Οι παίκτες που λάμπουν σαν ταλέντα στις μικρές ηλικίες, δεν εξελίσσονται ανάλογα, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις.
Εκείνοι -και μιλώ για ανθρώπους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο από «μέσα»- που έπεσαν από τα σύννεφα με την τιμωρία της ΦΙΦΑ στην Μπαρτσελόνα είναι καθαροί υποκριτές.
Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει με το παιδομάζωμα των συλλόγων, ιδίως των μεγάλων. Όλοι γνωρίζουν -κι οι ομάδες, κι οι ομοσπονδίες- ότι οι κανονισμοί που υπάρχουν, καταστρατηγούνται με λίγες χιλιάδες ευρώ παραπάνω ή άντε κάνα εκατομμύριο, αν μιλάμε για μεγάλο ταλέντο.
Όπως ο 17χρονος Κροάτης Αλεν Χαλίλοβιτς (φωτό) της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, που το καλοκαίρι γίνεται 18 και τη μεταγραφή του οποίου είχε ήδη συμφωνήσει η Μπαρτσελόνα από τον Δεκέμβριο, αντί του ποσού του 1,8 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με την τιμωρία που επιβλήθηκε, η μεταγραφή δεν θα γίνει.
Η Μπαρτσελόνα θα κάνει έφεση και μπορεί να δικαιωθεί. Θυμίζω πως μία ανάλογη περίπτωση που έφθασε στην επιφάνεια της δημοσιότητας, καθ' όσον έγινε στα «μαρμαρένια αλώνια» της Πρέμιερ Λιγκ, που βλέπει όλος ο κόσμος, πριν από 4 χρόνια και κάτι, αφορούσε την τιμωρία στην αρχή και την αθώωση, στη συνέχεια, της Τσέλσι.
Τότε το «έπαθλο» ήταν ο ταλαντούχος πιτσιρικάς Γκαέλ Κακουτά. Όμως, η υπόθεση εκείνη ανέδειξε ένα κομμάτι του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όπου η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Οι μεγάλοι σύλλογοι έχουν επιδοθεί σε ένα απίστευτο κυνήγι ποδοσφαιρικού ταλέντου, που δεν διαφέρει από ένα σκλαβοπάζαρο νεαρών ποδοσφαιριστών.
Η απαγόρευση της πραγματοποίησης μεταγραφών για ποδοσφαιριστές μικρότερους των 18 ετών που υιοθέτησε αρχικά η ΦΙΦΑ το 2008 ήταν απολύτως επιβεβλημένη με την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα. Το 2007, δύο μεγάλες μη κυβερνητικές οργανώσεις στη Γαλλία είχαν παρουσιάσει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία περισσότερα από 4.000 παιδιά κάτω των 18 από την Αφρική είχαν έρθει στη Γαλλία κι είχαν εγκαταλειφθεί από κάποιους «μάνατζερ» που τους είχαν υποσχεθεί ότι θα έπαιζαν ποδόσφαιρο σε κάποια γαλλική ή ευρωπαϊκή ομάδα κι έτσι θα ξέφευγαν από τη φτώχεια.
Μιλάμε για στοιχεία πριν από 6 χρόνια και για μία χώρα μόνο. Μετά τις διατάξεις για την απαγόρευση και τη θέσπιση «τροφείων» κι αποζημιώσεων, η εμπορία των ταλέντων γίνεται by the book επισήμως και στο παρασκήνιο, με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, όλα τα εμπόδια μπορούν να παρακαμφθούν.
Είναι αποδεδειγμένο ότι οι ποδοσφαιριστές που λάμπουν σαν ταλέντα στις μικρές ηλικίες, δεν εξελίσσονται ανάλογα, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Ο άγριος ανταγωνισμός των ομάδων, όμως, τις ωθεί να «αποκτήσουν» ένα ταλέντο σε μικρή ηλικία ελπίζοντας στην εξέλιξή του και στερώντας το από τους ανταγωνιστές τους.
Πόλεμος για μία υπογραφή
Για κάθε Μέσι, Φάμπρεγκας ή Γουόλκοτ που καταφέρνει να αναδειχθεί, υπάρχουν δεκάδες παιδιά που καταλήγουν να παίζουν σε μικρούς συλλόγους ή εγκαταλείπουν το ποδόσφαιρο. Θα θυμίσω μία από τις πολλές τέτοιες περιπτώσεις.
