Πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια χωρίς αυτόν... Χωρίς τον άνθρωπο που δημιούργησε μία ΑΕΚ όνειρο. Έναν άνθρωπο που έδωσε την ψυχή του για να δει την Ένωση όπως την ονειρευόταν ο κάθε οπαδός της. Και τα κατάφερε... Γι' αυτό και ο μεγάλος Λουκάς Μπάρλος θα είναι πάντα σημείο αναφοράς, όσα χρόνια κι αν περάσουν... Αναζητώντας κάποιον να του μοιάζει. Έστω στο ελάχιστο.
Σαν σήμερα έφυγε από κοντά μας... Στο πρώτο του "αντίο", το ποδοσφαιρικό το 1981 είχε πει: «Δεν ήθελα να πάρω από την ΑΕΚ, μόνο να δώσω ήθελα. Δεν είμαι επενδυτής εγώ και μάλλον δεν έχω θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ευχαριστώ τον Θεό για τις στιγμές που μου χάρισε στην ΑΕΚ, αυτή η ομάδα είναι ό,τι σημαντικότερο είχα στην ζωή μου». Λόγια του ανθρώπου που έβαλε υποθήκη, ακόμα και το ίδιο του, το σπίτι, το 1979, για να κατασκευαστεί η περίφημη «Σκεπαστή», επί της οδού Φωκών. Εκείνη την ημέρα, με αυτά τα λόγια, αποχαιρετούσε την ΑΕΚ και το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν τον χωρούσε ο... επαγγελματισμός του ελληνικού ποδοσφαίρου, παρότι σε μια έκρηξη αυτοκριτικής, αρκετά χρόνια αργότερα, παραδέχθηκε -μέσα στα λάθη του- και την παράδοση του καραβιού, στον Ανδρέα Ζαφειρόπουλο. Οι ειρωνείες, αν αναλογιστούμε πόσο -σε κάποιες περιπτώσεις- έχει απαξιωθεί ο θεσμός του προέδρου στην ΑΕΚ, είναι πολλές. Γίνονται ακόμα περισσότερες, αν συνυπολογίσουμε, ότι ο Μπάρλος, που αγάπησε την ΑΕΚ παράφορα και αγαπήθηκε ομοίως, από τους οπαδούς της, την ανέλαβε... με το ζόρι, το 1974. Ακόμα και σ' αυτή την περίεργη συγκυρία, υπήρξε έντιμος και ακέραιος.
«Όταν με κάλεσε ο γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Αναστάσιος Πρίντζης, δεν είχα ιδέα γιατί με ήθελε, ήμουν αποστασιοποιημένος από το ποδόσφαιρο», είχε αποκαλύψει στην τελευταία συνέντευξή του, στον «ΕΝΩΣΙΤΗ», ένα χρόνο, πριν χάσει τη μάχη με τον καρκίνο. Ο αναμορφωτής της ΑΕΚ πιέστηκε από τη χούντα, για ν' αναλάβει τα ηνία της ομάδας. Ακόμα κι έτσι, ζήτησε διαφανείς διαδικασίες και έκανε εκλογές στο σύλλογο, με τη συμμετοχή και των διαγραμμένων, από τη δικτατορία, μελών του. Ο Λουκάς Μπάρλος συγκέντρωσε το 58% και η ΑΕΚ, το δύσκολο, λόγω γεγονότων, καλοκαίρι του 1974, γιόρτασε τα 50 χρόνια της, με νέο πρόεδρο, αυτόν που θ' άλλαζε το ρου της σύγχρονης ιστορίας της και θα εδραιωνόταν στη μνήμη του κόσμου, ως ο σημαντικότερος (μαζί με τον Νίκο Γκούμα) μεταπολεμικός παράγοντας της Ενώσεως.
Τα καλύτερα για την ΑΕΚ
Ο... αποστασιοποιημένος, απ' το ποδόσφαιρο, αλλά με -έως και τα 54 χρόνια του- φίλαθλα αισθήματα για τον Άρη (υπήρξε ποδοσφαιριστής στα «τσικό» της ομάδας της Θεσσαλονίκης), θείος Λουκάς, σήκωσε ευλαβικά τα μανίκια, διαδεχόμενος τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, στην προεδρία της ΑΕΚ, για ν' αναστυλώσει μια ομάδα, που από το πρωτάθλημα του 1971, είχε «κατρακυλήσει» στις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας.
