Ερωτεύσου την τέχνη, παίζε σε λιβάδια και βλέπουμε…
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΚΑ
Ξυπνούσαν πρωί, αν βέβαια είχαν κοιμηθεί, για να φτιάξουν τις γραμμές του γηπέδου. Οι άλλοι το κούρεψαν χθες. Ζούσαν το παιχνίδι. Παιδιά της ομάδας. Περίμεναν την ώρα που οι γνώριμες φάτσες θα γέμιζαν τις κερκίδες κι αυτοί με τις «μαγικές» τους κινήσεις θα τους ευχαριστούσαν…
Ερασιτέχνης. Από το «εράω+τέχνη» που σημαίνει είμαι ερωτευμένος με την τέχνη. Δηλαδή, που ασχολείται με ευχαρίστηση και όχι με σκοπό το οικονομικό κέρδος…
Δυστυχώς, στις μέρες μας ο ερασιτεχνισμός έχει υπονομευθεί και μετρά πολλά «θύματα» στο βωμό του χρήματος. Μάλιστα, έχει αρχίσει να μιμείται τον επαγγελματισμό. Στα τοπικά γήπεδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι απαιτήσεις και πλέον ποδοσφαιριστές που είτε δουλεύουν το πρωί ως ταχυδρόμοι, είτε σε περίπτερο τη νύχτα, είτε ταυτόχρονα σπουδάζουν, μπαίνουν στο πετσί του... επαγγελματία. Με απαιτητικές προπονήσεις, χωρίς καταχρήσεις ή ακόμη και με διατροφές!
Εν ολίγοις, χάθηκε ο ρομαντισμός του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η αυτοκινητοπομπή για τα εκτός έδρας παιχνίδια. Τα ματωμένα γόνατα για ένα χειροκρότημα. Για το «μπράβο» του παππού στον δρόμο του χωριού…
Πλέον, ο νεαρός ερασιτέχνης αποσκοπεί σε κάποιο μικροποσό ή μια εξέλιξη του ποδοσφαιρικού ταλέντου. Δικαιολογημένα. Άνεργα ή άεργα παιδιά βλέπουν μέσα από το ποδόσφαιρο τα τσιγάρα του επόμενου μήνα ή τον καφέ με την γκόμενα. Λίγοι το κάνουν από ευχαρίστηση…
«Έρμαια» της εξέλιξης πολλοί ηλικιωμένοι που πάνε στο γήπεδο και ψάχνουν να βρουν τα ντόπια παιδιά της ομάδας. Δεν υπάρχουν πολλά, αφού πλέον έχουν καταντήσει να «ναυλώνουν» παίκτες από άλλες πόλεις, άλλους νομούς ή ακόμη κι από άλλες χώρες!
Στόχος; Τίποτα. Ματαιοδοξία. Κοινωνική αποδοχή. Άγαλμα στην πλατεία για άλλους. Υστεροφημία, ίσως. Κι όμως, το πραγματικό έργο είναι μηδαμινό. Πρωταθλητισμός. Προπονητής, ρόστερ, αποστολή ομάδας. Προϋπολογισμός. Έξοδα. Έξοδα. Όχι δεν είναι λάθος. Δεν υπάρχουν έσοδα. Μη γελιόμαστε…
Τα παιδιά έφυγαν από τα γήπεδα για ορισμένους… περαστικούς. Μπήκαν στην λίστα των ατάλαντων. Ήταν χρονοβόρο και ακριβό να «επενδύσουν» σε αυτά. Ούτε στον τόπο. Σε όμορφες εγκαταστάσεις. Στη διασκέδαση του αθλήματος. Στην ψυχαγωγία ενός απόμακρου χωριού…
Σαφώς, θα έπρεπε ο ερασιτεχνισμός να είναι ο προθάλαμος του επαγγελματισμού, αλλά στην περίπτωσή μας έχει «χαθεί» η μπάλα. Στις μικρές κατηγορίες «καλλιεργούνται» κερδοσκοπίες, μικροεγωισμοί. Κανονικά θα έπρεπε να είναι η πρώτη μύηση στο άθλημα. Μια ελκυστική μυρωδιά. Κι όποιος θέλει συνεχίζει…
Όπως είπε κι ο σπουδαίος Γάλλος ποδοσφαιριστής, Μισέλ Πλατινί: «Πάντα μου άρεσε να παίζω σε λιβάδια γιατί εκεί δεν υποχρεούμαι να νικήσω», θέλοντας να περιγράψει την πίεση που περικλείει έναν ποδοσφαιριστή στα πρώτα απαιτητικά χρόνια.
Τι πιο όμορφο από το να ερωτευτείς την τέχνη! Να παίξεις ξέγνοιαστα σε πραγματικά λιβάδια. Να σε χειροκροτήσει ο μανάβης της γειτονιάς…
athleticlarissa.gr