Ο Αρσέν Βενγκέρ, που εθεωρείτο πως είχε το καλύτερο σκάουτινγκ στη Γαλλία, είχε ειδοποιηθεί από κάποιον γνωστό του στις μικρές εθνικές της Γαλλίας για έναν 15χρονο με εξαιρετικό ταλέντο που αγωνιζόταν στην εθνική Παίδων και θα αναδεικνυόταν στον επόμενο Φαν Μπάστεν.
Ψηλός, αδύνατος, γρήγορος και δεινός σκόρερ ανήκε στη Ρασίνγκ Παρί κι η Αρσεναλ πλήρωσε 1,2 εκατ. στερλίνες για να τον αποκτήσει το 2001 πριν προλάβουν η Ιντερ κι η Μπάρτσα. Ο Τζερεμί Αλιαντιέρ, δεν έγινε Φαν Μπάστεν ποτέ.
Μπορεί να πέτυχε ρεκόρ γκολ στο Κύπελλο Νέων, αλλά με την πρώτη ομάδα της Αρσεναλ πέτυχε 1 γκολ μόλις σε 29 ματς πρωταθλήματος, στα 22 από τα οποία αγωνίστηκε σαν αλλαγή. Τώρα, στα 31 του, κι ύστερα από ένα χρόνο ανεργίας, παίζει στη γαλλική Λοριάν και σε 20 ματς πρωταθλήματος και 1 Κυπέλλου, φέτος, έχει σημειώσει 4 γκολ.
Πιθανόν, η εξέλιξη του Αλιαντιέρ να ήταν η ίδια και στο «Σαν Σίρο» ή το «Καμπ Νόου», αλλά δεν μπορεί κανείς να ξέρει ποια θα ήταν η εξέλιξή του αν έμενε στη Ρασίνγκ ή πήγαινε στη Ναντ (που τον είχε ζητήσει τον καιρό που τον απέκτησε ο Βενγκέρ). Βέβαια τον Αλιαντιέρ, όταν στην ηλικία των 15 μετακόμισε στο Λονδίνο, συνόδευσαν οι γονείς του, στους οποίους η Αρσεναλ εξασφάλισε σπίτι και δουλειά.
Όλοι αγοράζονται
Υποθέτω πως ελάχιστοι θυμούνται ότι το 2007 η Ρεάλ Μαδρίτης έσπευσε να εντάξει στην ακαδημία της τον επτάχρονο Νάιαλ Μέισον από το Μπράιτον, ο οποίος είχε εντυπωσιάσει τους υπεύθυνους ακαδημιών της «Βασίλισσας» με τις επιδόσεις του κατά την 15ήμερη παραμονή του σε ένα προπονητικό κέντρο της Ρεάλ, στη Μαδρίτη.
Η ισπανική ομάδα βρήκε σπίτι κοντά στο «Μπερναμπέου» στους γονείς του μικρού, τους εξασφάλισε και δουλειά, μέχρι που ο πατέρας του δέχθηκε μία δουλειά στην Ντόχα του Κατάρ κι η οικογένεια μετακόμισε στον Περσικό Κόλπο.
Ο Νάιαλ ξαναγύρισε στην Αγγλία ύστερα από 2 χρόνια και τώρα αγωνίζεται στην ακαδημία της Σαουθάμπτον, χωρίς να αποτελεί κάτι ιδιαίτερο. Υπάρχουν πάμπολλες τέτοιες περιπτώσεις, όπου πολλά παιδιά έγιναν ένα είδος προϊόντος που οι γονείς τους εμπορεύτηκαν σε συνεργασία με τις ομάδες.
Βέβαια κάποια στιγμή ανακάλυπταν ότι το μέλλον δεν ήταν τόσο λαμπρό -και προσοδοφόρο- όσο ήλπιζαν και τέλος. Και τα παιδιά, που στο μεταξύ μεγάλωσαν και δεν έγιναν αστέρια, δεν κάνουν ωραίες ιστορίες αλλά μάλλον θλιμμένες, που δεν μαθαίνει κανείς.
Πηγή:SportDay
