«Αν είσαι παίκτης με φιλοδοξίες, πολέμησέ το»!
Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου
Δεν μπορώ να ξέρω πως ακριβώς αισθάνονται τα παιδιά των οποίων οι ομάδες στις οποίες ανήκαν μέχρι πρότινος διαλύθηκαν-για διάφορους λόγους- και λόγω της νεφελώδους κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική πραγματικότητα, δεν μπόρεσαν να βρουν αλλού λιμάνι.
Βλέποντας τους συνομήλικούς τους να προχωρούν και να προβιβάζονται στα ρόστερ των ανδρών, ή να μετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις και μάλιστα δωρεάν, σίγουρα δεν θα είναι και στα καλύτερά τους… Κυρίως, γιατί δεν ευθύνονται οι ίδιοι για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκαν.
Μεγάλοι σύλλογοι στους οποίους αγωνίζονταν μέχρι τον περασμένο Αύγουστο, πολλοί ελπιδοφόροι παίκτες, «εξαφανίστηκαν» από τον ποδοσφαιρικό χάρτη, και χωρίς καμία πρόβλεψη για το μέλλον τους, δεκάδες έμειναν "άστεγοι".
Οσοι από αυτούς αναζήτησαν μεταγραφή τον περασμένο Ιανουάριο σε «υπαρκτούς» συλλόγους της Σούπερ Λίγκα, σίγουρα θα βρήκαν κι εκεί την πόρτα κλειστή.
Όχι, γιατί δεν τους ήθελαν οι προπονητές ή δεν πέρασαν τα δοκιμαστικά, αλλά γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα μεταγραφής. Για παράδειγμα, ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, ο Πανιώνιος, ο Αρης, η ΑΕΚ δεν μπόρεσαν να εντάξουν κανέναν ποδοσφαιριστήστις τάξεις τους τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου.
Εκκολαπτόμενοι παίκτες του Ηρακλή, του Ολυμπιακού Βόλου, της Λάρισας, της Καβάλας και άλλων αντίστοιχων συλλόγων, σίγουρα θα αισθάνονται εξαιρετικά άβολα, μη έχοντας ενταχθεί μέχρι σήμερα σε μεγάλο σύλλογο, έχοντας προϋπηρεσία από τα έξι τους χρόνια. Και αν ένας νεαρός έχεις υψηλές βλέψεις, δύσκολα επιστρέφει σε ερασιτεχνικό σωματείο από το οποίο ενδεχομένως άρχισε να ονειρεύεται.
Ναι, δεν ζούμε σε δίκαιη και καλά οργανωμένη κοινωνία. Κανένα κομμάτι της καθημερινότητάς δεν λειτουργεί επαρκώς εδώ και χρόνια. Αντίθετα βιώνουμε αντιφατικές και παρακμιακές στιγμές, με αποκορύφωμα όλα αυτά τα πρωτοφανή που συμβαίνουν στην Ελλάδα λόγω και της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι δυνατό λοιπόν να έμενε ανεπηρέαστο και το κομμάτι αυτό του αθλητισμού.
Μιλώντας πρόσφατα μέσω skype με παράγοντα που διαμένει μόνιμα στη Λατινική Αμερική, συζητήσαμε μεταξύ άλλων για τη κατάσταση που επικρατεί στα τμήματα υποδομής της χώρας μας.
«Υπάρχουν πολλοί νεαροί παίκτες που θα ήθελαν να μεταναστεύσουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αναζητώντας τη τύχη τους μακριά από την Ελλάδα. Είναι ταλαντούχοι και πολλά υποσχόμενοι» του είπα. «Δυστυχώς, όλες οι μεγάλες ομάδες του πλανήτη στοχεύουν σε προβεβλημένους νεαρούς παίκτες που αφενός αγωνίζονται εκεί όπου ανήκουν - τουλάχιστον ως βασικοί - , αλλά παράλληλα πλαισιώνουν και τα ρόστερ της Εθνικής τους», επισήμανε.
