Αν κάποιος μάζευε το υλικό με τις λανθασμένες διαιτητικές αποφάσεις κάθε αγωνιστική περίοδο στην Ελλάδα, θα χρειαζόταν μια... αποθήκη! Η διαιτησία, υπό φυσιολογικές συνθήκες, είναι ο κατ' εξοχήν βοηθητικός παράγοντας για να εξελιχθεί ένα παιχνίδι με τη δέουσα ομαλότητα. Να εξασφαλιστούν οι συνθήκες, που θα επιτρέπουν στους πρωταγωνιστές, τους ποδοσφαιριστές, να αναδείξουν το εύρος των δυνατοτήτων τους. Φευ, όμως...
Φυσικά, και στο εξωτερικό υπάρχουν με αξιοσημείωτη συχνότητα διαιτητικές αποφάσεις που προκαλούν και ρυθμίζουν την κατάληξη αγώνων, πρωταθλημάτων κοκ, αλλά εμείς θα ασχοληθούμε με "τα του οίκου μας". Ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος της Σούπερ Λιγκ έδωσε πολλές αφορμές για την ανάπτυξη της καθιερωμένης "διαιτητολαγνείας" και όχι άδικα. Τα λάθη είναι προφανή και μένουν για αρκετό καιρό στο υποσυνείδητο. Ποιος θα ξεχάσει για παράδειγμα το έπος του διαιτητή Αρετόπουλου στον αγώνα Πλατανιάς - Παναθηναϊκός; Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζουμε το ζήτημα...
Στην Ελλάδα όποια ομάδα αδικείται, "φωνάζει" και... καλά κάνει! Όποια ομάδα ευνοείται σιωπά, και ΔΕΝ κάνει καλά! Κι εμείς ως θεατές βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος κι ας έχει ανάψει στην άλλη πλευρά του δάσους μια φωτιά, που το καίει σιγά-σιγά. Αλλά, όσο οι καπνοί δεν μας πνίγουν, σιωπούμε. Τους βλέπουμε, ξέρουμε "πάνω-κάτω" ποιοι ανάβουν το... στουπί, αλλά στεκόμαστε μόνο στο κατά πόσο μπορούν να μας βλάψουν στα δικά μας οπαδικά "συμφέροντα". Η έννοια του συνολικού καλού δεν υπάρχει...
Η ουσία του πράγματος δεν είναι αν ευνοείται π.χ. ο Ολυμπιακός ή αδικείται η ΑΕΚ ή ο Παναθηναϊκός, αν ευνοείται ο Λεβαδειακός ή αδικείται η Βέροια κ.ο.κ. Το πρόβλημα είναι αυτή καθ' εαυτή η "ελλειμματική" διαιτησία, η ανεπάρκεια σε μεγάλο ποσοστό να διασφαλιστεί αυτό που ορίζεται ως ομαλή συνθήκη διεξαγωγής ενός αγώνα. Η ανάπτυξη μιας παρόμοιας λογικής και μόνο αυτή, μπορεί να δημιουργήσει συνειδήσεις που θα διεκδικήσουν το καλύτερο.
Δεν είναι ζήτημα μόνο του αδικημένου να "φωνάζει". Είναι υποχρέωση όλων όσοι συμμετέχουν σε ένα πρωτάθλημα να παλέψουν για το δίκαιο. Τι βλέπουμε, όμως, στην πράξη; Τους "δυνατούς" να βολεύονται, τους "δορυφόρους" τους να προσπαθούν να πάρουν το δικό τους κομμάτι στην πίτα και τους "απ' έξω" να μετράνε απώλειες, δίχως καν να συντονίζονται για να αλλάξουν τη μοίρα τους...
Οι θεσμικοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου είναι άμοιροι ευθυνών; Η δημοσιογραφία τι κάνει; Οι οργανωμένοι οπαδοί; Ο απλός κόσμος; Με την εμπειρία που αποκομίζουμε κάθε Σαββατοκύριακο, μπορούμε να ισχυριστούμε πως έχουμε τις απαντήσεις, όσο επώδυνες και άσχημες είναι. Οι θεσμικοί "σιγοντάρουν", η δημοσιογραφία καταγράφει γεγονότα (και όχι... πάντα) χωρίς να θίγει ιδιαίτερα το "σύστημα", οι οργανωμένοι αγανακτούν μόνο όταν αδικείται η ομάδα τους. Και ο απλός κόσμος; Απογοητεύεται , δυσανασχετεί δίκαια και καταλήγει στην αδιαφορία και την παθητικοποίηση...
Το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός, η κοινωνία, η ζωή η ίδια, θα αλλάξουν όταν αυτοί που απογοητεύονται, συντονιστούν, συνεργαστούν με αυτούς που θίγονται, και όλοι μαζί επιβάλλουν την ισονομία. Γίνονται αυτά; Μοιάζουν προς το παρόν μακρινά ενδεχόμενα, αλλά δεν έχουμε άλλο δρόμο από το να προσπαθήσουμε. Είναι μονοδρομιακού περιεχομένου καθήκον, να μην αφήνουν οι αγνοί φίλαθλοι ελεύθερο πεδίο σε κάθε είδους σφετεριστές. Να γεμίσουν πάλι τα γήπεδα, να δημιουργήσουμε την πιο "καυτή" ατμόσφαιρα, μόνο που στόχος πλέον θα είναι να νικήσει το ποδόσφαιρο και όχι απαραίτητα η δική μας ομάδα...
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΟΥΝΤΑ ...avgi.gr