Ο Μπάρλος ήταν κάτοχος της εταιρείας «Ελληνικοί Βωξίται Διστόμου», που το 1968 πέρασε στον έλεγχο της συσταθείσας, από το 1960, εταιρείας «Αλουμίνιον της Ελλάδος», κληροδοτώντας στους κληρονόμους, περιουσία εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών. Συνεπώς, είχε οικονομική επιφάνεια, αλλά είχε και τη διάθεση, να ξοδέψει και μάλιστα σωστά.
Αρχίζοντας από το ταξίδι στο Άμστερνταμ και την έλευση του μεγάλου Φράντισεκ Φάντροκ (τον οποίο δεν διαδέχθηκαν τυχαία πρόσωπα, αλλά ο Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι και ο Φέρεντς Πούσκας), για την τεχνική ηγεσία, έως και το τέλος της θητείας του, ο Λουκάς Μπάρλος, στελέχωσε με την «αφρόκρεμα» την ΑΕΚ, ενώ παράλληλα, ήταν αυτός που έπεισε τον Μίμη Παπαϊωάννου, να ηγηθεί, αγωνιστικά, της νέας προσπάθειας. Μαύρος, Νικολούδης, Αρδίζογλου, Ιντζόγλου, Δέδες, Σκρέκης, Στεργιούδας, ακόμα και ο Μίμης Δομάζος, ντύθηκαν στα «κιτρινόμαυρα», ενώ και οι ξένοι παίκτες, αποτέλεσαν σημεία αναφοράς. Από τους Γερμανούς, Βάλτερ Βάγκνερ και Τίμο Τσανλάιτερ, τον Μίλτον Βιέρα και φυσικά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, μέγα σκόρερ της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.
Εκτός από τις μεταγραφές όμως, η ΑΕΚ επί Μπάρλου, έριξε μεγάλο βάρος και στις υποδομές, αναδεικνύοντας μέσα από τα "σπλάχνα" της τους Μανωλά, Οικονομόπουλο, Βαγγέλη Βλάχο και Γεωργαμλή. Στη θητεία του Λουκά Μπάρλου, η Ένωση κατέκτησε τρεις τίτλους (νταμπλ το 1978, πρωτάθλημα το 1979), αξίζοντας άλλους τόσους, κέρδισε την παραδοχή φίλων και αντιπάλων, για το ελκυστικό ποδόσφαιρο που έπαιξε και πάνω απ' όλα, την ευρωπαϊκή καταξίωση, με την επική πορεία στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, τη σεζόν 1976-77, που σταμάτησε στα ημιτελικά, κόντρα στην πανίσχυρη Γιουβέντους της εποχής.
Ο Λουκάς Μπάρλος, γεννήθηκε το 1920 στη Θεσσαλονίκη, με καταγωγή απ' το μαρτυρικό Δίστομο Βοιωτίας, που τον Ιούνιο του 1944, καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Γερμανούς κατακτητές, οι οποίοι δολοφόνησαν 228 κατοίκους του. Έφερε το όνομα του γιατρού παππού του, ενώ ο πατέρας του και ο θείος του, είχαν πρώτοι ανακαλύψει και αξιοποιήσει το πλούσιο, σε κοιτάσματα βωξίτη, έδαφος της ιδιαίτερης πατρίδας του. Όπου ακόμα και σήμερα, τιμώνται ως ευεργέτες.
Ο «θείος» («πατέρας» για τους παίκτες, που συνεργάστηκαν μαζί του) Λουκάς θα τιμάται, πάντοτε, στις μνήμες -κυρίως- όσων έζησαν τη δική του ΑΕΚ, μακριά από μιζέριες, ηττοπάθειες, διασυρμούς (όχι απαραίτητα, μόνο αγωνιστικούς), μικρότητες και διχόνοιες, ως ο δημιουργός και εμπνευστής, ίσως της καλύτερης ομάδας που είδε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ως ο πρόεδρος των προέδρων...
aek365.com