«Ναι, αλλά υπάρχουν και πολλοί καλοί παίκτες που είναι «ορφανοί» από ομάδες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα χωρίς δική τους υπαιτιότητα» επέμεινα. «Θα τους άξιζε μια ευκαιρία έστω και στο υπερπέραν…».
«Εχεις δίκιο, δεν παίζουν μόνο οι καλοί, κυρίως στην Εθνική, και οι πάντες γνωρίζουν τις «εκλεκτές συγγένειες» με τις οποίες γίνονται οι επιλογές σε διεφθαρμένες χώρες. Όμως έτσι παίζεται το παιχνίδι…. Αν δεν είσαι ο Νίνης, ο Φετφατζίδης ή ο Μήτρογλου, αν δεν έχεις ένα αξιοπρεπές dvd με αγώνες υψηλού επιπέδου, αν δεν έχεις συμμετοχές, δεν πρόκειται να ασχοληθούν μεγάλα κλαμπ. Πρέπει να γίνει κατανοητό αυτό. Θα πρέπει πρώτα να φτιάξεις το όνομά σου στη χώρα σου, να αποκτήσεις εμπειρίες, να πείσεις τον προπονητή σου να σου δίνει ευκαιρίες, και αν τα κάνεις όλα αυτά καλά και αποδώσεις και στο γήπεδο, μπορείς να ελπίζεις αν είσαι παίκτης με φιλοδοξίες», κατέληξε.
Σαφώς, και δεν μου έλεγε κάτι νέο. Είναι γνωστοί οι λόγοι για τους οποίους «σφάζονται» από τα τζούνιορ οι γονείς των εκκολαπτόμενων άσων στα πόδια των ενωσιακών και όχι μόνο προπονητών, βάζουν λυτούς και δεμένους για την προώθηση και από τα πρώτα τους βήματα πιέζουν παιδο-μάνατζερ να ασχοληθούν με τα βλαστάρια τους, ώστε να έχουν προβάδισμα στις πολυπληθείς πλέον ακαδημίες των μεγάλων συλλόγων.
Οι προϋποθέσεις για να περάσεις στην… απέναντι όχθη είναι πασίγνωστες και όλοι αγωνίζονται να γίνουν σταρ στο χωριό τους, να προχωρήσουν στην πόλη και από εκεί να βάλουν πλώρη για τα ξένα, πετυχαίνοντας ένα καλό συμβόλαιο. Τα παραδείγματα πολλά.
Αλίμονο στα παιδιά που έχασαν το "τρένο" αλλά και το χρόνο τους, λόγω της «κατάπτωσης» της ομάδας τους. Και περιμένοντας να περάσει ο καιρός για να μεταγραφούν επιτέλους σε υγιή σύλλογο όταν θα το επιτρέπουν οι συνθήκες και οι νόμοι, βρήκαν τις θέσεις πιασμένες. Σοφή η ρήση «όποιος είναι έξω από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος»…
Όμως, καμία προσπάθεια δεν πάει χαμένη. Η κρίση όπως λένε, έχει και τα όποια καλά της. Η στροφή προς τους καλούς νεαρούς Ελληνες είναι πλέον δεδομένη και αποδεικνύεται καθημερινά. Οσοι από τους παίκτες δεν έχασαν το κουράγιο τους και πιστεύουν στις ικανότητές τους, ας συνεχίσουν ακάθεκτοι την προπόνηση και την αναζήτηση.
Σε μια χώρα που τα πάντα είναι ρευστά, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Σε λίγες μέρες αρχίζουν τα δοκιμαστικά στις ομάδες και οι προεπιλογές. Τα Πρωταθλήματα ολοκληρώθηκαν, οι ομάδες που θα πάρουν αδειοδότηση θα γίνουν επίσημα γνωστές.
Πολλοί προπονητές θα ζητήσουν να δοκιμάσουν άγνωστους σε εκείνους νεαρούς παίκτες. Ως τις 31 Αυγούστου που λήγει η νέα μεταγραφική περίοδος, πολλά από τα παιδιά που βρέθηκαν εκτός παιχνιδιού θα ενταχθούν εκ νέου…
Θα είμαι σίγουρα μία από εκείνες που θα το χαρούν διπλά
