Αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ, τι είναι αυτό που ενοχλεί άπαντες στον Κατσουράνη;Είναι το γεγονός ότι πλέον στα 35 του χρόνια δεν μπορεί να αποδώσει όπως πριν από μια τριετία;Είναι το γεγονός ότι «στερεί» μια θέση από κάποιους άλλους γιατί υποθέτουμε ότι βάζει το μαχαίρι στο λαιμό του Σάντος;Είναι το γεγονός ότι γουστάρει να κάθεται γαλαρία σε αεροπλάνα και πούλμαν;Ή μήπως είναι το εξιλαστήριο θύμα, μιας κόντρας, την οποία αδικαιολόγητα συντηρεί μερίδα των Ελλήνων;
Ομολογώ ότι μου είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση όταν άρχισα να ζω τις αποστολές της Εθνικής ομάδας τον Σεπτέμβριο του 2008, το γεγονός ότι ενώ υπήρχαν οι «παλιοί» Δέλλας, Μπασινάς, Ζαγοράκης, Καραγκούνης, αυτός που έδειχνε να είναι η ψυχή και ο αρχηγός της παρέας, ήταν ο «Κατσούρ». Με τρόπο μάλιστα αποδεκτό από τις παλιές καραβάνες. Οι πλάκες του στον Κουτσιανικούλη για τα μαλλιά του, στον Γκέκα για το στιλ του, στον Μπασινά, ο οποίος καθόταν στο έδαφος στο αεροδρόμιο της Ρίγας περιμένοντας να φύγουμε από τη Λετονία, στον Χαλκιά και στον Λυμπερόπουλο, σε όλους ανεξαιρέτως. Δεν σταματούσε. Τις ώρες που οι υπόλοιποι περίμεναν την επιβίβαση, αυτός κάτι θα έβρισκε να αναστατώσει το χώρο.
Αλλά για ποια ταχύτητα μιλάμε όταν ο ίδιος υπερκάλυπτε αυτό το κενό με την ταχύτητα σκέψης.
Το να είσαι η αρχηγική παρουσία μιας ομάδας δεν το χτίζεις, ούτε το αποκτάς. Ή το έχεις ή όχι. Και αυτός είναι ξεκάθαρο ότι το έχει. Από το 2004 και το Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας, όταν μπήκε από τον Ρεχάγκελ στον ρόλο της «σκούπας» μπροστά από τα στόπερ για να συμμαζεύει το παιχνίδι, να βγάζει την πρώτη πάσα, να ελευθερώνει τον Μπασινά και να δίνει βοήθειες είτε στον Σεϊταρίδη, είτε στον Φύσσα, έχουν περάσει δέκα χρόνια. Σε αυτή τη δεκαετία, το παιχνίδι του βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο, παίζοντας σχεδόν σε όλες τις θέσεις του άξονα. Η άνεση μάλιστα στο σκοράρισμα, έφτασε κάποια στιγμή να τον βοηθά και στις προωθήσεις του.
Με τον καιρό, ο κόσμος άρχισε να διακρίνει έλλειψη ταχύτητας. Αλλά για ποια ταχύτητα μιλάμε όταν ο ίδιος υπερκάλυπτε αυτό το κενό με την ταχύτητα σκέψης.Μήπως ήταν/είναι σπρίντερ και δεν το ξέραμε, ο Ζαγοράκης, ο Μπασινάς, ο Καραγκούνης, ο Σάμαρης, ο Ταχτσίδης; Η ποδοσφαιρική του οξυδέρκεια ήταν τέτοια που δεν άφηνε να φανεί κανένα του τακτικό λάθος στον αγωνιστικό χώρο. Τον Κατσουράνη ποτέ δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις «παρτάκια» σε μια ομάδα. Ακόμη και στις κακές του βραδιές, οι οποίες δεν ήταν πολλές, έδινε αυτό που έπρεπε. Για όλη την ομάδα. Κι όταν η κάμερα – κυρίως με τη φανέλα του Παναθηναϊκού - τον έπιανε να σηκώνει το χέρι για να υποδείξει σε κάποιον συμπαίκτη του σε ποιο χώρο να κινηθεί, δεν ήταν επειδή ο ίδιος δεν άντεχε να καλύψει αλλά επειδή ο οποιοσδήποτε Σιμάο υστερούσε σε θέματα τακτικής.
Και φυσικά ήρθε, η νίκη της Ελλάδας απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού χωρίς τον τιμωρημένο Κατσουράνη, να αποτελέσει το ξέσπασμα όλων αυτών που περίμεναν στη γωνία. Ναι, η Εθνική ίσως να μπορεί καλύτερα χωρίς τον Κατσουράνη γιατί ο Σάντος μη έχοντας άλλη επιλογή βάζει τον Μανιάτη στη φυσική του θέση που δεν είναι άλλη από αυτή του αμυντικού χαφ σε διάταξη ανάποδου τριγώνου και όχι αυτή του εσωτερικού μέσου. Ναι, η Εθνική ίσως μπορεί καλύτερα χωρίς τον Κατσουράνη αλλά με τον Μανιάτη σε ρόλο κόφτη γιατί ελευθερώνονται άμεσα δύο θέσεις στον άξονα για άκρως δημιουργικούς παίκτες. Αυτό όμως απέχει έτη φωτός από τον απόλυτο εξευτελισμό του ποδοσφαιριστή Κατσουράνη.
Γρήγορος δεν υπήρξε ποτέ. Ξέρει όμως όσο ποδόσφαιρο – όχι μπάλα - ξέρουν άλλοι δέκα μαζί. Και στο κάτω-κάτω, ο Σάντος έχει λόγους να εμπιστεύεται έναν ποδοσφαιριστή με τόσες υψηλές παραστάσεις, σε ένα χρονικό σημείο που είναι εμφανές πως η Εθνική αλλάζει γενιά. Ο «Κατσούρ» και φυσικά ο Καραγκούνης είναι οι συνδετικοί κρίκοι του χθες με το αύριο που συνθέτουν ο Σάμαρης και οι υπόλοιποι. Και για να μην σπάσει η αλυσίδα της μετάβασης, ο Κατσουράνης χρειάζεται στην καρδιά της ελληνικής 11άδας.Είτε αρέσει σε κάποιους ή όχι, είναι ο πιο ολοκληρωμένος μέσος του ελληνικού ποδοσφαίρου την τελευταία 10ετία!Την τελευταία χρυσή δεκαετία!
Πηγή :.coppa.gr
