του Κώστα Κουκουλά*
Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια περίπου, όταν ο Ολυμπιακός είχε ταξιδέψει στην Ολλανδία για να αντιμετωπίσει τη Χίρενφεϊν, οι οικοδεσπότες διοργάνωσαν και ένα ματς για τις ομάδες που προέρχονταν από τις ακαδημίες των δύο συλλόγων. Τότε τα «μικρά» της Χίρενφεϊν είχαν κερδίσει το πρωτάθλημα και γενικά οι ακαδημίες που διέθετε θεωρούνταν από τις καλύτερες της Ολλανδίας.
Το γιατί συνέβαινε αυτό το καταλάβαινε κάποιος με την πρώτη στιγμή που περνούσε την πόρτα του προπονητικού της κέντρου. Οταν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο υπήρχε μόνο η Παιανία, καθώς του Ρέντη είχε την προηγούμενη μορφή του, το να βλέπει κάποιος δεκάδες γήπεδα στη σειρά, το ένα με σκεπαστή εξέδρα και σε αυτά εκατοντάδες παιδάκια κάθε ηλικίας να προπονούνται, το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο. Τα μικρά της Χίρενφεϊν κέρδισαν εύκολα τον Ολυμπιακό δείχνοντας και στην πράξη τη διαφορά που υπήρχε στην έννοια ακαδημίες και στο πώς πρέπει ένα μικρό παιδί να μάθει να παίζει καλό ποδόσφαιρο.
Το δεύτερο που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι παρά τα πολλά παιδιά που υπήρχαν στα γήπεδα, με εξαίρεση την κερκίδα του κεντρικού γηπέδου όπου γινόταν το ματς, στους άλλους χώρους δεν υπήρχαν γονείς. Πουθενά. Οταν ρωτήσαμε τους υπεύθυνους της Χίρενφεϊν (έχει σημασία η ομάδα γιατί δεν πρόκειται ούτε για τον Αγιαξ ούτε για την Αϊντχόφεν) μας είχαν απαντήσει ότι αφήνουν τα μικρά (οποιασδήποτε ηλικίας) στην πόρτα, όπου τα παίρνει ο προπονητής και εκείνοι πηγαίνουν για καφέ σε ειδικό χώρο του κέντρου. Δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις προπονήσεις, παρά μόνο από... χιλιόμετρα μακριά, αλλά μόνο τους αγώνες.
Πιο πρόσφατα, στον αγώνα για το Τσάμπιονς Λιγκ του Ολυμπιακού με τη Σάλκε στη Γερμανία, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος αποκάλυψε ότι όποιος γονιός κάνει φασαρία την ώρα του αγώνα ή της προπόνησης, αποβάλλεται από την ομάδα. Αν θέλει να συνεχίσει να πηγαίνει το παιδί του, οφείλει να το αφήνει στον προπονητή, αλλά δεν μπορεί να το παρακολουθεί!
Μέσα από αυτή τη διαδρομή φτάνουμε στην Ελλάδα, όπου την τελευταία δεκαετία έχουν δημιουργηθεί δεκάδες ακαδημίες ποδοσφαίρου από παιδιά ηλικίας περίπου 4,5 με 5 ετών. Τόσο από επαγγελματικές ομάδες (όπως οι σχολές ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού και τα PAO schools) όσο και από τα ερασιτεχνικά σωματεία των ΕΠΣ. Επίσης υπάρχουν και σχολές που δεν υπάγονται σε ομάδες, αλλά ιδρύθηκαν από ιδιώτες και κυρίως από πρώην ποδοσφαιριστές. Η αύξηση αυτή οδήγησε στη δημιουργία δεκάδων τουρνουά, όπου αν βρεθεί για παράδειγμα κάποιος υπεύθυνος των ακαδημιών της Σάλκε θα... κόψει τις φλέβες του. Οχι από το επίπεδο των παιδιών, το αντίθετο μάλιστα, στα γηπεδάκια αυτά υπάρχουν δεκάδες αστεράκια, αλλά από τη συμπεριφορά αυτών που παρακολουθούν τους αγώνες. Το να προσπαθήσει ένας γονιός να «ανεβάσει» το παιδάκι του είναι απολύτως φυσιολογικό και θεμιτό. Τα να ακούγονται όμως εκφράσεις «πάρτε τους τα κεφάλια, σκοτώστε τα...» σε αγώνες που παίρνουν μέρος παιδάκια 7 και 8 χρονών, ξεπερνά την κοινή λογική.
Η διαφορά των μικρών που παίζουν με τους μεγάλους που βλέπουν είναι ξεκάθαρη. Γι' αυτά είναι παιχνίδι, για τους απ' έξω είναι φιλοδοξία. Μια φιλοδοξία που θεωρούν ότι κάθε ένα από τα πιτσιρίκια που παίζουν είναι ο νέος Μέσι που στο μέλλον θα τους λύσει όλα τα οικονομικά προβλήματα.
Σε μια κοινωνία που η βία πλέον έχει γίνει καθημερινότητα (σχολεία, δρόμοι, πολιτική ζωή, γήπεδα), η συμπεριφορά του καθένα μας όταν έχει απέναντί του παιδιά, πρέπει να είναι υποδειγματική. Το να βλέπει ένα πιτσιρίκι επτά ετών, τον άνθρωπο που γι' αυτό αποτελεί πρότυπο, δηλαδή τον γονιό του, να ανεβαίνει στα κάγκελα (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά) για να πανηγυρίσει ένα γκολ σε κάποιο τουρνουά, και φυσιολογικό θα το θεωρήσει και θα το υιοθετήσει. Το ίδιο συμβαίνει όταν θα δει τον προπονητή του να πλακώνεται με άλλον προπονητή ή με τον διαιτητή. Πριν από λίγες ημέρες γονιός απείλησε με μαχαίρι άλλον γονιό σε αντίστοιχο αγώνα στην Πάτρα!
«Children see, children do» τιτλοφορείται ένα διαφημιστικό που φτιάχτηκε το 2008 στην Αυστραλία για αν αποτρέψει τους γονείς να έχουν βίαια συμπεριφορά μπροστά στα παιδιά τους, καθώς είναι δεδομένο ότι θα τους «αντιγράψουν». Είναι καλό κάποια στιγμή να το δούμε όλοι μας.
*Ο Κώστας Κουκουλάς αρθρογραφεί στο sentragoal.gr
football-academies.gr
