μας, θεωρούνται πιο ανυπόληπτοι στο εξωτερικό, ακόμη κι από το πρωτάθλημα μας. Οι λόγοι είναι απλοί και αφορούν την συνολική νοοτροπία στην χώρα μας, που όσο και αν κρυβόμαστε πίσω απ το δάχτυλο μας θα πρέπει να την παραδεχτούμε.
Η αντίληψη λοιπόν που υπάρχει στο εξωτερικό σχετικά με τους νεαρούς έλληνες ποδοσφαιριστές, είναι ότι ποτέ στην ζωή τους δεν έχουν δουλέψει σωστά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Αν κάνουμε μία σύγκριση των πραγμάτων θα δούμε ότι δεν έχουν καθόλου άδικο.
Οι ακαδημίες στο εξωτερικό : παίζουν ποδόσφαιρο, όχι μπάλα.
Στο εξωτερικό και ειδικά στις πιο ανεπτυγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, όταν ένα παιδί 10-11 ετών αποφασίζει να γραφτεί σε μία ακαδημία, μπαίνει αυτόματα σε μία διαδικασία απ’ την οποία θα βγει όπως και να χει, ένας απόλυτα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Αυτό γίνεται γιατί ο πιτσιρικάς μπαίνει σε ένα σχολείο, στο οποίο μαθαίνει ποδόσφαιρο και όχι «μπάλα». Από μικρός δουλεύει σε εντατικούς και επαγγελματικούς ρυθμούς και πάνω σε ένα συγκεκριμένο πλάνο.
Εντός των γραμμών, δίνεται έμφαση στην τακτική, στο κοντρολάρισμα του σαν παίχτη, στην αντίληψη του και στην ανάπτυξη της ομαδικότητας του. Επίσης ξεκινάει να χτίζει το σώμα του και την φυσική του κατάσταση, δίνοντας βάση στην ταχύτητα του και στην αντοχή του, στοιχεία απαραίτητα για το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Όλα αυτά βέβαια γίνονται σε εγκαταστάσεις όσο το δυνατόν πιο σύγχρονες και σε συνεργασία με εξειδικευμένους προπονητές και γυμναστές για τον κάθε τομέα ξεχωριστά. Και όταν λέμε «εξειδικευμένα» άτομα, εννοούμε άτομα που έχουν εμπειρία, γνώσεις αλλά και μεθοδολογία στην δουλεία τους με μικρά παιδιά.
Οι ακαδημίες στο εξωτερικό : «προπόνηση» και εκτός γηπέδου…
Αλλά και εκτός των γραμμών, η δουλειά συνεχίζεται. Ο εκάστοτε σύλλογος προσφέρει στον μικρό ταλαντούχο ποδοσφαιριστή, όλα τα μέσα εκείνα που είναι απαραίτητα για την σωστή και ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητας του. Από το να αποκτήσει αντίληψη του στόχου ζωής που έχει πλέον, να γίνει δηλαδή επαγγελματίας στο μέλλον, μέχρι το να μάθει να λειτουργεί σαν μέλος ενός ισότιμου συνόλου με αρχές και αξίες και από την εκμάθηση της ιστορίας του συλλόγου μέχρι την ωρίμανση της συμπεριφοράς του σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας του, ο τομέας της προσωπικότητας του μικρού είναι και ο πλέον σημαντικός.
Σε αυτόν το σκοπό λοιπόν ο σύλλογος επιστρατεύει ειδικούς παιδοψυχολόγους, δασκάλους ή και ολόκληρες σχολικές μονάδες και φυσικά μεταφορικά μέσα για τις απαραίτητες μετακινήσεις του ταλαντούχου παίχτη του. Όλη αυτή η οργάνωση συμβάλλει στο να καταλάβει ο μικρός την σημαντικότητα αυτού που κάνει και έτσι να δουλέψει κι ο ίδιος με μεγαλύτερη ένταση και όρεξη.
Στην Ελλάδα, βέβαια…
Σε πλήρη αντίθεση με όσα ανέφερα παραπάνω, στην Ελλάδα επικρατεί μία κατάσταση πλήρους ερασιτεχνισμού και ανοργανωσιάς. Αν ένα παιδί καταφέρει και μπει στις ακαδημίες ενός εκ των μεγάλων συλλόγων, τότε έχει μια μικρή ελπίδα να κάνει κάτι στο μέλλον. Αλλιώς είναι καταδικασμένος με μαθηματική βεβαιότητα, να μείνει στην αφάνεια. Ο πιτσιρικάς λοιπόν, όταν μπαίνει σε ένα σύλλογο, αναγκάζεται να δουλεύει σε εγκαταστάσεις άθλιες έως μέτριες (πλην 2-3 εξαιρέσεων), με ελλιπέστατο και ανειδίκευτο προσωπικό και χωρίς κανένα πλάνο και σχεδιασμό στην δουλειά του. Λειτουργεί με προπονητές που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ανάδειξη και ανάπτυξη νεαρών ποδοσφαιριστών (πόσες και πόσες φορές ακούσαμε ότι μεγάλες ομάδες προσέλαβαν προπονητές στις ακαδημίες τους, που δεν έχουν ξανακάνει αυτή την δουλειά), χωρίς τακτικό και επαγγελματικό προσανατολισμό και φυσικά δεν τολμάω να κάνω λόγο για ενίσχυση της προσωπικότητας του, γιατί θα γελάνε και οι τοίχοι του σπιτιού μου και δεν θα μπορέσω να ολοκληρώσω το άρθρο ποτέ.
Επιτέλους : το «ταλέντο» έφτασε στην προετοιμασία της πρώτης ομάδας. (Και μετά τι;)
Η όλη αυτή κατάσταση μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι οι νεαροί ποδοσφαιριστές, δουλεύουν σε ένα σχετικά σωστό επίπεδο και εξελίσσονται, μόνο όταν βρίσκονται στην πρώτη ομάδα και παίρνουν παιχνίδια στα πόδια τους.
Πώς να γίνει αυτό όμως όταν στην χώρα μας κανείς δεν εμπιστεύεται πιτσιρικάδες για την πρώτη ομάδα, λόγω της συνολικής βαθμοθηρικής νοοτροπίας μας, με αποτέλεσμα να έχουμε γεμίσει ανά τα χρόνια με φερέλπιδες πιτσιρικάδες, που απλά συμμετείχαν σε κάποια καλοκαιρινή προετοιμασία, έπαιξαν μερικά παιχνίδια σαν αλλαγή και μετά χάθηκαν σε έναν ατέρμονο κύκλο δανεισμών σε μικρούς συλλόγους χωρίς μέλλον και πλάνο.
Η όποια σύγκριση βέβαια με την αντίστοιχη μεθοδολογία που παρατηρείται στο εξωτερικό, μόνο μελαγχολία προκαλεί, καθώς εκεί ο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής από την ηλικία των 17-18 ετών και έπειτα, θεωρείται ανά πάσα στιγμή έτοιμος να διεκδικήσει θέση βασικού στην πρώτη ομάδα, καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια έχει μάθει όλα όσα πρέπει να ξέρει για την θέση που παίζει, ενώ και ο προπονητής του ξέρει επακριβώς τα δυνατά και αδύνατα σημεία του.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσουμε στο μέλλον για το νέο έλληνα Μέσι ή Ρονάλντο, καλό είναι να αναλογιστούμε όλα τα παραπάνω και να κρατάμε μικρό το καλάθι των προσδοκιών μας. Κι αυτό γιατί η αρρωστημένη αντίληψη μας περί του ποδοσφαίρου δύσκολα θα αλλάξει. Πάντα θα είμαστε συμφεροντολόγοι, ανοργάνωτοι και αμεθόδευτοι.
Και τέλος, δεν χρειάζεται να απασχολούμαστε και πολύ με τυχόν δημοσιεύματα, που μιλάνε για ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων για τους ταλαντούχους παίχτες μας. Θα φροντίζουν οι ίδιοι να δίνουν τέλος σε όλα αυτά με τις χαμηλού επιπέδου εμφανίσεις τους, όταν τους δίνονται ευκαιρίες!
Άρθρο του Τάκη Κεφάλα για το football-academies.gr
